فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

چه‌قدر مواظب هستید که تعادل غذایی بدن خودتان را حفظ کنید؟

برخی خوردنی‌ها اصطلاحا درون آدم آتشی به پا می‌کنند. گاهی به خاطر تندی یا ترشی یا تلخی .... و اصولا شاید طب‌های سنتی همه تمدن‌های کهن در پی کنترل همین تاثیرات خوردنی‌ها بر تعادل بدن انسان و در واقع کنترل تغذیه به جای درمان‌های توام با دخل و تصرف در بدن انسان هستند. اشاره‌ی جالب این مجموعه تبلیغاتی با تشبیه بافت کرکی داخل معده انسان به برخی عناصر قابل اشتعال به خوبی این پیام را می‌رساند.

هونگ یی معمار و هنرمندی مالزیایی است که پروژه‌ی ۳۱ روز خلاقیت با خوردنی‌ها را برای تربیت قوه خلاقیت خودش کلید زده است. او در این پروژه سعی می‌کند مواد غذایی را به عنوان متریال تصویرسازی روی سطح سفید یک بشقاب غذا پیاده کند و تصویرسازی‌ها و داستان‌پردازی‌های متعددی را متناسب با ظرفیت‌های بصری مواد غذایی روایت کند.

عکاسی طبیعت بی‌جان یکی از علاقه‌های خیلی از عکاسان حرفه‌ای‌ست. ولی به خاطر این‌که پس از چند سال تجربه کم‌تر موضوعی جدید به نظر می‌رسد، این عکاسان نیز برای این‌که بتوانند به حیات هنری خود ادامه دهند باید به فکر کارهای جدید و نوآوری‌های اختصاصی باشند.

کارل وارنر عکاس انگلیسی با عکاسی جزئی از تکه‌های خوردنی و بعد کلاژ آن‌ها توانسته‌است مجموعه‌های بی‌نظیری از طبیعت بی‌جان خلق کند که به شکل بسیار پر دیتیلی، مناظری طبیعی را بازنمود می‌کنند. رودخانه‌هایی از رشته‌های ماکارونی، تپه‌ها و کوه‌هایی از قطعات نان، درختانی از انواع سبزیجات و کلم و کاهو و ..... خلاصه دنیاهایی بسیار افسانه‌ای و رویایی که به دلیل ترکیب‌بندی‌های خوب و عکاسی پرجزئیات آن‌ها در عین تخیلی بودن باورپذیر هستند

استفاده از ظروف یک‌بار مصرف امروز در بین جامعه ما خیلی شایع شده است؛ حتی در جمع‌های مذهبی و آن‌جایی که عملی مستحب و خوب در حال برگزاری است. ما خیلی وقت‌ها در کنار این مستحب‌ها داریم یک حرام بزرگ مرتکب می‌شویم: اسراف! مصرف بی‌رویه منابع کره زمین در قالب ظروف یک‌بار مصرف و با بهانه‌ی پاکیزگی و سرعت عمل و آسانی.

کیون دنگ با طراحی قاشق چنگال‌های یک‌بار مصرف ملهم از فرم‌های طبیعی و به شکل گیاهان خوردنی، در پی آن است تا مصرف این ظروف را کنترل کند. خودش می‌گوید: «این ظروف با این ظاهر و تاثیر روانی یک سوال را در طول زمان استفاده مدام از استفاده کنند می‌کنند: آیا واقعا به راحتی این‌ را می‌خواهی دور بیاندازی؟!»

می‌دانید امروزه چه حجم عظیمی ظروف یک بار مصرف دور ریخته می‌شود؟ و بسیاری از این گونه مصارف به دلیل جای‌گزین نداشتن شیوع پیدا می‌کنند. همین چند وقت پیش که ظروف سلولزی و لیوان‌های کاغذی در سطح وسیع عرضه شد به خوبی توانست جای ظروف پلاستیکی قدیمی را بگیرد. اما کماکان این ظروف یک‌بارمصرف و مصرفی و آلوده‌کننده محیط زیست و حتی اسراف مواد و متریال هستند. راه حل مشکل ظروف یک‌بار مصرف استفاده از ظروف اکوی خوردنی است.

اکو قاشق به کل ما را از استفاده قاشق‌های پلاستیکی یک‌بار مصرف بی‌نیاز می‌کند. شما با یک قاشق ساخته شده از ذرت روبه‌رو هستید که در کنار استفاده از آن به عنوان یک قاشق مانند یک نان آن را خواهید خورد !

توجه به غذاها از مشهورترین روی‌کردهای هنری برای ایجاد روابط فرهنگی ملل در سال‌های اخیر است. پیتر مینزل عکاس، با سفر به دور دنیا سعی کرده‌است تا در بازسازی شات‌هایی خاص از خانواده‌های کشورها و مناطق مختلف در کنار توده‌ای از غذاهایی که آن‌ها در طول یک‌هفته می‌خورند، علاوه بر ایجاد هم‌زبانی با عنصری مشترک در بین همه اقوام یعنی غذا، به طور کنایی به فاصله‌ی فرهنگی و صدالبته طبقاتی اقوام مختلف بشری اشاره دارد.

سفره آرایی و تزئین بشقاب غذا می‌تونه گاهی تنه به تنه نقاشی بزنه،

خلاقیت این طوریه. خیلی سخت می‌شه اون رو نادیده گرفت و بهش توجه نکرد. خلاقیت‌ حتی با وجود اون که در رشته‌های هنری و خلاق به ظهور نرسه در عرصه‌ای مثل آش‌پزی نمی تونه خودش رو مخفی کنه و دست آخر در قالب سفره‌آرایی‌هایی خلاقانه به ظهور می‌رسه..... این وجه مثبت قضیه. اما واقعا حالا این نیازه که غذاها رو تزئین کنن؟ به این عنوان که رغبت به خوردن بالا بره؟ این کدوم یک از نیازهای اساسی و غیر اساسی بشریه؟

دیوید شوان در طراحی پوسترهای تبلیغاتی برای شرکت رنگ پنتون یک ایده جالب داشته. او با جفت کردن برخی مواد غذایی مرتبط و ارائه اون‌ها به صورت مربع‌هایی رنگی در کنار هم مشابه پالت‌های عرضه رنگ‌های شرکتی علاوه بر اون که به طبیعی بودن رنگ‌های پنتون اشاره کرده و طبیعت رو معادل اون رنگ‌ها نشون داده، به نوعی از طعم و مزه غذاها برای ملموس کردن رنگ‌ها برای مخاطب هم بهره برده. ناخودآگاه مزه این خوردنی‌ها بر قضاوت ما از رنگ‌ها و به تبع اون بر نظر ما نسبت به این شرکت موثر خواهد بود.

 دیگه اینم یه جور هنره! کاردستی های خوردنی :)