چند روزی هست که فستیوال نور لومیر در لندن آغاز شده و تا فردا هم ادامه خواهد داشت. این فستیوال شبانه میزبان ۳۰ اثر هنری نوری است که در ۳۰ نقطه‌ی مهم شهر اجرا می‌شوند. نکته‌ی جالب در برگزاری این فستویال اجرای آن توسط یک شرکت مستقل است که به طور تخصصی اجرای چنین مراسماتی با محوریت آثار هنری را انجام می‌دهد. به غیر از چند اثر خاص که مجسمه‌هایی نورانی بودند،‌ بیش‌تر این آثار به سمت نورپردازی متحرک و حتی ویدیو مپینگ رفته‌اند. در این بین اینستالیشن‌های مفهومی و بعضی مبل‌مان شهری به شکل دیگری خودنمایی می‌کنند. تاریکی شب حس و حال این اشیا را تغییر داده و لطفات نور فضا را تا حدی رویایی می‌کند.

سوای از ظرفیت‌های هنری‌ای که اجسام نورانی در خود دارند، بد نیست کمی به تغییراتی که این عنصر عجیب در زندگی شهری ما داده است فکر کنیم. شهرهای بزرگ ام‌روزی گاهی شب و خاموشی را اصلا تجربه نمی‌کنند.

حتی اگر اهل هنر هم نباشید حتما نام برخی از مشاهیر هنر جهان را حداقل بر در و دیوار شهر و لوازم التحریر فروشی‌ها و گالری‌ها و رسانه‌ها دیده‌اید. برخی از بزرگان هنر جهان نظیر رامبراند، حتی بدون درک عمومی درستی از کارها‌ی‌شان، از چنین شهرتی برخوردارند. رامبراند ون‌راین را ﻣﻲتوان نقاش نور و سایهﻫﺎ نامید. نور، ظلمت و تضاد بین این دو، در آثار این هنرمند هلندی قرن هفدهم جلوهﻯ مسحورکنندهﺍی دارد.

- چه برنامهﯼ تلویزیونی جذابی!

- همین طور است. اما ﻧﻤﯽدانم چرا احساسی از درونم ﻣﯽگوید یک جای کار ﻣﯽلنگد!

حتما تا به حال تجربه کرده‌اید یا دیده‌اید که انفجار اشیا به‌خصوص برای کودکان جذاب است. البته انفجاری که در سطح محدود و توسط خود آن‌ها انجام گیرد. ذات انفجار به خاطر محفی بودن آن و نمایش دفعی و شدیدش معمولا برای همه دارای جذابیت و هیجان است. حالا فرض کنید همین نمایش جذاب و بعضا خطرناک! به جای فضای باز، این‌بار در داخل خانه انجام شود. یوشی هرزگ و دانیله کایر عکاس، از جذابیت فرمی انفجار که اتفاقا در لحظات محدودی هم قابل مشاهده هست، عکاسی کرده‌اند و سعی داشته‌اند که این انفجار را در زیباترین لحظه‌ی حود شکار کنند. برای مرموز بودن و جذابیت بیش‌تر، آن‌ها مبدا انفجار را در بعضی تصاویر درون یک آباژور یا زیر در یک اتاق در نظر گرفته‌اند. فضاهایی که در زنده‌گی روزمره جلو چشم‌مان هستند اما ما پشت آن‌ها را نمی‌بینیم.

دیو به تصویر خود در آینه نگاه ﻣﻰکند؛ و لبﺧﻨﺪ ﻣﻰزند. هر روز پیش از آن که به دنبال کاری برود، پشت میزش ﻣﻰنشیند، و خود را برای کار آن روز آماده ﻣﻰﻛند.

دیو قصهﻯ ما ﻣﻰخواهد متناسب با کار امروزش خود را بیاراید. برای همین به نوارهای باریک و بلند کاغذی، که از ورﻗﻪﻫﺎی کتابﻫﺎی آسمانی بریده شده باشد، و همﭼﻨﯿﻦ مقداری چسب احتیاج دارد. نوارها قبلا با مهارت بالایی تهیه شده. حالا فقط باید با ظرافت آنﻫﺎ را به صورت خود بچسباند، تا ظاهرش را فریبا کند. پس از پایان مرحلهﻯ چهرهﭘﺮدازی، دیو  با رضایت به خود نگاه ﻣﻰکند.

نوبت به برداشتن وسایل و حرکت به سمت محل کار است. دیو نگاهی به کمد وسایل‌ش ﻣﻰاندازد. در قفسهﻫﺎ ابزار گوناگونی به چشم ﻣﻰخورد؛ تور، قیچی، تبر، اره، ... . اما انگار هیچﻛﺪامشان آن وسیلهﺍی نیست که برای امروز ﻣﻰخواهد. چشمش ﻣﻰﺍفتد به یک فانوس؛ و یک کتاب. لبﺧﻨﺪ ﻣﻰزند. کتاب و فانوس را برﻣﻰدارد و به راه ﻣﻰافتد.

انسانﻫﺎ به نور احتیاج دارند. و ﻧﻤﻰتوانند بدون آن زندگی کنند؛ حتی انسانﻫﺎی تنبلی که بیرون رفتن از  خانه برایشان سخت است. چنین انسانﻫﺎیی گرفتار عذاب درونی ﻣﻰشوند. و این عذاب همان چیزی است که آنﻫﺎ را با دیوهایی مثل دیو داستان ما پیوند ﻣﻰزند.

شاید حدس زده باشید که دیو ما، امروز چهﻛﺎره است. یک آرامشﺩهنده؛ یک آسانﻛﻨﻨﺪه؛ و یک تسکینﺩهندهﻯ عذاب درونی. پیش از آن که تنبلﻫﺎ سختی بیرون رفتن از خانه را به خود بدهند، با فانوس به خانهﻯ آنﻫﺎ ﻣﻰرود، تا نیازشان را به نور برآورده کند؛ و باری را از دوش‌شان بردارد.

این پست با اضافه شدن تصاویر جدید بازنشر شده است.

---------

یکی از چیزهایی که در انقلاب فیزیک مدرن رخ داد تغییر نگاه ما به ماهیت  زمان بود.  زمان که تا پیش از دوران مدرن به عنوان یک ماهیت تغییرناپذیر و فارغ از روابط فیزیکی میان اشیا دانسته شده بود، به ناگاه به عنوان بعدی جدید و در نسبت تنگاتنگ با سایر ابعاد هستی و موثر و تاثیرگذار بر آن‌ها شد. این تغییر نگرش یقیناً تنها بر فیزیک‌دانان و دانش‌مندان علوم تجربی اثر نگذاشت، بلکه دامنه تاثیرات فیزیک نوین را به خوبی می‌توان بر جمیع آثار هنری دوران نهضت مدرن جست‌جو  کرد. 

حالا چرا این‌ها را گفتم؟ به نظر می‌رسد خود  «زمان» از همان دوران موضوع توجه هنرمندان شده باشد. اخیرا  فونگ کی‌وی با تصویربرداری متعدد در طول ۲ تا  ۴ ساعت در حوالی غروب و یا طلوع خورشید از منظره‌ای خاص از فضای شهری و سپس کلاژ هنرمندانه این تصاویر سعی دارد تا ماهیت زمان را که معمولا در پس سرمشغولی‌ها کم‌تر به چشم می‌آید، آشکار کند. 

مجموعه کارهای جدید عکاسی این هنرمند علاوه بر بازی خوب با سایه‌روشن‌ها و جلوه‌های نور در عکاسی، بعد جدید از تنهایی بشر مدرن رو روایت می‌کنه.... 

با رشد ابزارها و توسعه‌ی بی‌محابای اون‌ها، ارزش‌گذاری در برخی قالب‌های هنری هم تغییراتی کرده. امروزه با توجه به فن‌آوری‌های روزبه‌روزی که در توسعه‌ی عکاسی و فیلم‌برداری داره به کار می‌ره و در دسترس قرارگرفتن انواع ابزارها در دست بخش عمده جامعه و نه فقط نخبه‌گان هنری، اگرچه هنوز فن عکاسی و "خوب عکس گرفتن" موضوع مهم و مورد توجهیه اما چیزی که امروز می تونه یک آلبوم عکس رو هنرمندانه کنه و عکسی رو به عکس هنری تبدیل کنه نه تنها و نه لزوما شاتی مناسب با تنظیم نور و کادر و تناسبات و ... که قدرت بیان و نکته ایه که تصویر سعی داره اون رو بیان کنه.

یعنی با گذر سریع تکنولوژیکال از فرم و سودای فرم و فرم‌زدگی در عکاسی دوباره فرصت بلند شدن پیام و محتوا در مقابل فرم فراهم شده . مجموعه عکس‌های زیر شات‌های چندان ویژه‌ای نیستند. ایده‌ی عکاسی جدیدی هم نیستند. اما با متمم نامی که برای آلبوم انتخاب شده، نیویورکی تاریک و سنگین و سرد رو تصویر می‌کنن. تصویری که در ذات این پایتخت تمدن نو وجود داره و در تمام ارکان این تمدن حتی.

تصویری که صدالبته به واسطه‌ی رنگ‌ها و شلوغی‌ها و تبلیغات فراوون غافل کننده، لازمه عکاسی باشه تا بتونه اون رو برای ما آشکار کنه.. نیویورک غرق در ظلمت رو....

 یکی از نکات مهم در چرخه ایده پردازی و اجرای آثار هنری در غرب اینه که ایده خوب خیلی زود به اجرا و تولید انبوه می رسه و آدم های پیگیر زیادی با رصد جریان تولیدات ایده های هنری از طرح های خوب دفاع می کنند و اون ها رو به تولید واجرای انبوه می رسونن.
اگه یادتون باشه برخی از این ایده‌های چراغانی و نورپردازی رو همین چند وقت قبل با هم  در یانون‌دیزاین دیدیم. این ایده های خوب خیلی زود در چنین طرحی به طور یک‌پارچه به کارگرفته شدند.

این پست چراغانی یانون دیزاین باشه به مناسبت این روزهای فرخنده