دکل‌های انتقال برق به دلیل ارتفاع کرفتن از زمین نیاز به طراحی سازه‌ای دارند، طراحی این سازه‌ها غالبا به نحوی انجام می‌شود که با کم‌ترین قطعات بتوان آن‌ها را ایستا نگه داشت. از طرفی به دلیل عبور خطوط برق از میان سرزمین‌های بکر برای رسیدن به نقاط دوردست، این دکل‌ها به تنهایی در دل طبیعت می‌مانند و این موضوع دست‌مایه‌ی خیال‌پردازی هنرمندان شده است. جین چوی و توماس شاین در طرح اولیه‌ای که برای دکل‌های انتفال برق آیس‌لند ارائه داده‌اند، انسان‌هایی با فیگورهای متفاوت را به جای دکل‌های عظیم‌الجثه‌ی فلزی قرار داده‌ که با دست‌های‌ خود منتقل کننده‌ی این سیم‌ها هستند. آن‌ها پرسوناژهای خود را با دقت زیادی از لحاظ جزئیات سازه‌ای طراحی کرده‌اند و آن‌ها را از لحاظ حال و هوا به مجسمه‌های مرموز جزیره‌ی ایستر شبیه می‌دانند. نزدیک کردن تولیدات صنعتی به آثار هنری ، به نحوی که از تکرار خارج شده و بتوان ذوق یک انسان را در آن احساس کرد، باعث جذابیت بیش‌تر آن‌ها می‌شود. در کنار این می‌توان به اهمیت دیزاین در تمام محصولات انسانی به عنوان یک ابزار هویت‌ساز نیز پی برد.

اوریگامی ژاپنی تاکنون مورد توجه بسیاری از هنرمندان و متخصصان رشته‌های مختلف قرار گرفته است. از طرح‌های معماری، مبل‌مان و آثار تزئینی، تا محصولات صنعتی و تکنولوژیک. محققان چند کشور مختلف در پروژه‌ای مشترک، به دنبال کشف پتانسیل‌های اوریگامی در ایجاد سازه‌ایی ایستا و در عین حال انعطاف‌پذیر بوده‌اند. آن‌ها با ایجاد ستون‌هایی زیک‌زاک و ترکیب آن‌ها با یک‌دیگر، ایستایی این مجموعه را را تامین کرده‌اند. این نمونه‌های اولیه به دلیل ساخته شدن از کاغذ نازک به خوبی قابلیت جمع شدن و تغییر حالت دارند، موضوعی که در کارهای واقعی می‌تواند با ورقه‌های نازک فلزی و پلاستیکی تامین شود. ساختار اوریگامی به خاطر شکست‌های متعدد خود، با تغییر مسیرهای مداوم در حرکت نیروی وارد شده، آن را راحت‌تر مزمحل کرده و در خود حل می‌کند. از طرفی تنوع هندسه‌ی آن‌ها قابلیت فرم‌پردازی را به طراحان می‌دهد.

این ترکیبات به دلیل سبک بودن و انعطاف بالا،‌ ظرفیت زیادی برای استفاده در سازه‌هایی مانند سایه‌بان جمع‌شو یا نورگیرهای متغیر دارند. گروه پژوهش‌گر به دنبال رسیدن به راه‌هایی است که تکنیک اوریگامی را نه تنها در سازه‌های باربر، که در موضوعات پزشکی و روباتیک هم به کار بگیرد.

 معماران اهل لتونی برای برگزاری مراسمات و به طور ویژه موسیقی زنده، پاویونی مجسمه‌گونه را در پارک ملی گاوجا طراحی کرده‌اند. آن‌ها با طراحی یک سازه‌ی یک پارچه‌ی چهارگوش، با خلق یک سقف شیب‌دار که به خوبی با کلیت سازه ترکیب شده است، مسئله‌ی بارنده‌گی و هدایت آب را در این فضای باز حل کرده‌اند. به نظر می‌رسد یک‌پارچه بودن این سازه، علاوه بر تقویت ایستایی آن، باعث جذابیت فرمی و تبدیل شدن آن به یک مونومان نیز شده است. از شعارهای این استودیو توجه به جزئیات طراحانه در عین داشتن کانسپت کلی برای طرح است، این ویژه‌گی را می‌توان در پوشش بدنه‌ی پاویون آنان مشاهده کرد. جداره‌های کناری با نوارهای پارچه‌ای که در بعضی قسمت‌ها به شکل پارامتریک تغییر زاویه داده و ایجاد سایه روشن کرده‌اند، پوشیده شده است. این شکاف‌ها از سختی بدنه کاسته است و می‌توان آن‌ها را به طور دل‌خواه باز و بسته کرد تا مراسمات گوناگون نماهای متنوعی را تجربه کرد.

پل معلق مشکین‌شهر، چند روز پیش افتتاح شد. پلی سبک و کابلی که دو تپه‌ی دو سوی رودخانه خیاوچای را به هم وصل می‌کند و پلی پیاده‌رو است. پل با اشرافی که بر منطقه‌ی توریسی حواشی خود دارد یک نو جاذبه‌ی گردش‌گری به حساب می‌آید. درست مانند پل طبیعت در تهران که کارکردی مشابه دارد. از نقدهای مهمی که به پل طبیعت در تهران می‌شد، حجم آهن و معماری چگالی بود که روی افق کوه‌های شمال تهران در مسیر اتوبان کشیده بود و با نام طبیعت‌ش اصلا تطابق نداشت. روی‌کرد طراحی پل طبیعت شاید مدعی بود که با ارائه فرمی ارگانیک و پایه‌هایی درختی، با طبیعت پیوند خورده است اما پل مشکین‌شهر با خلوص و سادگی و سبکی‌ش به نظر دین خود را بهتر به طبیعت پیرامون‌ش ادا کرده است.

در کانسپتی که ناصر و طاهر نصیری برای سازه عوارضی ورودی شهر مقدس مشهد ارائه داده‌اند، یک نکته متفاوت وجود دارد. با وجود الهاماتی که کانسپت نصیری‌ها از معماری‌های سازه‌ای متخصصانی نظیر کالاتراوا با خود دارد، نصیری‌ها تصور کرده‌اند که سازه می‌تواند زنده باشد و با ورود هر خودرو و تحریک مکانیکی خاصی که به آن وارد می‌شود حرکت بال‌های سازه نوعی احترام و خوش‌آمد را به زائران مشهد پدیدار کند. 

صرف نظر از قدرت اجرایی داخل و این که آیا چنین ایده‌هایی به عرصه ظهور و ساخت می‌رسند یا نه باید گفت، نگاه به معماری پویا و فرصت‌های تعاملی آن در داخل کشور کم‌تر وجود دارد و چنین کانسپت‌هایی تا حدودی امیدوارکننده است.

معماران ویتنامی ووترونگ‌ناگیا یکی از معماران معقول و خوش‌‌فکر زمان ما هستند که با تلاش‌های متعدد در راه احیای نوعی معماری سنتی ویتنامی اما در لباسی نو و امروزی شناخته شده‌اند. طرح غرفه ویتنام در اکسپوی 2015 میلان این طراحان، به عنوان یکی از آخرین طراحی‌های عرضه شده آن‌ها مورد توجه بسیاری قرارگرفته است. طراحان با طراحی مدولی ملهم از گل نیلوفر به عنوان نماد ویتنام اما با سازه‌ی سبک بامبو که امضای طراحی خودشان نیز هست، یک توده طبیعی مدولار را شکل داده‌اند که شعارهای محیط زیستی اکسپو را نیز به خوبی نشان می‌دهد.

سازه با وجود روحیه سنتی و بومی خود به شدت امروزی و پیچیده است و این همه تنها از پس شناخت درست مساله معماری و حل موضوع ساخت رخ می‌دهد. قراراست مدول‌های این غرفه پس از استفاده در غرفه برای استفاده‌ای دیگر بازیافت شود.

برخی از معابد باستان که به معابد غاری و سنگی مشهور هستند تراش دل کوه‌های سخت به شکل و فرم ستون‌ها و جرزها و طاق‌ها و قوس‌هاست که به طرز شگفت‌آوری از دقت‌های مهندسی و ظرافت‌های هنری سرشار هستند. هنوز هم که هنوز است دست‌ساخته‌های باستانی عظیم بشری مورد توجه و سوال ماست. ما می‌پرسیم واقعا چه نیرو، چه علم و چه عزمی بشر باستان را مجاب کرده تا دل کوه‌های سخت را حفر کند و معابد عظیم سنگی و غاری را چنین باشکوه به وجود آورده است؟ خیلی‌ها اعتقاد دارند که بشر با وجود توسعه‌های تکنولوژی و پیش‌رفت‌های علمی دیگر به آن شکوه باستان نخواهد رسید. برای همین باستان هم‌واره مورد توجه و علاقه و حتی ستایش مردمان امروز جهان است. 

متیو سیموندز، هنرمند مجسمه‌ساز ایتالیایی، با ساخت مینیاتورهای سنگی از شکوه معماری باستان، کارهای متفاوتی خلق می‌کند. او گویی با برش زدن از یک معبد مینیاتوری در دل یک سنگ، مجسمه‌ای تمام عیار از معماری خلق می‌کند که حتی می‌تواند روی میز کار شما قرار بگیرد. یعنی به جای آن‌که معماری پدیرای یک مجسمه باشد مجسمه خود پذیرای معماری شده است.