غرفه صلح طراحی آتلیه زاندل کریستا ، یک تیوب پر از هوای بزرگ است که به صورتی دو قوسی در ترکیب با یک پوسته‌ی PVC تشکیل یک فضای مسقف شفاف داده است؛ چیزی که به تعبیر طراحان مفاهیم اصلی صلح نظیر نظم و هارمونی، سکوت، خلوص، سادگی، شادی و .... را در خود دارد. صرف نظر از این که واقعا طرح دارای چنین خواصی هست یا نه، ترکیب دو نوع سازه‌ی غشایی دو قوسی شفاف و سازه متکی بر هوا در این طرح به ساخت یک فضای مسقف متفاوت نمایش‌گاهی منجر شده است که در نوع خود دیدنی‌ست.

به بهانه انتشار این سایه‌بان مدولار می‌خواهم از لزوم طراحی و ساخت سازه‌های موقت مدولار با روی‌کردی هویتی و فرهنگی صحبت کنم. در ایران ما سالانه نمایش‌گاه‌های متعدد فرهنگی و رخ‌دادهای مشخص دینی فرهنگی وجود دارد.  معمولا این رخ‌دادها در فضاهای ‌شهری و یا غیرعمومی اما به کمک سازه‌های موقت سبک نظیر اسپیس و یا داربست کالبدهای مورد نیاز خود را می‌سازند. سازه‌هایی که به دلیل هندسه‌ی خاص خود عموما نیاز به بازطراحی هویتی دارند. پس سیل عظیمی بنرها و پارچه‌ها و اضافه‌هاست که به کمک برگزارکننده می‌آید تا به هویت بصری مورد نظر خود نزدیک شود. 

در طراحی این سایه‌بان مدولار که در طی یک  مسابقه به دست آمده است می‌بینیم که چه‌ طور فرم سازه و مدل‌های تشکیل دهنده آن می‌تواند از آغاز و تا  همیشه منطق بصری و هویت‌ساز مجموعه را شکل دهد..... خلاصه شاید بد نباشد به فکر طراحی سازه‌ی مدولار موقتی باشیم که مثلا مراسم‌های هر سال محرم‌ ایران را شکل دهد.

برخی در افراطی ناشی از جریان پرقدرت صنعتی در دو سده اخیر، به طور کامل به سنت‌ها و اقلیم‌ها و بوم‌ها پشت کرده‌اند و برخی دیگر نیز در جواب به این افراط در تفریطی عچیب سودای بومی‌سازی معماری مدرن را دارند و مثلا در دل شهرهای بزرگ اقدام به فضاسازی‌هایی با ظاهری سنتی و با مصالحی نظیر چوب و کاه‌گل و ... می‌کنند. سوال این‌جاست که مثلا آیا امروز تیرآهن جزو مصالح بومی ما هست یا خیر؟ حتی در روستاها! روستایی که می‌تواند تیرآهن را با هزینه کمتر و سرعت بیش‌تر برای ساخت معماری‌ش تهیه کند آیا باید این سازه را جزو سازه‌های بومی او بدانیم یا نه؟

به نظر می‌رسد ابهاماتی این چنین هرچند برای برخی متخصصین و دانش‌گاهیان -معمولا کم درد تر- به ظاهر وجود نداشته باشد به شدت گریبان‌گیر معماری امروز ماست. در وضعیت فعلی تجربه طراحی معماری امروزین با متریال‌های پوشاننده سنتی و بومی هر نقطه -مثل این خانه در چین-، به نظر راه‌بردی میانه در معماری امروز دنیاست. چرا که سعی در استفاده از حداکثر ظرفیت‌های موجود در هر دو سوی این معادله می‌کند....

فن‌آوری پرینت سه بعدی  راه خود را به سمتی کشانده است که باید منتظر خبرهای تازه‌ و توسعه‌های کاربردی در هر روز باشیم. در طرح زیر طراحان به کمک یک بازوی رباتیک و استفاده از متریالی که خیلی سریع خود را می‌گیرد به پرینت سه‌بعدی بدون اتکا به بوم زیرین و به صورت دست آزاد در فضای سه بعدی دست پیدا کرده اند.

این یعنی منتظر سازه‌هایی کامل به صورت پرینت‌شده در سایت معماری باشیم که دیگر لزوما ثقلی و ساده عمل نمی‌کنند.

یکی از کارهای ویژه‌ای که در لیست‌ نامزدهای جایزه‌ی آقاخان ۲۰۱۳ معرفی شده بازسازی این کلنی روستایی در یکی از جزایر اندونزیه. به شخصه این پروژه رو و تلاش قابل‌تقدیرش برای نوآوری در عین حفظ هویت در ساخت دوباره‌ی سازه‌های سنتی و بومی منطقه و ایجاد کالبدی یک دست و باهویت رو دوست داشتم. 

دورنمای باشکوهی داره این روستای کوچک....

برخلاف تصور برخی که ممکنه استفاده از برخی مصالح طبیعی در ساختمان سازی رو به علت مثلا ناپایداری این مصالح نامناسب تلقی کنن اما انگار معمارهای تجربه‌گرای فنی امروز جور دیگری به مساله نگاه می‌کنن.

یک بنا با هم دیدیم که نمای اون از توده های کاه پوشانده شده بود. این کافه-بار اما علاوه بر پوشش کاه به طور کلی با سازه‌هایی ساخته شده از چوب بامبو و طرحی اقتباسی از سازه‌های سنتی بومی منطقه ساخته شده. ترکیب بنا با ویژگی‌های کالبدی به‌خصوص‌ش با آب که بسیار امروزیه به نتیجه‌ای شگفت آور تبدیل شده تا اثبات کنه با نزدیک‌تر شدن به الگوهای گذشته اصلا مجبور به واگشت نیستیم و گذشته و میراث اون زایایی لازم برای تامین ایده‌ها و خلاقیت مورد نیز امروز مون رو داره

تک درختی که به تنهایی پس از سونامی ۲۰۱۱ ژاپن باقی و برجای مونده به یادبود ۱۹ هزار کشته این حادثه توسط مسئولین امر با حفاظتی خاص و الحاق یک سازه جانبی به نماد و یادمانی از این واقعه تبدیل شده. یادمانی تاثیرگذار و به یاد ماندنی....

فکر می‌کنین روزی برسه که به یادبود که نه به دلیل مصرف بی‌رویه و ظالمانه بشر از طبیعت در جای جای جهان تک درختان باقی مانده رو این طور به یادمان‌هایی از روزگاری سبز بر روی زمین تبدیل کنند و مرثیه ای بر پایان جهان رو در پیرامون اون‌ها بخونن....