ما انسانها برای خودمان برخی صفات را انحصاری میدانیم. مثلا میگوییم انسان حیوان ناطق است. یعنی وجه ممیزهاش با حیوانات همین نطق و کلام است؛ غافل از این که چه کسی میتواند اثبات کند حیوانات در کوکو کردنها و نعرهزدنهایشان نطق نمیکنند؟ مگر «النمله» برای مورچهها نگفت که سلیمان و جنودش چنین و چنان....
جایی خواندم که در فصل ممیزهی انسان -چه به کنایه چه به جد- نوشته بود : حیوان ضاحک! تنها حیوانی که میخندد همین انسان دوپاست! اما گاهی صحنههایی از حیوانات میبینیم که گمان میکنیم آنها هم میخندند! اصلا که گفته که حیوانات نمیخندند و یا حیوانات همه غریزهاند و مهربانی ندارند؟ مخصوصا در این زمانه که برخی انسانهای دوپا در گرگصفتی روی درندگان عالم را سفید کردهاند..... (الان گرگهای عالم حق دارند گله کنند که چرا در وصف این مستکبرین و جنایتکارهای عالم از تعبیر گرگصفتی استفاده کردم!)
مجموعه زیر که ۵۰ تصویر از عکاسان متعددی ست -و نام همه را در انتهای پست به لاتین آوردهام- پرترهها و تصاویری از حیواناتاست که غالبا گویی شاد و شنگول و مهربان و حتی در حال خنده هستند. خودتان قضاوت کنید:
- ۱ نظر
- ۱۴ دی ۹۲ ، ۱۸:۴۴