از زمان انقلاب صنعتی و جنبش هنر و صنعت در اروپا، هر روز تاثیرات فنون و صنایع ساختمانی بر معماری بیش‌تر و بیش‌تر شد به طوری که پس از گذشت یک قرن نیاز بود تا دوباره جای‌گاه معماری در نسبت با هنر و هنرهای زیبا بازتعریف شود. آخر می‌دانید کمی قبل در جهان باستان و دوران میانه اگر از هنر تجسمی حرف می‌زدند مشخصا منظور معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی بود اما تاثیرات صنعت بر معماری آرام آرام آن را به شدت صنعت‌زده و فن‌آورانه کرد و طبیعتا از هنرهای زیبا -با آن مفهومی که در ذهن می‌سازد- فاصله گرفت.

بازتعریفی که عصر مدرن بر معماری و نسبت آن با هنر انجام داد سعی داشت تا معماری را در نقش هنری جامع و دربردارنده‌ی سایر هنرهای معاصر دوباره احیا کند اما سرعت پیش‌رفت ابزار و فنون سازه به قدری سریع بود که امروزه جریان مهندس-معمارها حرف اول را در جهان معماری -حداقل در سطح معماری‌های کلان و بزرگ‌مقیاس- می‌زنند! این یعنی معماری دیگر نتوانست به عنوان یک هنر زیبا -با تمام وجوه شاعرانه و زیبایی‌پرستانه‌ش- پذیرفته شود. تجربه شخص من از دانش‌گاه هنر تهران و سایر دانش‌کده‌های هنر ایران هم چنین بود که معماری از سوی خیلی از دانش‌جویان سایر رشته‌های هنری، یک هنر محسوب نمی‌شد و یا لااقل آن‌طور که نقاشی هنر بود معماری هنر نبود......

تلاش برای اثبات و یا کشف وجوه زیبایی‌شناسانه معماری تلاشی بسیار مرسوم و شناخته شده است. حتی باید گفت که شاخهی عکاسی‌ معماری اساسا برای همین کشف و آشکارسازی زیبایی‌شناسانه مورد توجه قرارمی‌گیرد. در این پست عکاسی‌های سیاه‌و‌سفید جوئل جین‌چیلر عکاس مفتون معماری را خواهیم دید. کسی که در کشف وجوه زیبایی‌شناسانه بناهای مدرن به شدت تبحر و تجربه دارد.

برخی ها این طوری هستند؛ یه حسی که انگار عذاب وجدان داشته باشند مظاهر تمدن معاصر رو دست بگیرن. یه حسی که حتی دوست دارند یک مک‌بوک، که عصاره تکنیک و زیبایی‌شناسی صنعتی عصر ماست، رو حتی به صورت یک کتاب قدیمی و مندرس در دست داشته باشن......

چرا این طوریه؟ نوستالژی دقیقا یعنی چی؟! از کجای آدمی بلند می شه این نوستالژی!؟ از کدوم نهاد...

 پیشاپیش از گذاشتن چنین پستی عذر می خوام، اما بنای یانون‌دیزاین در دیدن چیزهایی بوده و هست که دیدنش برای جامعه مرتبط با هنر لازمه. گاهی به منظور درس گرفتن ، گاهی به منظور تجربه اندک، گاهی هم مثل این پست فقط به صرف مطلع بودن.

خیلی کوتاه می نویسم. واقعا این ها چه کاریه آخه!؟ توحش نیست ؟ کجای این ها هنره؟ کجای این ها فرم های معناداریه که تجربه زیباشناختی در خودش داشته باشه؟ کجای این ها احساسات زیباشناختی آدمی رو تحریک می کنه؟ .... فوران عقده های فروخفته‌ و کثافت درون جناب به اصطلاح هنرمند نیست این ها؟