چه این طور پروپاگانداهای غربی‌ها در مورد چینی‌ها وجود داشته باشه و چه نباشه واقعیت تغییر نمی‌کنه. مدل توسعه شرقی چینی در مقابل مدل توسعه مغرب زمین امروز توفق پیدا کرده و چین داره در بلوای اقتصادی امروز جهان به سرعت می‌تازه. امروز بیشتر کالاهای دوروبر ما Made in China هستند! و این رشد صنعتی مختص به اسلحه و جنگاوری هم نیست و اتفاقا بر خلاف توسعه تسلیحاتی که مغرب زمین با شتاب به سمت ش در این سال‌ها حرکت کرده، چینی ها به تولید «همه چیز» :) اقدام کردند.

مجموعه ۵۵۰۰ عروسک سربازی که پرتره این سرباز چینی رو با رنگ‌بندی سرد و بی‌روح‌شون ساختند تنها در یک مفهوم صدق و راستی دارند. اون هم این که مردم چین با کار گروهی و هم‌کاری تونستند تا به این جا برسند و با قبول زحمت‌ها و سختی‌ها و سرانه‌های پایین زندگی در این بحران اقتصادی به اقتصاد نسبتا پایدار و حتی روبه‌رشدشون ادامه بدن.

اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.

انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیم‌گیران شهر درنظرمی‌گیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایش‌گاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز می‌کنن؟ چه می‌کنن؟

اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون می‌سپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشن‌واره‌ای از نخ‌ها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا می‌کنه... 

نمی‌خوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کار‌ها درس‌های آموزنده‌ای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل می‌کنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم می‌شیم....

----

پیش‌نهاد می‌کنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.

 کالبد معماری می تونه سخن از واقعیتی داشته باشه. این که ساختمانی دانشگاهی این چنین در شهر تاثیرگذار باشه و بدنه مردم روزانه به طور مداوم از میان کالبدش و روی بامش حرکت کنن، بنشینن و استراحت کنن و اون رو جداشده و نرده کشیده شده نبینن می دونین چه تاثیرات خوبی برای جامعه داره؟ و چه تاثیرات دو چندان خوبی برای خود دانشجوها داره!؟ این که با مردم عادی همراه و همنشین بشن.

مثلا تو همین ایران خودمون که گرفتیم و دانشگاه ها رو تو حصاری سخت محصور کردیم به چی رسیدیم؟ الا اینه که اگر خیری هست در دانشگاه محصور مونده اون جا؟ و مهم تر الا این که دانشجوهایی غیرواقع‌نگر و غیر مردمی بار میاریم که نتیجه ش رو در حوادثی نظیر فتنه سال 88 مجبوریم تحمل کنیم....
این که بدنه ملت توسط قشر محدود اما تاثیرگذار دانشجو درک نشن و دانشجوها در حصاری خودتنیده بار بیان خطری بزرگ برای یک جامعه ست....

راستی  :) دانشگاه زنان در سئول!
قابل توجه اون ها که به کلمه تفکیک جنسیتی دانشگاه ها حساسیت عصبی دارن و فکر هم می کنن روشن‌فکری شون دلیل این عصبیت هاست!