یکی از بحث‌های مهمی که در فلسفه‌ی هنر شکل می‌گیرد تعریف هنر و تمییز کار هنری از کارهای دیگر است. مدت‌هاست که موضوعات مهمی در این بین مورد اختلاف آرا و افکار است که یکی از آن‌ها خوش‌نویسی است. خطاطی یا خوش‌نویسی که به شیوه‌ی سنتیِ خود که از قواعد و اصول مشخصی پی‌روی می‌کند و حتی کاملا قابل آموزش دادن هم هست، به عقیده‌ی برخی در دایره‌ی کارهای هنری نمی‌گنجد. کسانی که جان‌مایه‌ی هنر را خلاقیت و ابداع فرض می‌کنند چنین حرفی را در مقابل کسانی می‌زنند که تعریف هنر را محکم و خوب ساختن و ایجاد کردن می‌دانند...

اما ال‌سید هنرمند تونسی، توانسته به کمک همین اصول خط نویسی و ترکیب بندی گرافیکی آن‌ها بر روی دیوار کوچه و خیابان، تابلوهای نقاشی-خط گونه‌ی زیبایی را بیافریند که رنگ‌های متنوع آن بر روی دیوارهای بی رنگ شهر توجه عابرین را به خود جلب می‌کند. او کارهایی را که معمولا نمونه‌اش را بر روی بوم می‌دیدم در ابعاد بسیار بزرگ و بر روی ساخت‌مان‌های بلند اجرا می‌کند. شاید آثار ال‌سید را بتوان نوعی گرافیتی اسلامی دانست...!

مدتی بود می خواستم این طرح ها  رو از  jaume plensa  بگذارم و به خصوص ایده ساخت حجم با استفاده از شبکه دوربرشده ی کلمات و حروف رو مطرح کنم. خط ما منظورم خط عربی-فارسی ما و به خصوص خطاطی های ما خیلی خیلی ظرفیت بیشتری هم برای این کار داره. مثلا الگوهای سیاه مشق که ما در خطاطی داریم به نوعی تشکیل شبکه هایی کامل از حروف رو می دن که به راحتی می شه با اون ها فرم‌هایی کامل در سه بعد خلق کرد.

به نظر چنین طرح هایی می تونه (البته تاکید می کنم روی امکان نه این که بگم حتما می شه) به شکوه طرح هایی قدیمی باشه. حجم‌هایی که در عین حجم بودن خط و نوشتار و کلام هم هستند و برخوردار از رازگونه‌گی به طوری که گاهی ممکنه تا سال‌ها ظرفیت کشف رمز و راز در اون ها باشه

مجموعه خوش‌نویسی لاتین.

این مجموعه رو از این جهت این جا می‌گذارم که آدم در برخی از کارهاش مخصوصا کارهای ابتدای پست حال و هوای خطاطی فاخر خودمون رو حس می کنه  و در برخی کارهای پایانی حال و هوای خوش‌نویسی سنتی شرق آسیا رو .... خب این خیلی جالب بود برای من.  هنوز هم فکر می‌کنم خطاطی ایرانی عربی چیزی منحصر به فرده اما قبل از دیدن این پست فکر نمی‌کردم چنین ظرفیت هایی در حروف لاتین وجود داشته باشه!