میگل لوش در یک فرآیند ساخت و ساز، دیواری را که سی سال دست‌نخورده مانده بود به یک گالری تبدیل کرده است. او آثار چسب و سنگ و نوشته‌های روی دیوار را جزئی از تاریخ و اصالت آن می‌داند و سعی کرده که آن‌ها را به شیوه‌ای حفظ کند. دیوارهای این بنا یک‌سره رنگ سفید خورده‌ مگر قسمت‌هایی که آن‌ها برای قاب کردن انتخاب کرده‌اند، قاب‌هایی که هر کدام بخشی از این تاریخ محدود ۳۰ ساله را نمایه می‌کنند. به راستی معیار اصالت چیست؟ آیا می‌توان هر شیئ قدیمی را درون قاب کرد و آن را اصیل دانست؟

چرخ زمان می‌چرخد و گذشته‌ها را کهنه و غبارآلود می‌کند. گذشته‌هایی که بعضی‌شان نیازمند یادآوری است، تا ادامه‌ی حیات یابد و مسیر آغاز شده‌ای را به سرانجام رساند. شاهد مثال آن نیز تمثیل قرآن است، تمثیلی که باطل را کفی بر روی آب می‌داند و حق را سیلی پای‌دار و در حرکت. انقلاب اسلامی به سان یک شکاف مهم در دیوار کج‌ساخته‌ی بشر بود، دیواری که باید خراب میشد تا پایه‌های بنای مهم دیگری بر آن ساخته شود. فروریختن دیوار وظیفه‌ی نسل قبل بود و ساختن‌ش با ما.

مجموعه عکس‌های «انقلاب در مدار ۳۶۰ درجه»، این امتداد تاریخی و تلاش مستمر را در قالب تصاویری آشنا از گذشته و حال نمایش می‌دهد. خیابان‌ها و فضاها همان‌هاست که بوده و تنها انسان‌ها هستند که بعضی رفته‌ و بعضی آمده‌اند. تجمع‌های به یاد ماندنی دهه‌ی پنجاه و بعضی اتفاقات خاص آن دوران از میان تصاویر آرشیوی استخراج شده و با زندگی روزمره‌ی امروز پیوند خورده است. اگرچه از لحاظ گرافیکی در بعضی کارها به حداقل دست‌کاری گرافیکی بسنده شده، اما این امتزاج بدون مرز حس سادگی و خلوص را در خود دارد.

معماران ژوردی پیگ دیواره‌ی صلب یک طرف بنای خود را با الگویی هندسی پوشانده‌اند. موضوعی که ما معمولا کم‌تر به آن توجه می‌کنیم و جبهه‌های غیرنورگیر ساخت‌مان را غالبا با سیمان سفید اندود کرده که گاهی شهرداری هم از آن به عنوان بومی سفید استفاده می‌کند! البته در طرح این خانه‌ی مسکونی جبهه‌ی نوگیر برای حفظ حریم و آسایش صوتی به‌تر، از خیابان روی گردانده و به سوی پارک کناری گشوده شده است، بنابراین این سمت از بنا دید زیادی از خیابان دارد. این انتخاب ابتدایی، الگویی را برای آن‌ها به وحود آورد تا در فضای داخلی بنا نیز از پوششی مشابه استفاده کنند و موجب یک امتداد بصری در بنا شوند. 

 

مبل‌مان شهری به خاطر تاثیرگذاری عمومی و دیده شدن دائمی اهمیت ویژه‌ای دارند. به خصوص مبل‌مان مرتبط با گیاهان که باید برای نگه‌داری و رشد گیاه نیز مناسب‌ باشند. در تهران و بعضی شهرهای دیگر چند سالی است که گل‌جا‌های بتنی و سنگی این نقش را ایفا کرده‌اند. طرح میشاییل کونیگ که اِلماس نامیده شده، مزیت‌هایی نسبت به این مبل‌مان افقی معمول دارد. او یک پارتیشن یا جداکننده طراحی کرده است که به خاطر ابعاد قابل حمل و ساختار مدولار، قابلیت‌های مختلفی را بسته به فضای استفاده و سلیقه‌ی کاربر خواهد داشت. دیواره‌ی عمودی مجوف این گل‌دان اجازه‌ی درگیر شدن گیاه با آن و رشد گیاهان رونده و گل‌های بلند را راحت‌تر می‌دهد. ضمن این‌که این دیوار با جهت‌گیری خود، فضای بیرون و درون خود را به شیوه‌ی به‌تری تفکیک می‌کند. با شیوه‌‌های ام روزی طراحی الکو و بافت‌های متنوع، می‌شود الگوهای جذاب‌ و پازل مانند برای این گل‌جاها طراحی کرد.

بحران‌های کم‌بود فضا و گرانی زمین و بالطبع کم‌شدن سرانه مساحت فضای مسکون با خودش نیاز به طراحی‌های صرفه‌جویانه و روی‌کردهای زاهدانه به مصرف فضای زندگی را آورده است. طراحان تلاش‌های زیادی برای هرچه کم‌جا‌تر شدن مبلمان خانه‌ها دارند و در این میان مبلمان‌های مدولار جمع‌شو بازشو از استقبال خوبی برخوردار هستند. در کنار این چالش، هدف طراحان عرضه خلاصه‌هایی هرچه زیبا‌تر است. برند تازه‌کار مبلمان آلمانی یعنی آمبیوالنز در تازه‌ترین طرح خود و پس از طرح به شدت مینیمالی که از یک صندلی جمع‌شو ارائه داده بود، این بار یک منطق برای قفسه کتاب‌هایی به شدت خلاصه و با روی‌کرد گرافیکی ارائه داده است که تنها با نصب یک صفحه‌ی چوبی ساده روی دیوار شکل می‌گیرند. 

شاید پیش از این هم آثار هنرمندانه هنر سایه‌ی یاماشیتا کومی را در یانون‌دیزاین دیده باشیم؟ به هر صورت مجموعه صورت‌های او مجموعه‌ای مستقل است که از حیث قدرت بیان نمی‌توان از دیدن آن بی‌خیال گذشت. یاماشیتا که به هنر سایه‌ها مشهور است در این مجموعه برگه‌های کاغذ رنگی ساده‌ای را بر روی دیواری نصب کرده است که هر کدام چروکی حساب شده بر خود دارند. نورپردازی درست مجموعه نیم‌رخ‌هایی انسانی را در کنار هر کاغذ هویدا می‌کند. نکته قابل توجه در این مجموعه اختلاف چهره‌هاست. یاماشیتا در چروک دادن کاغذها به گونه‌ای عمل کرده است که شما هر کدام را کارکتری مستقل از فرهنگ‌ها و زبان‌ها و حالات مختلف تصور می‌کنید.