مِسنِر نام اولین کوه‌نوردی است که هر ۱۴ قله‌ی بالای هشت هزار متر دنیا را فتح کرده است. در شهر تیرول ایتالیا و در ارتفاعات کوه کونپلاتز،‌موزه‌ای بنا شده به نام این کوه‌نورد که علاوه بر نمایش تاریخ‌چه و افتخارات کوه‌نوردی، بستری فراهم کرده برای ارتباطی هدایت شده و هدف‌مند با طبیعت کوه‌ستانی. معماران زاها حدید سه دری‌چه‌ی بتنی را به سوی سه قله‌ی معروف منطقه گشوده‌اند. دری‌چه‌هایی که چشم‌اندازی فوق‌العاده به طبیعت بکر اطراف دارند و یکی از آن‌ها با داشتن کنسولی بلند، امکان جلوتر رفتن از مرز کوه و دیدی پانوراما را به کاربر داده است. به دلیل سرمای زیاد این منطقه از ایتالیا، جداره‌های این موزه‌ی بتنی ضخامتی از ۴۰ تا ۷۰ سانت دارند و با قرار دادن موزه در لایه‌ای از خاک، شرایط گرمایشی را به‌بود بخشیده‌اند. این موزه که به تازه‌گی افتتاح شده، از اجرایی بسیار مناسب برخوردار است، قابلیتی که اگر نبود احتمالا بسیاری از طرح‌های حدید را در واقعیت نمی‌دیدم.

برای طراحی بنای یک شرکت مدیریت زباله و فعالیت‌های زیست محیطی، طی برگزاری مسابقه‌ای، شرکت بیعة از دفتر زاها حدید دعوت کرد که این مجموعه را برای‌شان بسازند. سایت مجموعه در بیابان‌های شارجه واقع است. جایی که شاید عمده‌ترین و شاخص ترین تصویرش در ذهن مردم، تل ماسه هایی است که از ردیف های روی هم انباشته‌ی خاک تشکیل شده‌اند. دفتر حدید با انتزاع این قله‌های ماسه‌ای، مجموعه‌ای از سازه‌هایی شبیه به آن‌ها را طراحی کرده که در عین حال ساخت‌مان‌ها را در مقابل طوفان‌ شن محافظت می‌کنند. آن‌ها نورگیرهای غیر مستقیم را به شکلی در بنا گتجانده‌اند که از تابش های تند منطقه جلوگیری شود و هم‌چنین بتوان چشم‌‌انداز وسیعی به طبیعت اطراف ایجاد کرد. مجموعه ی مرکزی بیعه در خود  فضاهای مانند فضاهای آموزشی، اداری، کنفرانس و گالری را جای داده است. 

در زمان معاصر، کشورهایی که گذشته درخشان و آینده متکی بر علم و دانشی برای خودشان نمی‌بینند بهترین بستر برای ظهور پروژه‌ها و ایده‌های متهورانه معماری هستند. پروژه‌هایی که اولا نگاه دوربین‌های رسانه‌های جهان را به سمت کشور کم‌اعتبار برمی‌گرداند و اعتباری هر چند موقتی و گذرا به آن می‌دهند و در ثانی در سودان آن هستند تا آیکون‌های معماری برای جهان آینده باشند ؛ آن‌طور که تاج محل و سلطانیه و نقش جهان و پارتنون و کلسیوم و .... برای جهان امروز هستند. کشورهایی نظیر امارات متحده عربی، قطر و مالزی و حالا این‌بار آذربایجان!

آذربایجان برای طراحی مرکز بزرگ فرهنگی یعنی مرکز فرهنگی حیدرعلی‌اف از زاها حدید، معمار خاص عراقی-انگلیسی مشهور به معماری‌های متهور و آن‌چنانی خواست تا یکی از متهورانه‌ترین معماری‌های سال‌های اخیرش را به منظور مرکزی فرهنگی در سرزمینی که انگار برای خودش هیچ فرهنگ اصیلی در نظر ندارد، طراحی و اجرا کند.

قبلا هم در حین ساخت در یانون‌دیزاین با هم این کار را دیده‌ایم، اما این بار به بهانه بازگشایی آن در ماه سپتامبر -یعنی یک ماه دیگر- و به بهانه این گپ و گفت در مورد فلسفه ساخت چنین معماری‌هایی، تصاویری از ساختمان کامل‌شده و آماده بازگشایی این مرکز فرهنگی می‌بینیم.

مسابقه جهانی طراحی استادیوم بین‌المللی در ژاپن رو باید جمع بین تمام ایده‌ها و طرح‌های بشر برای آینده استادیوم‌ها در جهان دونست. در این مسابقه که استودیوهای بزرگ معماری یا معمارهای مشهور در اون شرکت کرده بودند، با طرح‌های نه چندان متفاوت و غیرنوآورانه‌ای روبه‌رو هستیم. شاید متفاوت ترین طرح رو بشه طرح زاها حدید (همین طرح اول) دونست که اون هم به جز امکان مسقف‌شدن جالب توجه‌ش، یک بازی با فرم بی‌معنیه -مثل سایر کارهای زاها حدید- و پیش‌رفتی در معماری به حساب نمیاد.

از نکات قابل توجه مسابقه طرح‌هایی بودند که سعی داشتند اقلیم و راه‌کارهای سبز رو با معماری استادیوم که معماری بزرگ مقیاس و غول‌آساییه آمیخته کنن.

مرکز فرهنگی حیدرعلی‌اف  در آذربایجان کار زاها حدید در حال ساخته  واین خبر جدیدی برای شما نیست.
تصاویر زیر مراحل paneling پوسته‌ی رهای این بنا رو در خود داره و از همین حیث به یانون دیزاین میاد!
وگرنه شما که مستحضر هستین این معمارهای گذرای متهورانه حتی چندان دیدنی نیستن که وقت مون رو بهشون اختصاص بدیم. :)