دیده‌اید در طبیعت چقدر خوب رنگ‌های مکمل و غیرمکمل و قاعده‌های مختلف هنری درهم‌می‌آمیزند و اصلا قوانین خودساخته ما از زیبایی بی‌اعتبار می‌شوند و کماکان طبیعت زیباست؟ تا آن‌جا که برخی معنای زیبایی را اصلا در ارتباط با همین طبیعت و نزدیکی به آن پیدا کرده‌اند. ما در دانش‌گاه‌هایمان سوادی بصری را به دانش‌جویان هنر القا می‌کنیم که تدوین چندین دهه اخیر است و هرچند از واقعیت‌های مهمی خبر می‌دهد اما به کلی در نسبت با طبیعت و روابط پنهان زیبای آن ناکارآمد است.

پروانه دلفانی، نقاش و عضو هیئت علمی هنر در دانش‌گاه زنجان، برای اثبات دگرگونی روابط هم‌نشینی رنگ‌ها در طبیعت و دگرگونی مفاهیم سواد بصری و زیبایی، دست به ساخت تمریناتی در هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی زده است که با الگوهایی ایرانی اسلامی ترکیب‌بندی شده‌اند. این تمرین اولیه کم کم به عنوان یک فعالیت هنری مستقل، یک سبک صنایع دستی نو و البته یک نوآوری هنری ارزش‌مند از سوی هنرمند پیگیری شده است.

به واقع طبیعت خدا چقدر عجیب است...

طبیعت بزرگ‌ترین بوم هستیه و خداوند هستی بزرگ‌ترین و یگانه نقاش بزرگ هستی.... و تا جهان باقی‌ست هنر و هنرمند در جست‌جوی کشف زیبایی‌های نهفته در هستی و در سودای بیان گوشه‌ای نارسا اما صادق از اون....

این تصاویر مربوط به یک سایت شگفت‌انگیزه. کوهستانی در چین که رسوبات ۲۰ میلیون‌ساله‌ لایه‌لایه و به رنگ‌های عجیب و مختلف اون رو به شکل یک تابلوی بی‌نظیر نقاشی انتزاعی شکل دادند.... نه به اتفاق، که به تدبیر مدبری یکتا که سرچشمه همه زیبایی‌هاست...

نقاشی‌های یان دیویس، با تکرار الگوهای مبهم با نقشی هیپنوتیزم کننده شکل می‌گیرند. او در کارهاش بر نسبت میان انسان و ساختار تمدنی مناسب در بستری انتزاعی تاکید می‌کنه و فضاسازی‌های به شدت اسطوره‌ای ش در عین یادآوری آثار جنبش‌های فوتوریستی، نوعی تعلیق و دودلی نسبت به این تمدن رو در ذهن ایجاد می‌کنه. فضاسازی در کارهای دیویس به شدت تعلیق دهنده ست و آدمی رو نسبت به ادامه سیر تمدنی که داره ازش سخن می‌گه دو دل می‌کنه. و هم‌چنین رنگ‌ها و نحوه‌ی کاربرد اون‌ها بر این احساس دوچندان موثره.

برای آن‌ها که کتاب می‌خوانند! دیوارهایی از کتاب‌های قدیمی با خوش‌ذوقی در انتخاب رنگ‌ها و ترکیب‌ رنگ‌ها و ایجاد الگوواره‌های انتزاعی و فرانمودی. البته الان که دارم پست رو می‌گذارم دارم شک می‌کنم چنین حرکت‌هایی تبلیغ کتاب‌خوانیه و باید اون رو تقدیم به کتاب خوان‌ها کنم یا یک جورایی توهین و تحقیر کتاب‌ها در عصر دیجیتاله!؟ 

پستی داشتیم که نوعی جدید از کاربرد گرافیک در معماری رو نشون می داد. در این پست نقاشی تنه‌ای به معماری می زنه و به کمک معماری میاد تا فضایی متفاوت بسازه.

در معماری داخلی این فضا، پوشش‌های سطوح به گونه‌ای با نخ نقاشی شده‌اند که گویا کل فضا یک نقاشی از فضای معماریه. بر روی هر کدوم از سطوح الگوهایی ساده به وسیله‌ی نخ‌های رنگی نقاشی شده و در پرسپکتیو رفته که علاوه بر القای درست عمق‌ها و حجم‌ها لطافتی نقاشی گون به فضا داده و شاید بشه اون رو تعاملی نو از معماری و نقاشی دونست. چرا که در برخی از سطوح فضاهای دروغین و فریب‌های نقاشی هم به کار رفته و عمق و کیفیت فضا به کلی چیزی متفاوت از پلانیه که روی کاغذ می شه از فضا ترسیم کرد.

 ریتم این‌ پاروها در تناسب با رنگ بندی زنده و حساب‌شده شون خیلی خوب در فضای بالای این پاساژ نشسته.
حس و حال و هوای خوبی داره اصطلاحا...