برای نهادینه کردن فرهنگ کتاب خوانی در بین بچه هامون هیچ چیزی بهتر از درگیرکردن اون ها با مقوله کتاب و بازی ایجاد کردن با کتاب و کتاب خوانی نیست. یقینا از میون بچه‌هایی که کتاب‌خونه ها و کتاب فروشی ها در ذهن‌شون ایجاد خاطره کنه می شه انتظار نسلی دانا و اهل مطالعه و دانش داشت.

در طرح این ماز، هنرمندانی برزیلی در مرکز لندن با 250 هزار کتاب، سعی کردند تا فضایی خاطره انگیز و مهیج با قابلیت کشف لحظه به لحظه برای بچه ها ایجاد کنن. کاری که یقینا در آینده برخی از این بچه ها تاثیر شگرف خواهد گذاشت.

 

 برای جا انداختن نمادها و آیکون‌های تمدنی در دل جامعه ی آینده باید برای بچه های امروز اون طور جا بندازی که به تمامه قبول کنن ارزش‌های تو رو.

برخی از شما که مخاطب همین بلاگ هم هستین و گاهی احساس می کنین نقدی بر تمدن امروز حاکم نیست باید درنظربگیرین که مجموعه تعلیماتی که از کودکی تا به امروز از طریق رسانه ها و فضای عمومی دریافت کردین برای شما حاشیه ذهنی امنی درست کرده که نسبت به وضعیت فعلی جهان انتقادی ندارین....

شرکت لگو با طراحی های بی نظیرش یکی از بنگاه های مهم تولید سلیقه برای جامعه آینده جهانیه. اون هرچه رو که می پسنده در قالب بازی های فکری خوب و خوش ساخت به نسل جوون و نوپا عرضه می کنه و جایگاه هرچه رو که می خواد تثبیت می کنه.

اپرای سیدنی از مجموعه لگو.

 پارک‌سازی عمومی باید به طوری باشه که  محرومین و مستضعفینی که نمی تونن به شهربازی ها و قلعه های جادویی برن، حداقلی از تفریح رو بتونن برای بچه هاشون به طور رایگان داشته باشن. این مساله نه لزوما با نصب دستگاه های بازی که با طراحی منظری مناسب و ایجاد بستر بازی های جمعی و فردی برای بچه ها امکان پذیره....
چندبار دیگه هم این جا گفتم، لزومی نداره در طراحی محیط برای بچه ها از رنگ‌های کارتونی و احجام پلاستیکی و کاراکترهای شنگول والت دیزنی استفاده کنیم. بگذاریم سواد و سلیقه بچه ها رشد کنه بابا!

سرسره‌ها و تپه طورهای این پارک خیلی خوب تونستن بستری عمومی و رایگان برای تفریح بچه ها ایجاد کنن

 

چقدر این کار خوب بود. توجه هم‌زمانش به کوچک‌ترها و بزرگ‌ترها و این که فرم ارگانیک به خوبی تونسته جواب‌گوی نیازش باشه و یه کار صرفا صنعتی بی روح از آب درنیامده.این طوری می تونه برای یه بچه از کوچیکی تا بزرگی‌ش مورد استفاده باشه و فکر کنم این طور می شه که خاطره ش در ذهن و علاقه ش در دل فرد بیشتر تثبیت می شه حتی.

 بیاین این بار به بهانه این میلاد عزیز، یک چراغانی اینتراکتیو داشته باشیم؛ یک اینستالیشن با نور و ترکیب اون با چیزی شبیه یک ساز، یک سنتور . که با موسیقی نور کار می کنه...

عیدتون مبارک....

 باربی معمار! این طوری فرهنگ‌سازی می کنن!
اگه واقعا در پی هنر و معماری ایرانی-اسلامی خاصی در سال های آینده هستیم باید از همین امروز کار رو بر روی نسل آینده که در مهدهای کودک و دبستان ها در حال دویدن و جیغ کشیدن و بازی هستند شروع کنیم. فردی که با فرهنگی خاص و متفاوت از معیارهای اصیل اسلامی و یا حتی ایرانی بزرگ شده و حالا به دانشگاه ها اومده خیلی خیلی کم‌احتمال داره که در چهارسال دانشگاه مسیری متفاوت از اون چیزی اتخاذ کنه که در حدود بیست سال باهاش خو گرفته...
هنرمند می خوایم باید بریم سراغ بچه ها
معمار می خوایم باید بریم سراغ بچه ها
اصلا
انسان می خوایم باید بریم سراغ بچه ها....

این قطعه کوتاه ویدیویی رو تنه به دلیل انتخاب نماهای خوب، تدوین عالی و صدا و ریتم تاثیرگذارش این جا می گذارم و به موضوعش کار خاصی نداشتم.
قطعه فیلم کوتاه ، بدون هیچ دیالوگی و حتی سناریوی روشنی و تنها به مدد همین قدرت بیان تصویری، قطعه فیلمی موفق از آب دراومده.

در قطعه های کوتاه ویدیویی که برخی دوستان فراخوان مناسبت‌های ملی و مذهبی می سازن و روی وب می گذارن، معمولا نقص‌های جدی تدوین و ریتم و انتخاب صحنه ها و صداگذاری وجود داره و بی شک دیدن نمونه های خوب به لحاظ فنی، می تونه دوستان رو کمک کنه به کارهای قوی تر.

یه زندگی کامل با ماه. از کاشتن و آب دادن تا بزرگ کردن و به پاش سوختن. می تونست نگاهی شاعرانه داشته باشه این پست اما خب خیلی سریع گرفتار لوسی و قدکوتاهی تمدن بسترش شده و خب تبدیل به یک بازی عکاسانه شده.

یک کار هم قبلا این جا دیدیم با هم با نام Private Moon  که یه جورایی با این کار نسبت داشت.