مبل‌ «رشته‌های سرخ» با طراحی هیون گی کیم، برگرفته از یک فرآیند طبیعی در بدن انسان یعنی گردش خون است. طراح که علاقه‌مند به جنبه‌ی زیبایی‌شناسی خون و پمپاژ آن در بدن بوده است با به کار گرفتن تعداد زیادی سرم‌ خونی و اتصال آن‌ها با انبوهی از شلنگ‌ها در پی ایجاد تجربه‌ای محسوس از گردش خون در بدن بوده است. مُبل آناتومویک هیون در وهله‌ی اول به عضله‌ای می‌ماند که با منبسط و منقبض شدن، خون در رگ‌های‌ش به جریان افتاده و موجب ادامه‌ی حیات‌ش می‌شود. با نشستن روی این مبل عجیب، رنگ موجود در سرم‌ها از سویی به سوی دیگر رفته و شما با کم‌ترین واسطه تجربه‌ای ملموس و عینی از اتفاقات داخل بدن‌تان خواهید داشت!

اگرچه ظاهر این مبل‌های سرخ ممکن است کمی منزجرکننده به نظر بیاید اما ایده‌ی اصلی آن می‌تواند الهام‌بخش هرگونه طراحی با موضوع خون نیز باشد.

یکی از دوستانمان لباسش را جا گذاشت؛ و رفت.

مگر در آسمان چه دید که نتوانست بماند؟! شاید خودش را. حتما در این عمر کوتاه آن قدر زیبا شده بود، که وقتی فرشتهﺍی آینهﺍی را در برابرش گرفت، از دیدن خودش به وجد آمد؛ و لباسش را که پرواز را برایش دشوار ﻣﻲکرد، فراموش کرد. 

ای کاش ما هم مانند او زیبا شویم؛ و آمادهﻯ پرواز در آسمانﻫﺎ.

او، که سعی ﻣﻲکرد نشان دهد ما ﻣﻲتوانیم، پاداشش را گرفت؛ نشانش دادند، که ﻣﻲتواند؛ و توانست مرز آسمانی بلندتر را درنوردد.

اما یک روز، او دوباره بازﻣﻲگردد. و امیدوارم در آن روز همهﻯ ما بتوانیم.

یکی از انواع روباتﻫﺎ روباتﻫﺎی شبهﺍنسانی هستند. بدنهﻯ این روباتﻫﺎ شبیه بدن انسان است. هدفﻫﺎی مختلفی از ساخت چنین روباتﻫﺎیی وجود دارد؛ مانند استفاده از توانایی آنﻫﺎ برای انجام کارﻫﺎی انسان؛ مطالعه و پژوهش در مورد حرکت بر روی دو پا؛ یا اهداف دیگر.

آلدباران شرکتی است که روباتﻫﺎی شبهﺍنسانی ﻣﻰسازد. اسم یک نوع از این روباتﻫﺎ ناﺍو است. در وبﺳﺎیت این شرکت، ناﺍو به عنوان روباتی معرفی شده، که بسیار دوستﺩاشتنی است؛ و سازندگانش از زمان تولد او تا کنون برای ارتقای هوش مصنوعی او در تلاش بودهﺍند، تا در نهایت او به دوست و همﺻﺤﺒﺘﻰ برای ما انسانﻫﺎ تبدیل شود. آیا انسان در زندگی دچار مشکلی شده، که ﻣﻰخواهد برای خودش از میان روباتﻫﺎ دوست و همﺻﺤﺒتی انتخاب کند؟ 

چقدر مطمئن هستیم که وقتی یکی از پاهای خود را بلند می‌کنیم تا گامی برداریم، حتما موفق به گذاشتن آن گام می‌شویم؟ چقدر مطمئن هستیم که مثلا زمین زیر پای ما یک وقت خالی نمی‌شود یا نیروهای عضلات‌مان ناگهان ناکارآمد نمی‌شوند و ما آن زمان حتی قادر به نگه‌داشتن خودمان هم نیستیم. این اطمینان‌های ما نوعی غرور نیست؟

عکاس امریکایی، کری اسکارباکا، در مجموعه عکسی با عنوان «تقلا برای ماندن» ناپایداری آدمی را به تصویر کشیده است. این معرفت که آدمی حتی به خوبی عنان جسم خود را در پهنه‌ی عالم ماده ندارد، معرفتی سخت تکان‌دهنده و درس آموز است؛ معرفتی که پرده‌های خودبینی ما را بی‌شک متزلزل می‌کند.

ممکن است حتی برخی از حرکت این هنرمند در قراردادن بدن‌هایی خوابیده در زیر فرش‌‌های شرقی خوش‌شان نیاید اما تنوع و جذابیت طرح‌های فرش ارائه شده ما را ناگزیر از انتشار این پست می‌کند. حتی به درستی نمی‌توان قضاوت روشنی از انگیزه‌ی نقاشی بدن‌هایی پنهان در زیر الگوهای فرش شرقی داشت و به جز پاره‌ای احتمالات بدگمان، شاید سودای فرم‌پردازی متفاوت و البته نه‌چندان موفق تنها توجیه چنین طراحی‌هایی باشد.

اما در نقاشی‌های آنتونیو سانتین، طرح‌ فرش‌هایی شرقی را می‌بینیم که بی‌اندازه زیبا و حتی از نمونه‌های فرش‌های واقعی هم پرجذبه‌تر هستند. آنتونیو با کاربرد رنگ روغن و آکریلیک بر روی بوم‌هایی بزرگ -گاهی در ابعاد واقعی یک فرش- فرش‌هایی بسیار واقع‌گرایانه‌ و زیبا ترسیم می‌کند که البته به نحو ناجوری انگار توده‌ی بدنی انسانی را در زیر خود پنهان کرده‌اند.... شاید کنایه به حذف توجه به فیگور انسانی در هنر شرق و جای‌گزینی هنر انتزاعی نگاره‌های شرقی.