کاوو هوی هنرمند چینی به نمایندگی از هنرمندان دوران مدرن، دوران شکوفایی اصالت تجربه و شک و علوم تجربی (و صدالبته دوران فروپاشی اصالت‌ها) در اینستالیشنی متفاوت نمونه‌ای از سر مجسمه‌ی داوود میکل‌آنژ را به چندین قطعه تقسیم می‌کند و درون مغز آن را نشان می‌دهد. با صرف نظر از مفاهیم دینی که ممکن است برخی بر این مجسمه بار کنند (و من به دلیل ماهیت دوران رنسانس آن را دینی نمی‌دانم و این مجسمه را تمثال داوود نبی نمی‌دانم که لازم باشد مورد احترام واقع شود) نگاه تجربه‌گرا و تجزیه‌گری که  هنرمند مدرن در جانشینی هنرمند عصر رنسانس برای انسان‌های زمان ما قائل است و این جنایت که هر چیزی را باید تجزیه کرد تا فهمید! این نگاه خیلی درس آموز و شایسته دقت است.

به این انسان مدرن اگر گلی را هم نشان بدهی تا پرپرش نکند و درون‌ش را نشکافد درکی از آن پیدا نمی‌کند....

ترکیب همیشه چیزی بیشتر از کنار هم قرارگرفتن اجزاست. ترکیب عناصر یک گل می‌شه گل! اما تجزیه اون عناصر لزوما معرف گل نیست. معمولا ما دانش‌مندان علوم تجربی رو به این متهم می کنیم! که نمی‌فهمن و مدام در پس تجزیه سعی دارن ترکیب رو فهم کنن. اما هنرمندها طور دیگر هستند. هنرمند می‌تونه با تجزیه یک کل کلی جدید بسازه که ارزش‌هایی حتی افزوده بر کل اولی داشته باشه.

گرچه این گل‌های تجزیه شده به زیبایی گل‌های حقیقی نیستند اما با تجزیه‌ای علمی متفاوته و دارای ارزش‌های زیباشناختیه . البته بگم‌ها به نظر همین تجزیه زیبا هم ناشی از بهره‌گیری از روابط ترکیبی گل واقعیه 

 ترکیب این جز سایه ها به طور حساب شده ای منجر به ایجاد تصاویری هیجان انگیز و بدیع می شه... به خصوص اون فیگوری که کنار نرده وایساده و داره دوردست رو نگاه می کنه، یا مثلا علامت تعجبی که علامت سواله .....
کارهای بسیار هوشمندانه ای هستند که یه دنیا حرف پشت شون هست.

راستی، عالم هم می تونه همچین چیزی باشه. جزسایه هایی که معنایی بزرگ در جمع‌شون دارند.