خرگوش سفید بزرگ رو به آسمان دراز کشیده و می‌اندیشد، دست‌های‌ش را باز کرده و گوش‌های‌ پهن‌ش روی علف‌ها را پوشانده است. لب‌خند رضایت روی صورت خرگوش نشان از آسوده‌گی او و فراغت از غم دنیا دارد. ره‌گذرها با گذر از کنار او لحظه‌ای از اندازه‌ی غیر طبیعی خرگوش سفید  جا می‌خورند و سپس شاید هم‌راه با او احساس فراغت را تجربه می‌کنند.

فلورنتین هافمن، خالق هلندی این اثر، با دیدی فانتزی این خرگوش عظیم الجثه را با استفاده از تکه‌های کاغذ، چوب و پلی استایرن ساخته است و آن را به پناه‌گاه نظامی سابق در کشور تایوان تکیه داده است. هافمن که پیش از این نیز کاری را از او در یانون‌دیزاین دیده بودیم، در کارهای‌ش غالبا از مواد در دست‌رس یا بازیافتی استفاده می‌کند. او هم‌چنین تخصص خاصی در ساختن مجسمه‌های غول‌آسا با توجه به محیط اجرا دارد.

 مشابه این کار رو در خرمشهر دیده بودم، اما یک تفاوت ریز و البته حساب شده این میون بود و هست. در کار ایرانی نورپردازی روی پل بود و پهنه‌ی نور طبعا خیلی کم بود اما در این کار هوش‌مندانه نور رو به سمت آب روانه کردند به این صورت پهنه‌ی بزرگی رو رنگین کمانی کردند؛

یک فکر مختصر و یک تفاوت ساده اما تاثیرگذار

 

این فضای عظیم سه هزار و دویست مترمکعبی که در بالاترین نقطه ارتفاعی معادل هشت متر داره بدون استفاده از فلز یا استراکچر صنعتی که تنها و تنها با الگویی حصیری و از الیاف طبیعی بافته و تنیده شده...

این یعنی ظرفیت عظیم مواد طبیعی. ظرفیتی که خیلی راحت از کنارش عبور کردیم و خودمون رو محتاج صنعت نو و مواد و متریال جدید کردیم. به راستی چه نیازهای جدی ای که توسط یک چنین الگویی و با چنین ساختی توسط بامبوی طبیعی برآورده نمی شه اما ما به سمت متریال های صنعتی نفتی و معدنی سوق داریم و معمولا اولین جوابی که برای حل مسائل در ذهن مون میاد با استفاده از اون‌طور متریال‌ها ست...

 این بنای گل‌خونه مانند مثل یک پیله‌ی کرم ابریشمه انگار. پروژه خیلی با دیدی فلسفی و شاعرانه ساخته شده و کاربری‌های مرسوم معمارانه مورد نظر طراحا نبوده.
فضا قراره پیله‌ای باشه به دور مخاطب که در عین فردیت تجربه‌ی کرم ابریشم در عبور از کرم بودن تا پروانه شدن رو تجربه کنه.
کاری ندارم که چقدر این کار رو می کنه یا نه، اما نگاه‌ش و نحوه‌ی طراحی و اجرای متناسب با نگاهش خیلی خیلی خوب بود.