برج شناور در یکی از سواحل کشور دانمارک ساخته شده تا چندین عمل‌کرد را در کنار ماهیت نمادین و مجسمه‌وار خود ایجاد کند. طراحان دانمارکی با طراحی این برج به شیوه‌ی فولدینگ یا ورق تاشو و با استفاده از ورق فلزی یک دست سفید، توانسته‌اند یک نماد، پاتوق و چشم‌انداز شهری برای این منطقه خلق کنند. آن‌ها با طراحی یک پله‌ی دو بازو علاوه بر این‌که دو پاگرد یا کف را ایجاد کرده‌اند، به فرمی فلش‌مانند هم دست یافته‌اند تا به این شیوه از هر دو سو کنسول‌های کوتاهی داشته و چالش‌های سازه‌ای را کم‌تر کنند. 

این سکوی کوچک ساحلی با دیواره‌هایی مجوف سعی کرده تا مسائل جوی را به نحو مناسبی پاسخ دهد و علاوه بر این چشم‌اندازی ۳۶۰ درچه به شهر و به دریا داشته باشد. سازه‌ی هفت و نیم‌متری شهر آراهوس قابل انتقال نیز هست و اتصالات خشک آن این اجازه را خواهد داد که هر زمانی از جای خود درآمده و توسط ماشین‌آلات آبی به نقطه‌ای دیگر منتقل شود.

نگاه باریکﺑﻴﻦ و زیبانگر از ویژگیﻫﺎیی است، که هنرمندها و دانشمندان حقیقی در آن اشتراک دارند. کسانی که از چنین نگاهی برخوردار باشند، ﻣﻰتوانند به بیان زیبایی از زیباییﻫﺎی هستی دست یابند. این نگاه زیبا گاهی مرز بین دانش و هنر را محو ﻣﻰکند؛ و ما را به تماشای زیباییﻫﺎی بدون مرزی که به اقلیم هنر یا علم تعلق ندارند، ﻣﻰنشاند. گاهی تبیین گوشهﺍی از پیکرهﻯ دنیا، از زبان کسی که در کار سرودن نیست، به افسونﮔﺮی و فریبایی یک شعر نزدیک ﻣﻰشود. و گاه از این نگاهﻫﺎی زیبا، زیباییﻫﺎی دیگری بیرون کشیدهﻣﻰشود.

مثلا، فرض کنید کسی با بیان این عبارت آرام نگیرد، «هوا حالتی از ماده است. در این حالت، نیروی بین ذرات تشکیلﺩهنده، آن قدر کم است، که ذرات آزادانه به هر سو حرکت ﻣﻰکنند»؛ و نتواند این گونه از کنار موجود لطیف و رقیقی بگذرد، که با وجود تعلق‌ش به عالم پستﺗﺮ، به آسمانﻫﺎی بلندتری که محل پرواز فرشتگان است، تنه ﻣﻰزند؛ و شاید بعد از نور، شبیهﺗﺮین اندام دنیا به نادیدنیﻫﺎ باشد. ممکن است چنین کسی در توصیف هوا این طور بگوید، «هوا یک دریاست؛ اما به جای زیر پای‌مان، بالای سرمان در تلاطم است.» و بعد به نتایج شگفتﺍنگیزی برسد؛ مانند این که، پرندگان در این دریا شنا ﻣﻰکنند؛ درست همان‌گونه که ماهیان، در آب این کار را انجام ﻣﻰدهند؛ و البته ما هم ﻣﻰتوانیم در این دریا کشتی برانیم!

فرانچسکو لانا، یک کشیش ایتالیایی بود، که در سال ۱۶۷۰ طرحی از یک کشتی شناور در هوا ارایه کرد. اساس طرح او استفاده از کرهﻫﺎیی مسی با پوستهﻫﺎی بسیار نازک بود، که ﻣﻰبایست با گازی سبکﺗﺮ از هوا پر شوند، تا امکان شناور ماندن کشتی و حرکت آن را در هوا فراهم کنند. او در این ایده از آزمایشﻫﺎی دانشمند آلمانی، اتو وان گریکه با ﻧﻴﻢکرهﻫﺎی ماگدبورگ تاثیر پذیرفت. البته کسی موفق نشد آن کشتی را بسازد؛ چرا که هوا ، چنان کره‌های نازک خالی از هوا را می‌فشرد، که از شکل می‌افتادند.

کناره‌های ساحلی اغلب مقصد گردش‌گری‌ند و ساخت و ساز در آن‌ها اهمیت بالایی دارد. عدم نظارت و طراحی صحیح این نیاز کالبدی، منجر به پدید آمدن مفاهیمی مثل ساحل اختصاصی شده و یا شاهد سازه‌هایی حساب‌نشده و موقت در نزدیکی ساحل خواهیم بود. تصمیمی که کارفرمای چینی برای مرکز فرهنگی-تفریحی خود در کناره‌ی اقیانوس گرفته،‌ در مقایسه با نکات بالا جالب به نظر می‌رسد. این ساخت‌مان دو طبقه که کتاب‌خانه و سالن مدیتیشن از قسمت‌های اصلی آن هستند، با جهت‌گیری رو به دریا علاوه بر حفظ جنبه‌ی توریستی و چشم‌انداز زیبای آب، کاربری فرهنگی و مفیدی هم به آن اضافه کرده است. جداره‌ی شفاف و یک‌پارچه‌‌ی نمای اصلی، نقش نورگیر اصلی کتاب‌خانه و منظره‌گاه این مجموعه را بر عهده دارد. علاوه بر این، سایر جداره‌ها دارای نورگیرهای خاص و متنوعی هستند که ظاهرا طراحی‌شان از چالش‌های اصلی معماران بوده است. نورگیری و تهویه‌ی این بنا به وسیله‌ی این گشوده‌گی‌های کوچک و باریک انجام می‌گیرد. 

المپیک ریو ۲۰۱۶ در پیش است و از طرح مشعل آن که توسط استودیویی برزیلی انجام گرفته رونمایی شده است. معمولا کشورهای میزبان به دنبال نمایش داشته‌ها و افتخارات‌شان در فضای المپیک هستند. برزیلی‌ها نیز که کشورشان با نزدیکی به استوا به داشتن طبیعت خاص و زیبا مشهور است، سعی در بازنمود آن در مشعل المپیک خود داشته‌اند. مشعل المپیک ریو فرمی یک‌دست و کشیده دارد که با ایجاد برش‌هایی غیرهندسی در بالا از یک‌نواختی درآمده است. البته ایجاد این برش‌ها دلایلی مهم‌تر دارد. طراح برزیلی خطوطی شبیه به خطوط توپوگرافی یا عوارض زمین را ایجاد کرده که هر کدام با گرفتن رنگی حساب شده، یادآور دریا، جنگل و آسمان هستند. این برش‌ها در یک طیف رنگی پیوسته هستند که با باز شدن مشاهده می‌شوند.

گاهی در فعالیت‌های استخراجی و صنعتی تمهیدات عظیمی اندیشیده می‌شود که پس از اتمام کار بدون استفاده شده و به عنوان معضل شناخته می‌شود. سکوهای نفتی جزو سازه‌هایی هستند که پس از اتمام استخراج، بیرون بردن آن‌ها از محیط کار دشواری است. طرح «امید را ببین» که برنده‌ی جایزه‌ی طراحی نقطه‌ی قرمز شده است، سعی در زنده نگاه داشتن این سازه‌ها داشته. این مجموعه با داشتن یک اتاقک بر روی سکوی نفتی و یک بالابر هم‌سطح آب، پس از این‌که حادثه‌دیده‌گان خود را با دیدن نورافکن‌ها به ایست‌گاه رساندند، آن‌ها را تا رسیدن امداد هوایی حفظ می‌کند. با وجود این‌که تامین انرژی در این طرح، به کمک تبدیل انرژی امواج به انرژی مکانیکی در نظر گرفته شده، اما وابسته کردن نجات افراد به یک بالابرنده‌ی مکانیکی کمی با ریسک هم‌راه است. برای همیشه آماده بودن این فضا، در تعریف پروژه کاربری‌های دیگری نیز برای آن ذکر شده. مثل انبار مهمات کشتی‌ها و فعالیت‌های پژوهشی مربوط به دریا.

مسابقات و طرح‌های این‌چنین که معطوف به کانسپت می‌شوند، علاوه بر باز گذاشتن دست طراح و رها کردن او از محدودیت‌های فعلی، به نوعی شکل و شمایل زندگی آینده را نیز طراحی می‌کند.

سالﻫﺎ پیش دانش‌مندی زندگی می‌کرد که توانستهﺑﻮد سرزمینﻫﺎی خشکی را بشناسد. آرزو داشت دریاها را هم بشناسد. اما نمی‌دانست چگونه می‌تواند این کار را انجام دهد. پس از فکر کردن بسیار موفق شد یک قایق بسازد. سوار قایق شد. سفر دانش‌مند در دریا شروع شد. در میان راه، دریا طوفانی شد. یکی از موجﻫﺎی دریا کشتی او را شکست. دانش‌مند غرق شد.

پیش از آن که دانش‌مند سوار قایق شود، یک شاخه گل سرخ هدیه گرفتهﺑﻮد. وقتی طوفان آمد، باد گل‌برگﻫﺎی گل سرخ را جدا کرد؛ و در آب انداخت. تا پیش از آن، هیچ کس ماهی قرمزی در دریا ندیدهﺑﻮد. هر کدام از گل‌برگﻫﺎی آن گل تبدیل به یک ماهی قرمز کوچک شد.

ماهیﻫﺎی قرمز بزرگ شدند. دریا برای ماهیﻫﺎی قرمز، داستان مردی را تعریف می‌کرد که با یک شاخه گل سرخ آمده بود، و آرزوی شناختن دریا را داشت. ماهیﻫﺎﻯ قرمز مرد دانش‌مندی را ندیده ﺑﻮدند؛ اما خیلی دوست داشتند ببینند. دریا به ﺁنﻫﺎ گفت، اگر می‌خواهید، بروید نزدیک ساحل تا آدمﻫﺎ شما را ببینند. آنﻫﺎ شما را می‌گیرند و به شهر می‌برند. هر کودکی که شما را ببیند، آرزوی دیدن دریا را پیدا ﻣﻲکند.

 مجموعه‌ای ساحلی در جنوب دانمارک که بستری را برای استفاده‌های متنوع از فضای ساحلی آن منطقه و امکان انجام ورزش‌های آبی گوناگون فراهم آورده است. معماران جی‌دی‌اس اسکله‌ای چند شاخه طراحی کرده‌اند که با شکست‌ها و تغییر ارتفاع‌های حساب شده، کار را برای ورز‌شکاران و محلی‌ها و توریست‌هایی که قصد تفریح ، آب‌تنی یا ورزش را دارند آسان کرده‌ است. دادن رمپ‌های مختلف نه تنها مانع یک‌نواختی محوطه شده، بل‌که هم‌راه با ایجاد چشم‌اندازهای زیبا در افق دریا، سکویی برای شیرجه زدن به حساب می‌آیند. فرم چندشاخه‌ی اسکله موجب شده است تا در میان عرشه‌ها فضاهای آبی محدود و امنی به وجود بیاید که استفاده از آن را برای مردم عادی دوچندان تسهیل کرده است.

بعضی‌ها دوست دارند هنگام برخاستن از خواب به جای این‌که چشمان‌شان را روی دیوارهای اتاق‌ باز کنند، چشم‌اندازی آبی و بی‌کران پیش روی‌شان باشد،به گونه‌ای که به هر طرف نگاه کردند تنها آب ببیند و ابرهای آسمان. درست مثل این خانه. خانه‌ی صخره‌ای. 

خانه دارای پنج طبقه که بدنه‌ی آن از قطعات مدولار ساخته شده است. به عکس حانه‌های معمول، بالاترین تراز برای پارک اتوموبیل در نظر گرفته شده و چهار تراز پایینی فضاهای زنده‌گی برای یک زوج جوان است . اگرچه چنین روی‌کردی در طراحی خانه‌ی مسکونی جالب و هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، اما برآورد کیفیت زنده‌گی در چنین فضایی نیازمند تجربه زنده‌گی و گذر زمان است. حتی معلوم نیست آن حس امنیتی که مفهوم مسکن را شکل می‌دهد در چنین خانه‌ی به ظاهر معلقی تجربه شود!