الگوی این بنای اداری-فرهنگی چه قدر زیاد شبیه خانه های سنتی اقلیم شمالی کشور خودمونه.
حتی مصالح  و تکنیک های ساخت جدید و حتی امکان های فن‌آورانه جناب طراح رو فریب نداده تا در عصری که می تونه به ظاهر به طبیعت و الزاماتش پشت کنه، این کار رو انجام بده. با همین روش‌های امروزین به گفتمان با طبیعت پرداخته و اون چه رو طبیعت به مثابه قانونی به او یادداده به کار بسته...

امروزه روز قشر متوسط روبه بالا هم گاهی دیگه به هر تقدیر رو به ویلاسازی میارن در ایران. نه که منکر وجود فقر و نیاز زیاد ملت بشم . می دونم خیلی زیاد در بین مون افرادی هستند که حق نان های شب‌شون رو در خرج و برج های ما به ودیعه گذاشتند اما کم هم ندیدم نمونه هایی از اقشار متوسط که به خاطر ایجاد فرصت های به زعم اون‌ها ویژه، به صرافت ویلاسازی افتادن.
همین همه‌گیری ویلاسازی شاید من رو تحریک می کنه که در موردش در یانون‌دیزاین حرف بزنم وگرنه اگه می دونستم این کار منحصر به اقشار پردرآمد و بی‌درده اصلا انگیزه نداشتم بهش توجه کنم. اما حالا انگیزه خیلی دارم که نگاه ها رو در این مساله کم کم درست کنیم.

در ایران اگرچه معمارها خیلی جنایت کاریم :) اما همه تقصیر از معمارها هم نیست. نگاه امت هم باید درست بشه. ببینین اگه قراره در دل طبیعت و فلان منطقه هم دوباره خونه ای ویلایی ساخته بشه که همون کیفیت خونه توی شهر رو داشته باشه اصلا خب چه کاریه!!!؟
می دونین اگه در ویلاسازی به کیفیات طبیعی بها بدیم حتی خیلی وقت‌ها هزینه ساخت مون می تونه کاهش پیدا کنه؟

 

 نوشته بودم "چه رویایی!" از سر نافهمی بود و ظاهر بینی.
من که از متنش چیزی متوجه نشدم و برای همین نوشتم که نمی دونم چی می گه، یکی از دوستان لطف کرد و در جواب این لاادری من این مطلب رو فرستادن که اضافه می کنم به پست:

 

بچه که بودم (هنوز بچه ام ها! ، منظورم بچه تر که بودم) وقتی بعدظهرها از سرویس دبستان پیاده می شدیم، صد و چند متری راه را تا خانه با بچه ها به کاج بازی می گذراندیم. کاج بازی اسمی بود که ما به جنگ با میوه‌های سفت و سخت کاج به عنوان تیر نام داده بودیم. آن قدر این ها محکم بودند که واقعا می ترسیدی یکی شان بهت بخورد و زخم و زیلی شوی!!!

فرق بین امثال من با فکری که این چنین با میوه های کاج بازی کرده فقط در این نیست که من کودکی هشت ساله بودم و این ها یک استودیوی باتجربه‌ی طراحی! راستش من تا قبل از دیدن این کار، همین امروز هم که تجربه طراحانه اندکی دارم، اصلا به ذهنم خطور نکرده بود این چنین کار خوبی به لحاظ تجربی!

 یه هتل جنگلی با استخری نظیر استخر برج های پتروناس موشه صفدی! که تو ارتفاع استخر رو تا کناره نما پیش برده به طوری که انگار تا تو هوا ادامه داره.