مساله بازیافت دیوایس‌های قدیمی و تاثیرات مخرب قطعات الکترونیکی بر طبیعت به حدی جدی شده است که چندی پیش توسعه و تحقیق موتورولا به فکر کار بر روی پروژه‌ی موبایلی مدولار افتاد. پروژه‌ای که بعد از مدتی به کل متوقف شد اما حالا پس از خرید موتورولا توسط گوگل دوباره به جریان افتاده است. مساله از آن‌جا شروع شد که دیو هاکینز دانش‌جوی طراح آلمانی، با ارائه‌ی ایده‌ای از یک دیوایس مدولار قابل تعویض یک اکوسیستم برای دیوایس‌ها را ارائه می‌دهد که به جای دورریز شدن، قطعات آن‌ها جابه‌جا می‌شوند. با طرح این فکر اولیه که چندی پیش‌تر توسط شرکت موتورولا هم در قالب یک پروژه‌ی متن باز -مانند اندرویدی فیزیکی!- پیگیری می‌شد، پروژه‌ی آرا شرکت موتورولا را رقم زد که اکنون نیز توسط موتورولای جدید در قالب پروژه‌ای مستقل مانند آن‌ سهمی که عینک گوگل به خود اختصاص داد، در جریان است.

در واقع شما موبایل یا دیوایس کاملی از بازار نمی‌خرید. شما قطعات خودتان را و نیازهای خودتان را می‌خرید و بر روی هم به سادگی بازی لگو سوار می‌کنید. دیوایس مختص به خود را خواهید داشت و با فروش هر قطعه و تعویض آن دیوایسی جدید. این واحدهای کوچک اولیه هم هیچ‌وقت بازیافت نمی‌شوند و با تعویض شدن در دیوایسی جدید به کارگرفته می‌شوند. به نظر در جهان مصرفی امروز که دیگر حتی باطری قطعات الکترونیکی را هم نمی‌توان تعویض کرد و به محض کوچک‌ترین خرابی‌ها ناچار به عوض کردن وسیله هستیم، این پروژه‌ به شدت انسانی و طبیعی است.

بسیاری از آب‌هایی که ما مصرف می‌کنیم بدون تصفیه‌ای خاص هم برای خیلی کاربردها قابل استفاده هستند. همیشه لزوما مواد شوینده یا صنعتی به کار نمی‌بریم و حتی گاهی با وجود مصرف مواد صنعتی هم کماکان از آب مصرفی برای مصارفی خاص می‌توان استفاده کرد. مثلا شما در روز چندین بار ممکن است دستی به آب بزنید. فکر می‌کنید بهتر نیست به جای آن که این آب‌های مصرفی به شبکه آلوده فاضل‌آب شهری بریزند توسط خود ما به استفاده‌های مناسب دربیایند؟ طراحی باید به این خواست معقول کمک کند. در حال حاضر با سیستم‌های متداول دست‌شویی‌ها و سینک‌های آش‌پزخانه خیلی سخت چنین تدابیری ممکن است.

تائی‌جین کیم و تیم طراحی هم‌کارش به خوبی با طراحی دست‌شویی متفاوتی که امکان آب‌گیری از آب بازیافتی و قبل از ورود به شبکه فاضل‌آب را فراهم می‌کند، به خوبی به این نگاه ارزش‌مند پاسخ داده‌اند.

 یه نیم‌کت خوش ساخت و طراحی شده از الیاف و اضافات گندم. از شلتوک!
چه کسی ابا داره که چنین مبلمانی رو در زندگی ش به کار نگیره؟ می دونین؟ اگه خوب بتونیم بازیافت ها و به ظاهر دورریزها رو به‌آوری کنیم و چیزهای خوب از اون‌ها تولید کنیم حتما مخاطب هم به اون‌ها اقبال می کنه

خدا خیرش بده این طراح رو :) همه طرح هاش به نوعی بازیافتی و به‌آوری دورریزهای کشاورزیه به نوعی.

 لوستری که با همین بطری‌های نوشابه و آب‌معدنی خانواده درست می شه. ارزان و نوآورانه و مهم‌تر از همه پاک و سبز!

چند روز پیش که زباله‌های خشک منزل رو می بردم سر کوچه بگذارم کلی متنبه شدم. تنها خانواده ما در عرض یک هفته به میزانی زباله خشک از بطری و ظرف ماست و پلاستیک و ... تولید کرده بود که اگر همه مردم این شهر قرار باشه به همین میزان زباله تولید کنن، روزانه کوهی از بطری و پلاستیک و کاغذ باید در حوالی تهران شکل بگیره!
(جالبه بدونین اتفاقا خانواده ما خیلی هم کم از این گونه زباله‌های خشک نسبت به برخی از خانواده ها تولید می کنن!)

نوآوری و بهره وری؛ یک تکه لاستیک اون هم لاستیکی بازیافتی که غالبا تو چهارشنبه سوری و چیزی دود می شد می رفت هوا، با یه ایده خوب ، تحت کشش تبدیل به یک سینک باکلاس :) و کارا شده. کاش روزی فرا برسه که در جزئیات اجرایی معمار خودمون هم نوآوری های عاقلانه زیاد ببینیم.

این روزها که بهار طبیعت با تمام قدرت داره مبارزه می کنه تا جای خودش رو میون سرما و زمستون باز کنه، این روزها که تهرون خودمون به خاطر همین بهار داره از دود و شلوغی و ترافیک خلوت می شه و آسمونش بر خلاف تمام سال آبیه، این روزها خیلی آدم دعا می کنه روزی رو که بهار سرتاسر زمین رو فرابگیره....
امروز جمعه، روزیه که وعده داده شده روزی بهار از اون آغاز می شه...
این مجموعه تصویرسازی Paradise Parking قدرت طبیعت رو به رخ می کشه انگار، اون قدر که می تونه حتی ناجورترین و ناسازترین دست‌ساخته بشری یعنی اتومبیل رو هم در خودش هضم کنه و پذیرا باشه.....