آنا گارفورث هنرمند خیابانی‌ انگلیسی‌ست که در تلاش‌های اخیر خودش در قالبی اعتراضی، گرافیتی‌هایی با ماده خام متفاوتی خلق کرده است. گارفورث ورقه‌های چمن سبز به عنوان پوشش‌هایی رنگی برش می‌زند و گرافیتی‌های خودش را به صورت کلاژ روی دیوار نصب می‌کند.

تصور کنید که بعد از چند روز کم کم این چمن‌ها خشک می‌شوند و منظره تغییر رنگ و خشک شدن این عبارات همه در امتداد اثر و پیش چشم مخاطب در حال رخ‌داد است. به این ترتیب کلمات طبیعت و رشد و ... که خشک می‌شوند معنایی دوچندان دارند. و یا حتی نصب ورقه‌های سبز چمن بر دیواره‌ی سرد فلزی هم معنای افزوده خاصی به خود دارد.

آیا این دیوار شیشه‌ای کوتاه قامت در بینال ۲۰۱۳ ونیز می‌تواند معرف خوبی برای هنر چین باشد؟ هنرمند چینی شو یونگ اما با اضافه کردن نقل‌قول‌های ارزش‌مندی از جهان سنت چینی بر روی هر آجر شیشه‌ای دیوار کوتاه به لحاظ ابعاد اما بلند به لحاظ شمول میراث فرهنگی پهنه‌ی آفتاب یعنی چین ساخته است..... در حدود ۱۵۰۰ ضرب‌المثل و نقل قول حکمی.

اگر برای شما اتفاق بیافتد مجموعه‌ای ست که با نگاه بین‌المللی از مخاطبان جهانی می‌خواهد تا لحظه‌ای درنگ کنند و ببینند آیا آن‌ها هم دوست دارند تجربه‌ای نظیر تجربه‌ی مظلومانه ملت فلسطین را در شهرهای بزرگ خود داشته باشند؟ تجربه‌ی حضور دیوار سرد و سیمانی حائل در افق همه نگاه‌هایشان به سرزمین مادری‌شان! تجربه اشغال شدن وطن و دم برنیاوردن هم‌پیمانان و رجال شکم‌پرست عرب و حتی سازش مسئولان بی‌لیاقت و غیرقانونی داخلی‌شان....

این مجموعه نیز یکی دیگر از بسته‌های گرافیکی منتشره توسط خانه طراحان انقلاب اسلامی‌ (خط) است که به مناسبت روز قدس به طور مجازی برای اولین بار در یانون‌دیزاین عرضه شد و در راه‌پیمایی‌های روز قدس سراسر کشور نیز در اختیار ملت ایران عزیز قرارگرفت.

وقت آن‌ است که با بیان جهانی به سراغ عرصه تبلیغات جهانی برویم...

این آدم‌ها چه طور این قدر راحت از نمای این خانه ویکتوریایی در قلب لندن آویزان شده‌اند!؟ لیندرو ارلیچ در پروژه‌ای برای نزدیک کردن مردم به یک سنت قدیمی و میراثی معماری سرزمینی انگلستان و به عبارتی برای معرفی معماری سنتی خودشان به نسل‌های جدید اقدام به ساخت این فریب جالب کرده است.

او برای این کار به کمک یک سطح آینه‌ای بسیار بزرگ و تصویر دقیق و با جزئیات کامل نمای یک خانه ویکتوریایی بر سطح زمین امکان بازی شهروندان با این اینستالیشن و تجربه‌هایی شوخی و شگفت را ایجاد کرده‌است. اما در واقع شهروندان در پس این تجربه‌های تفننی به ناخودآگاه دارند تحت تاثیر شدید زیباشناسی و ویژگی‌های معماری سنتی‌شان قرار می‌گیرند.

در طراحی فضاهای داخلی، روی‌کردهای متفاوت و جدیدی در طراحی ساعت‌های دیواری می‌بینیم که به جز نوآوری استفاده از ظرفیت‌های نمادین گذر زمان و ارائه چیزی فراتر از یک عنصر کارکردی نشان‌دهنده ساعت نقطه مشترک همه این نگاه‌هاست. در روی‌کردی نوآورانه‌تر و جدیدتر شکستن قالب‌ سنتی ساعت و بسط آن در سطح دیوار را شاهد هستیم. در چنین طرحی ساعت یک اثر چیدمان دیواری به حساب می‌آید که به عنوان یک مجسمه یا کتیبه برهشته ثابت به فضای پیرامون خودش شکل و مفهوم می‌دهد و با سیر طبیعی خود و حرکت طبیعی عقربه‌هایش مدام روایتی خاص را به فضا اضافه می‌کند.

گریفین یانگ در طراحی این ساعت دیواری ۹ ماهی‌قرمز سفید رنگ را به نحوی که انگار در کف تنگ دیوار در حال شنا هستند در کنار ساعت ساده خود عرضه کرده است که با چینشی دلخواه از سمت استفاده کننده دورتادور ساعت قرار می‌گیرند. بسط عقربه ساعت به بیرون از صفحه آن و به نوعی آمیخته شدن با بستر حرکت ماهی‌ها ارتباط میان این مجموعه را به خوبی برقرارکرده است.

اگرچه امروز در نظام آموزشی ایران هنوز چالش طراحی پلان و حل مساله معماری در دو بعد جای‌گاه ویژه دارد و نسل استادان سالخورده دانشگاهی -به واسطه دوری از فضای حرفه معماری و ناآشنایی با روند رشد معماری در دنیای روز- هنوز فهم نکرده‌اند که سازنده معماری جزئیات اجرایی و پروفایل‌ها هستند, اما اگر کسی تنها مدتی اندک در بازار کار معماری حضور داشته باشد و کمی هم با روند حاکم بر معماری دنیا آشنا باشد درمی‌یابد که طراحی پلان و حل کردن روابط فضایی و عمل‌کردی به واقع مساله مهمی در معماری نیست. 

آن‌چه معماری‌های باهویت و نامی امروز دنیا را می سازد پرداخت حساب شده و دقیق اجزا و هماهنگی آن‌هاست. به مراتب مهم‌تر از حل روابط پلانی, رسیدن به مدولارهای ساختی جواب‌گو و شکل دهنده به کالبد معماری مورد نظر ماست. مثلا در معماری این خانه خوزه ماریا ساوز با طراحی مدولی ساده و ایجاد تمام دیوارها و حائل‌های فضایی به وسیله این مدول, یک معماری متفاوت با هویتی ویژه ارائه داده است.

گاهی در فضاسازی‌های داخلی به خصوص زمانی که یک تقسیم‌بندی فضایی ساده و یا یک تعیین مسیر قراره اتفاق بیافته بی‌دلیل مصالح سنگین و پر به کار می‌گیریم و درسته که به مرادمون می رسیم اما به کل کیفیت فضایی رو از دست می‌دیم. در حالی که حتی با مصالح سنگین به راحتی می‌شه جداسازی های سبک انجام داد. در عین حال که می‌شه به کیفیت فضایی چندان خللی وارد نکرد یا حتی اون رو ارتقا بخشید، می‌شه هویت جدیدی به فضا بخشید.

طراحی داخلی استودیوهای هنری و طراحی بهترین و مناسب‌ترین جا برای چنین تجربیاتیه.

گاهی کاربرد تمیز یا نوآورانه یک متریال به تنهایی موجب توفیق یک اثر معماری می‌شه. در طرح منظر و دیوارهای این گورستان در اسپانیا کاربرد متفاوت و نوآورانه بلوک‌های سیمانی منجر به شکل‌گیری کالبدی با هویت و منسجم و اثر معماری موفقی شده

برای آن‌ها که کتاب می‌خوانند! دیوارهایی از کتاب‌های قدیمی با خوش‌ذوقی در انتخاب رنگ‌ها و ترکیب‌ رنگ‌ها و ایجاد الگوواره‌های انتزاعی و فرانمودی. البته الان که دارم پست رو می‌گذارم دارم شک می‌کنم چنین حرکت‌هایی تبلیغ کتاب‌خوانیه و باید اون رو تقدیم به کتاب خوان‌ها کنم یا یک جورایی توهین و تحقیر کتاب‌ها در عصر دیجیتاله!؟