تماشای فیلم‌ها و کارتون‌ها برای بچه‌ها، راحت‌ترین راه خلاصی پدر و مادرها از همراهی مدام کودکان هستند. گاهی این راحتی آن‌قدر برای‌مان دل‌نشین است که از تاثیرات عجیب آن‌ها بر کودکان‌مان چشم می‌پوشیم؛ تاثیراتی که گاهی به واسطه‌ی تفاو‌ت‌ها و یا حتی تقابل‌های فرهنگی میان خودمان و فرهنگ سازنده این کارتون‌ها سخت مخرب هستند.

بگذارید یک مثال ساده بزنم. کودک ما در حال تماشای «چارلی و کارخانه‌ی شکلات‌سازی»است. نقش اصلی فیلم که به سبب سن و سال‌ش، کودک بیش‌ترین هم‌ذا‌ت‌پنداری را با آن دارد، اسکناسی را از روی زمین پیدا می‌کند و با آن شکلاتی می‌خرد که در نتیجه به آرزوی خود نیز می‌رسد و موفق می‌شود. حالا اگر کودک ما اسکناسی را از روی زمین پیدا کند، چه باید با آن بکند؟ ما چه از او انتظار داریم؟ از این دست مثال‌ها تا دل‌تان بخواهد پیدا می‌شود که البته همه‌شان هم این‌قدر 

بعید نیست برخی کاریکاتورهای رفتاری که این روزها در جامعه‌مان شاهد آن هستیم تاثیرگرفته از چنین تقابلات فرهنگی باشد. به این ترتیب اگر چشم را طور دیگری باز کنیم شاید این کارتون‌ها آن طور که رنگ و لعاب‌شان می‌گوید بچه‌گانه و مهربان نباشند... هیولاهایی در لباس‌ها زیبا. تصویرساز اروپایی دن لوویسی، با نگاهی متفاوت، شخصیت‌های کارتونی محبوب و دوست‌داشتنی کودکان را به شکل هیولاهایی به تصویر کشیده است. اگرچه او در تلاش برای یک بازتعریف روانی‌ست اما شاید نگاه غیرواقعی او به این شخصیت‌ها آن‌قدرها هم برای ما غیرواقعی نباشد.

تاثیرات شهرهای بزرگ بر محیط طبیعی خیلی فراتر از کالبد آن‌هاست. مثلا خط آسمان شهرها اصلا منحصر به همان افق حضورشان نیست و بی‌شک در تصویر ذهنی انسان از پهنه‌ی آسمان آن شهر تاثیر عجیبی دارد. دنیس دانکر با عکاسی و اصلاحات محدود دیجیتال به خوبی این تاثیر و تاثر را نمایش داده است. دانکر حتی به خوبی و به درستی تاثیر هندسه ساختمان‌ها و عناصر به ظاهر کوچک را نیز در پهنه‌ی آسمان و محیط اطراف نمایش می‌دهد.

راستی در مسابقه یانون‌دیزاین حواس‌تان به خط آسمان شهر صد سال آینده باشد :)

سال‌ها پیش اما زمانی که مدت‌ها بود که دیگه تا حدودی خودم انتخاب می کردم چی باشم و چی بپوشم، حوالی سن و سال راهنمایی، در بازدیدی که از مدرسه دارالفنون داشتیم، یک کتیه کاشی‌کاری به قدری روی من تاثیر گذاشت که تا امروز گاهی مثل ذکر مدام با خودم تکرارش می کنم.

"هر چیز که در جستن آنی، آنی...."

به نظرم جز این نیست؛ و اگه این طور باشه بچه های معصوم و کوچیک چه تقصیری دارند که در سنینی که هنوز توان جسمی لازم برای جستن فعال چیزی که طلب واقعی‌شونه رو ندارن؛ گرفتار گرایش‌ها و هواهای خانواده هاشون می شن و به سمت چیزی شدن سوق داده می شن... و گاهی اون چیز خیلی خیلی خیلی پایین تر از چیزیه که واقعا می تونستن باشن! تو این نوروز دوباره این درد دل سر باز کرد؛ بچه هایی دیدم که خانواده هاشون کوتاه قامت تر از خودشون بودند و در حال کوتاه قد بار آوردن اون ها بودند!

شما رو به خدا بچه هاتون رو به چیزی کم‌تر از اون که می تونن باشن وادار نکنین و نگاه اون‌ها رو در چیزهای کم‌تر از حقیقت‌شون محصور نکنین.
بچه های شما می تونن بزرگ‌ترین اولیای خداوند رحمان باشند....
اگر دست از سر‌شون بردارین!