اُکودا سن میگل تمام سطوح بیرونی یک کلیسای متروک در مراکش را نقاشی کرده است. او نقاشی‌های زیادی را بر دیواره‌های شهری کشیده است که در تمامی آن‌ها همین ساختار هندسی و ترکیب رنگی دیده می‌شود. کارهای او اغلب دارای کاراکترهایی است که چهره‌ای واضح ندارند و بعضی از آن‌ها با افکاری بیمارگونه ترسیم شده‌اند. او با این سبقه‌ی کاری حالا پیکر بی‌جان یک کلیسای کهنه را بوم خود کرده و با تنوع رنگی تمام، سطوح آن را پوشانده و یازده چهره‌ را در دهانه‌های آن ترسیم کرده است. اگرچه او در گوشه‌هایی از این نقاشی‌های انتزاعی به شکل نمادین آسمان را تصویر کرده و سعی در ارتباط دادن آن با کلیسا داشته است، اما به نظر می‌رسد تمام احترام او به کلیسا به همین اشاره‌های کوچک خلاصه شده و برای او محل عبادت با دیواره‌های یک سیلو تفاوتی نمی‌کند.

یکی از اصول مرمت ابنیه‌ی تاریخی، قابل تشخیص بودن مداخلات مرمتی از شرایط اصلی بناست. پروژه‌ای که معماران xyz در پرتغال انجام داده‌اند، بازطراحی بنایی ۱۰۰ ساله است که این اصل مرمتی به شکلی جالب در آن رعایت شده است. اگرچه این بنا از لحاظ تاریخی اهمیت خاصی نداشته و استفاده‌ی مجدد از فضاهای آن تنها دلیل بازسازی‌اش بوده است، اما طراحان برای هویت پیشین ساخت‌مان و به خصوص فنون سازه‌ای آن احترام قائل شده و مانند اشیای گران‌بهای یک موزه آن‌ها را به شکل حفاظت شده نمایش داده‌اند.

پنهان بودن همیشه‌گی سازه‌ی ساخت‌مان‌ها انسان را به دیدن‌شان کنج‌کاو می‌کند. ظهور نصفه و نیمه‌ی این سازه‌ی چوبی سال‌خورده، احتمالا برای استفاده‌کنندگان ساخت‌مان تجربه‌ی جالبی را رقم بزند. تجربه‌ای که حرف‌هایی فراتر از تماشای سازه‌های اکسپوز مدرن دارد.

دبیرستان ژواهوای به عنوان یک مرکز چندمنظوره و با روی‌کرد انرژی پای‌دار، در شهر تیانجین چین ساخته شده است. بخش آموزشی این مجموعه ساختاری یک‌پارچه دارد که با چرخش صد و هشتاد درجه‌ای، حیاطی مرکزی به وجود آورده و امکان نورگیری دوطرفه را فراهم می‌کند.

نکته‌ی قابل توجه در این ساخت‌مان، قاب قرمز رنگی است که به شکلی جسورانه دورتادور بنا را پوشانده است. فرم و رنگ این قاب سرتاسری و هویت بخش، در نگاه اول یادآور سقف‌های سنتی چینی است که با رنگی مشابه، گوشه‌هایی تیز و شکسته دارند. این رنگ گرم و متمایز به خصوص در ساخت‌مان خواب‌گاه،‌ هم‌چون کادری به دور یک تصویر، مجموعه را از منظر پیرامون‌ش جدا کرده و آن را جلوه‌ی خاص و شاداب بخشیده است.

طراح هلندی یک تابِ آویزان طراحی کرده است که می‌تواند نقش یک مبل راحتی را در فضاهای باز و بسته بازی کند. خیلی معلوم نیست این مبل قفسی محمول‌ش را زندانی کرده یا آن را آزاد می‌کند. از حرف‌های خود طراح به نظر می‌رسد که از نگاه او، زنده‌گی مجموعه قفس‌هایی است که رهایی از آن ممکن نیست و تنها از قفسی کوچک به قفسی بزرگ‌تر می‌رویم. این نگاه تاریک و منفی را می‌توان در پیش‌زمینه‌ی سیاه و چرک، برگ‌های خشک شده‌ی پاییزی و پرنده‌ی سیاه فراخوانده شده در عکس‌ها فهمید!

احساس تعلیق حس خوش‌آیندی است که بعضی دوست دارند هنگام استراحت تجربه‌اش کنند. این مبل با تکان‌های آزادانه‌ای که می‌خورد این احساس تعلیق را هم‌راه با محصوریت قفس پیرامون خود تامین می‌کند. رهایی مبل و گرفتاری قفس، تضاد آشکار این تولید صنعتی است.

حتی اگر اهل هنر هم نباشید حتما نام برخی از مشاهیر هنر جهان را حداقل بر در و دیوار شهر و لوازم التحریر فروشی‌ها و گالری‌ها و رسانه‌ها دیده‌اید. برخی از بزرگان هنر جهان نظیر رامبراند، حتی بدون درک عمومی درستی از کارها‌ی‌شان، از چنین شهرتی برخوردارند. رامبراند ون‌راین را ﻣﻲتوان نقاش نور و سایهﻫﺎ نامید. نور، ظلمت و تضاد بین این دو، در آثار این هنرمند هلندی قرن هفدهم جلوهﻯ مسحورکنندهﺍی دارد.