هنرهای دیجیتال روزبه‌روز در حال توسعه هستند چرا که هنرمندها در برخورد با جریان دیجیتال به دلیل ظرفیت‌ها و امکانات فوق‌العاده اون خیلی زود دل‌باخته جریان دیجیتال می‌شن. کم‌تر هنرمندی این روزها به اصالت فنون قدیم فکر می‌کنه و کم‌تر هنرمندی هم هست که به نوعی درگیر امکانات و ظرفیت‌های رایانه‌ای نشده باشه.

بسیاری از فنون دیجیتال معطوف به ایجاد نوعی وهم مجازی در جهان حقیقی هستند. به طور مثال ایجاد گریزی از اشعه‌های نورانی که نسبت به مکان ناظر تغییر جهت و راستا خواهد داد و به این ترتیب در فضای تاریک اتاق مخاطب احساس حضور در بی‌کرانی می‌کنه که تنها به واسطه‌ی شاخصه‌هایی از نور در قالب یک پرسپکتیو انتزاعی تعریف می‌شه.

اگه قرار باشه یک شهر با تمام هویت و خاطراتش رو در یک پرده کوچک و مختصر نشون بدین چه می کنین؟ مثلا اگه قرار باشه همین تهران ما یا هر کدوم از شهرهای ایران که ساکن هستین رو در یک پرده تصویر کنین چه می کنین؟
آیا جز اینه که لاجرم به سمت طرح هایی بی مکان و بی زمان می رین؟ طرح هایی که پرسپکتیو ندارند و انتزاع در اون ها متناسب با حرف‌های زیادیه که می خوان بزنن.

راستش رو بخواین بین این سبک -که با هم حرف زدیم- و مینیاتور ایرانی که قرار داره حرف های گنده تر از دهان رئالیسم بزنه، شباهت هایی وجود داره، هر چند در مینیاتورها بر خلاف این تصاویر، نه کمیت داده که کیفیت داده منجربه این گونه تصویرسازی می شه .
راستی این جا در یانون‌دیزاین هم کارهای یکی از دوستان مون رو قبلا با هم دیدیم که حال و هوایی شبیه به این تصویرسازی ها داشت.

یه کار اینستالیشن محسور کننده؛ به واقع سحرتون می کنه حضور در دل این کار ، به طوری که هر پیامی بخواد می تونه در ورای بازی با نورها در ذهن‌تون بکاره و اصلا متوجه هم نباشین از کجا چنین تاثیر پذیرفتین....
ساخت خوب و بی نقصش هم کم‌تاثیر نیست در قدرت بیان و تاثیرش البته.

اگه اینترنت‌تون اجازه می داد فیلم کوتاهی که از مراحل کار و خود اثر در پایان پست هست رو هم تماشا کنین