طراحان ژاپنی برای یک خانه‌ی مسکونی در شهر آنجو ژاپن، فضایی شبیه به ایوان‌های ایرانی طراحی کرده‌اند. البته این شباهت نه از لحاظ چهره و ظاهر بل‌که از نظر کارکرد و الگو به وجود آمده است. آن‌ها به جای تعریف یک لبه میان فضای درون و بیرون خانه، فیلتری بینابینی را در نظر گرفته‌اند تا علاوه بر اتصال این دو فضا به یک‌دیگر، عمل‌کردهای مهمی را نیز به این بنا اضافه کنند. ایجاد این فضای نیمه‌باز امکان فیلتر شدن نور با سلسله مراتبی مشخص را می‌دهد، علاوه بر این چنین کیفیت فضایی آن را برای کارکردهای جمعی نیز مناسب کرده است. شاید وجه ممیزه‌ی این طرح را بتوان در یک‌پارچه بودن حجم کلی ساخت‌مان با وجود این تنوع دانست، هم‌چنین پیوسته‌گی محسوسی که میان فضاهای گوناگون با امتداد بصری ایجاد شده است. 

طرح برگزید‌ه‌ی نمایش‌گاه باغ و گیاه ملبورن متعلق به طراحی به نام داگلاس است که به کمک بتن، مبل‌مانی را در ترکیب با یک باغ طراحی کرده است. استفاده‌ی متفاوت او از بتن که به جای تحمل بار، فرم‌های منحنی را متناسب با استفاده‌ی گل‌دان و مبل‌مان ایجاد کرده است نقطه‌ی برجسته‌ی کار اوست. ترکیب سرد، محکم و مانای بتن در کنار پوشش گیاهی زنده، لطیف و همیشه سبز تعادلی جالب را برقرار کرده است که البته چربیدن بتن قالب‌گیری شده بر طبیعت خودرو، کمی احترام به طبیعت را نادیده گرفته و جنبه‌ای خودنمایانه یافته است. داگلاس سعی داشته تا با استفاده از همه‌ی عناصر طبیعی مانند آتش و آب، بر جامعیت کارش تاکید کند و این باغ طراحی شده را فضایی آرامش‌بخش بداند.

آثار به جا مانده از معماری مدرن در بعضی جهات شباهت‌های جدی به هم دارند. گسترش کاربرد بتن به عنوان مصالحی که نقش سازه و نما را هم‌زمان بازی می‌کرد در این دوره اتفاق افتاد. استودیو متریال ایم‌متریال، نه ماکت کوچک بتنی را از بناهای شاخص این دوره و از میان آثار له‌کوربوزیه، رایت، آندو و نیمایر ساخته است. از آن‌جا که در این برهه از زمان، معماری مکعبی مدرن هنوز جای خود را به دیکانستراکتیویسم یا ساختارزدایی نداده بود، سازنده‌گان ماکت نیز راحت‌تر توانسته‌اند با ساختن چند قطعه‌ی مکعب شکل و کنار هم چیدن آن‌ها، یک بنای کامل را تنها از بتن بسازند.

طراحان فرانسوی مجموعه‌ای از مبل‌مان منزل را با حال و هوای آرت دکو طراحی کرده‌اند. آن‌ها با بهره‌گیری از بتن به عنوان عنصر اصلی و نماینده‌ی معماری مدرن و افزودن مس در طرح‌های خود، نوعی مبل‌مان شبه معماری را با پوسته‌ای سخت ایجاد کرده‌اند. هم‌نشینی مس و بتن تا حدی تعادل رنگی و گرمی و سردی آن را حفظ کرده است. فرم‌های شکسته و متغیر، مصالح سنگین و غالب بودن وجه تزئینی از مشخصات آرت دکو است که در طرح‌های میراث‌داران فرانسوی آن، به وضوح دیده می‌شود.

آیا راه‌پله صرفا یک عنصر عمل‌کردی است که دو تراز ارتفاع را به هم متصل می‌کند؟ یا این‌که می‌توان از دیدی متفاوت نیز به آن نگریست؟ استودیو سوپرماشین پله‌کانی بتنی را در تایلند ساخته است که انگار دیواره‌های یک ماز را از روی زمین برداشته و در ارتفاع‌های گوناگون قرار داده‌اند. این سازه‌ی بتنی برای جشن صدسالگی گروه سیمان سیام طراحی شده که پیش از هر چیز نشان‌گر توان‌مندی این گروه در کار با این نوع مصالح است. جایی که طراحی معمارانه توان‌مندی یک شرکت مصالح ساخت‌مانی را با تاثیرگذاری بیش‌تر نمایش می‌دهد. گروه طراح ایده‌ی خود را از زمین های بازی الهام گرفته‌اند و برای استفاده‌ی هم‌زمان اعضای خانواده از چنین فضایی، پلکانی تو در تو با تجارب فضایی و چشم‌اندازهای متنوع طراحی کرده‌اند. شیب پله‌ها به گونه‌ای است که طی آن‌ها راحت‌تر صورت بگیرد، از همین رو آن‌ها اسم این اثر را «برج ده کالری» نام گذاشته اند، به این معنا که بالا رفتن از آن تنها ده کالری از شما انرژی خواهد گرفت!

 یک کار آموزشی و پژوهشی برای دانش‌جویان ‌AA لندن. شرکت‌کننده‌گان این کارگاه، در جنگلی پوشیده از درخت پاویونی را ساختند که علاوه بر ایجاد فرمی برگرفته از طبیعت، تلفیق تکنولوژی و ساخت را هم در دوره‌ی دانش‌گاه‌شان تجربه کنند. ایده‌ی آن‌ها برگرفته از ریشه‌های درهم تنیده‌ی درختان است. ریشه‌هایی که در این طرح، در نقطه‌ای حاص بالا آمده‌اند و در ظاهر گنبدی طبیعی را شکل داده‌اند. آن‌ها به کمک الگوریتم‌های کامپیوتری و نرم‌افزارهای سه‌بعدی، فرم و سازه‌ی این پاویون را مدل کردند و پس از ساخت نمونه‌های اولیه، ساخت آن را در مقیاس واقعی نیز تجربه کرده‌اند. 

 معماران ژاپنیِ تاکشی هوزاکا که تخصص خاصی در کار کردن با بتن و طراحی نورگیرهای خلاقانه دارند، این بار خانه‌ای مسکونی را در سه طبقه طراحی کرده‌اند که در نگاه اول تشخیص طبقات آن دشوار است. ابن گروه به کمک تونایی‌ای که تیم مهندسی در قالب‌بندی بتن‌ با فرم‌های خاص داشته، توانسته است که کف طبفات را با فرم منحنی ایجاد کند و به همه‌ی طبفات نور غیر مستقیم  برساند. با این شیوه حریم بصری ویژه‌ای هم برای هر طبقه ایجاد شده است. این طرح اگرچه دید به بیرون را در حالت عادی از ساکنان می‌گیرد، اما به خاطر بدنه‌ی تمام شفاف آن فضای دنجی را برای نشستن و تماشای منظره‌ی بیرون آفریده است.

در طراحی فضا برای بچه‌ها چه‌قدر به نیازهاشان و به موانعی که سر راه خلاقیت‌شان می‌گذاریم اهمیت می‌دهیم؟ مرکز کودکان کلمبیا نمونه‌ای است که از سه سال زمان پروژه، تنها نه ماه آن صرف ساخت شده است. این یعنی اهمیت دادن به خانه‌ی دوم کودکان که آینده‌ی جامعه‌ای را شکل می‌دهند. این مرکز علاوه‌ بر کودکان، خدماتی هم به مادران و کودکان شیرخوار ارائه می‌دهد تا این کاربری‌ها در کنار هم مرکزیتی جدید برای شهر ویلاریکا رغم بزنند. کیفیات فضایی متنوع که به کودکان امکان انتخاب و تجربه‌ی چالش‌های گوناگون را می‌دهد، استفاده از مواد بومی و آشنا مثل ساقه‌های بامبو که با طراحی نوآورانه از آن به جای تیر و ستون و نورگیر و دیوار نیز استفاده کرده‌اند، محیطی صمیمی و راحت را به وجود آورده است. برای ارتباط بیش‌تر مرکز با شهر، شرایطی ایجاد شده که کودکان بعضی قسمت‌ها را به سلیقه‌ی خود تزئین کنند و هم‌چنین تمهیداتی که برای استفاده در شب اندیشیده شده است.