۱۰۰۰ مجسمه کوچک چوبی که هر به اندازه قامت یک سوزن هستند و هر کدام بازنمود فیگور انتزاعی یک انسان هستند؛ این چیزی‌ست که تونی کانوا هنرمند اندونزیایی به بینال ۲۰۱۳ سنگاپور آورده است. چیدمانی که مخاطب را مجبور به نزدیک‌شدن چندباره به آثار می‌کند و با جزئیات خیره‌کننده کارشده بر روی هر کدام از فیگورها، لایه‌های چندگانه‌ای برای درک اثر هنری ایجاد می‌کند.

این گونه پرداخت‌های ظریف که در تمامی هنرهای شرق آسیا مشاهده می‌شوند گوشه‌ای از بازنمود اندیشه‌ی شرق نسبت به کیهان هستند. کیهان‌شناختی که به موجب آن کل و جزو و جزو جزو همه در آهنگی یک‌نواخت و هم‌راه در یک نوا هستند. توجه به جزئیات و درک صورت‌هایی کلی حتی در جزئی ترین عناصر، از منظر هنرهای سنتی شرقی، کمک بزرگی به این فهم از هستی ست.

تا حالا مجسمه‌ای از یک شهر دیدین؟ اصلا تا چند قرن پیش اگر مطرح می‌شد که مثلا سمبلی برای فلان شهر طراحی کنیم چه به ذهن بشر میامد؟ احتمالا می‌گرفت و نمادی نشانه‌ای چیزی آشنا از اون شهر رو به یک هنرمند سفارش می‌داد که به صورت مجسمه بسازه.

یوتاکا سون که هنرمند شناخته‌شده‌ای در دوران معاصره، مجسمه‌ای از نیویورک ساخته. مجسمه‌ی سه بعدی نسبتا دیتیله‌ی محله منهتن شهر نیویورک از سنگ مرمر! به واقع آیا این به خاطر روی‌کردهای توصیفی عصر اخیره که به جای نمادپردازی، منجر به پرداخت توصیفی این چنینی از یک شهر می‌شه؟ یا به خاطر ماهیت شهرهای مدرن نظیر نیویورکه که به چیزی جز خودشون رفرنس نمی‌دن و از سبقه‌ای نهادینه در فرهنگ و هنر و اندیشه برنیامدن؟ 

نظر شما چیه؟