عمده صندلی‌ها و مبل‌مانی که ام‌روز طراحی می‌شود، دارای ظاهری مینی‌مال و ساده است که گاهی کارکردهای چندگانه نیز دارند. طرح کالو اما نگاهی دیگر به صندلی‌های تک‌نفره داشته است. ساختار برگرفته از فرم‌های طبیعی، سطح پر از خطوط شبیه به بافت چوب و انحناهای فراوان، آن را نه تنها از این فضای مینی‌مال دور کرده، بل‌که این صندلی را از یک محصول ساخته شده با مصالح طبیعی نیز فراتر برده است. طراحان با الهام گرفتن از فرم بدن انسان و مواردی دیگر، این صندلیِ سه پایه را از دو قسمت مجزا ساخته‌اند به نحوی که هیچ‌گونه اتصالاتی در ساختار آن مشاهده نمی‌شود. خطوط نمایان بر سطح این محصول بر روانی فرم و انحناهای فراوان آن تاکید می‌کنند.

نکته‌ی جالب درمورد صندلی این است که، به خاطر انتزاع از طبیعت در فرم و طرح و هندسه‌ی متفاوتی که به کمک دست‌گاه سی‌ان‌سی ساخته شده، هنگام قرار دادن آن در یک بستر طبیعی، این صندلی به یک حیوان سه‌پا بیش‌تر شبیه می‌شود! تا یک صندلی ساده. البته همین موضوع شاید دلیلی کامل باشد بر همه‌پسند نبودن چنین محصولی! 

عکاسی‌های سورئال جان ویلیام کیدی عکس‌هایی صرفا هنری با نگاه‌ بیان سورئال صرف نیست. این عکاسی‌ها را می‌توان با کاریکاتورهای اجتماعی مقایسه کرد؛ آن‌جا که کاریکاتوریست با بیانی بزرگ‌نمایی‌شده به رفع یک ناهنجاری اجتماعی یا ایجاد یک نگاه نو در مخاطب اقدام می‌کند. کیدی در طراحی این گونه تصاویر به دنبال نوعی مطالعه روان‌شناسی بر روی مخاطب است. مطالعه‌ای بر روی نسبت میان واقعیت و درک در مخاطب که از طریق آشنایی‌زدایی‌های معمولی به دست می‌آید.

گول بروول هنرمند استرالیایی الاصل تبعه امریکا، توانسته است با فرم‌پردازی نوارهای فلزی مواج پیکره‌هایی را ایجاد کند که در عین زیبایی و استواری کلاسیک، سیالی و روانی خاص و منحصر به فردی دارند. مجموعه‌ی کارهای او را می‌توان جست‌جویی مناسب از ترکیب ویژگی‌های بصری با مولفه‌های حجمی سه بعدی دانست.

بلاخره عکاسی هم به حلقه هنر وارد شد. مجموعه عکس «دنیای درون» اثر حمید صف‌آرا، پس از ارایه در ششمین جلسه حلقه هنر، یعنی همین جلسه قبل مورخ پنجم تیرماه ۱۳۹۲ با حضور هنر‌مند و کارشناسان حلقه هنر تحلیل و بررسی شد.

———-

حالا که در یانون‌دیزاین بخشی به نام سینما هم داریم، چقدر خوبه اگر دوستان اهل نقد، نقد فیلم‌هایی سینمایی‌شون رو هم به بخش یادداشت‌های ما بفرستند. یادداشت زیر، نقد فیلم باشگاه‌ مشت‌زنی است که توسط دوست خوب یانون‌دیزاین آقای مشایخی نوشته شده است. نویسنده در این یادداشت، با بیان خلاصه‌ای از داستان فیلم‌ رگه‌های پوچ‌گرایانه موجود در آن را واکاوی‌ می کند و فیلم را هشداری به  مخاطب می پندارد که از خود بیگانگی جامعه در وضعیت پست مدرن را تذکر می دهد.

 تجربه راه رفتن بر سطحی که به ظاهر قابل اتکا و صلبه اما در زیر پای شما ناگهان رفتاری ژله‌ای و غیرقابل اتکا داره، تجربه ای سخت روشن گر و آیه گونه.... واقعا جهانی که این قدر بهش اتکا داریم، زمینی که این قدر بهش اعتماد داریم که روش می ایستیم. و اصلا حتی خیال نمی کنیم شاید زیر پای ما رو خالی کنه، شایسته این میزان اعتماد هستند؟
غرور نیست این زندگی روزمره ما؟