با وجود بحران‌های جدی حاکم بر معماری معاصر و به طور ویژه بلند‌مرتبه‌سازی، کم‌تر کسی فکر می‌کند آینده تمدن بشری می‌تواند راهی به جز بلندمرتبه‌سازی را برای مهار نیازهای جمعیت روبه‌رشد بشری اتخاد کند. بنابراین ایده‌های نو در بلندمرتبه سازی و طراحی آسمان‌خراش‌ها هنوز هم خریدار دارد. یکی از مسابقات مشهور این عرصه مسابقه طراحی آسمان‌خراش eVolo است که چند سالی‌ست در حال برگزاری ست. ایده‌های متعددی در مسابقات eVolo عرضه می‌شود؛ از توده‌های عظیم مسکونی پرینت‌ سه‌بعدی شده تا برج‌هایی که انرژی خود را از زباله‌های ساکنین خود به دست می‌آورند؛ نقطه‌ی مشترک میان این راه‌کارها توجه به اقلیم و چالش‌های زیستی جهان آینده است. 

طرح‌های نخست این پست، طرح‌های برتر تقدیری و سه طرح آخر، برندگان اصلی مسابقه هستند. راستی چند روزی را به دلیل عدم اتصال درست و حسابی به این تور جهانی، نتوانستم یانون‌دیزاین را آپدیت کنم. شرمنده

صحبت از تصویرسازی‌های خیالی در فضای منفی ایجادشده از بستر آسمان میان توده‌های ساختمانی که در پست قبل دیدیم، باعث شد تا تصمبم بگیرم این پست رو هم این جا با هم ببینیم. 

نگاه به بالا در میان توده‌های بلند و عظیم ساختمانی در شهرهای بزرگ امروز جهان به نوعی افق عمودی منجر می‌شه. اون‌قدر پرسپکتیو‌های برخی از این ساختمان‌ها تند و انتهاشون ناپیداست که احساس درک افقی جدید این بار به صورت عمودی برای‌ آدم ایجاد می‌شه. شاید باید در طراحی های بلندمرتبه به طور ویژه به این افق عمودی هم توجه کرد.

 رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونه‌ها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرم‌شونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمون‌شون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)