ترکیب یک قطعه سنگ مرمر بزرگ مکعبی و یک نوار منحنی چرمی سبک، یعنی ترکیب دو چیز کاملا متضاد، و طراح فرانسوی، گریگوری دلافورست برای طراحی نیم‌کت‌های نشیمن گالری گوسرز در پاریس این ترکیب سخت را انتخاب کرده‌است. او با طراحی ویژه‌ی خود و انتخاب رنگ‌ و هندسه‌ی مناسب سبکی چرم و فرم بخش بالایی را به خوبی با سنگینی مرمر تلفیق کرده است. استفاده از دو پرده خاکستری در سطح چرمی نیز با ایجاد خطای دیدی به تلفیق مورد نظر کمک فراوان کرده است. قطعات این مبل راحتی به صورت جدا از هم طراحی شده‌اند و حمل و نقل و نصب در محل آن به راحتی صورت می‌گیرد.

هنر اتفاق. این میز غیرپایدار با حرکت های زاویه‌ای و انحراف از معیاری که هر لحظه پیدا می‌کنه منجر به ایجاد شکل‌واره‌هایی عجیب و اتفاقی از ترکیب این گوی‌های سنگین می‌شه. هنر اتفاق با تدبیری غیراتفاقی.

یک جهان ناپایدار و خود تحول و خود تحویل....

با دیدن این کار که به عنوان یک مجسمه در نمایشگاه هنر در سنگاپور ارائه شده یاد داستان‌های اساطیری افتادم که صحبت از باربری زمین و آسمان بر شانه‌های یک حیوانی موجودی چیزی دارند. در این کار آدمی اون حیوان رو بر دوش خودش گذاشته!‌ :) آدمی که بار آفرینش رو بر دوش قرار بود بکشه زیر بار طبیعت وحشی داره سعی می‌کنه دووم بیاره...

نام اثر هم عجیبه. پانتیتیک به معنای اسفار اربعه مصطلح یا به تعبیری دیگه پنج‌سفر کهن تورات... چرا؟

 اینستالیشن  "Anything Can Break" به نوعی با نامش کامل می شه. یعنی با معرفتی پیشین که میاد و روی نگاه مخاطب می شینه اثر کامل می‌شه. تذکر این نکته که همه چیز ممکنه فرو بریزه چه میزان روان آرام برای مخاطبی می‌گذاره که زیر این توده‌ی آویزان سنگین و سیاه پا می‌گذاره؟ خیلی خوب بود....

خب! حالا اگه یه نامی بیاد روی این عالم  و بهمون بگه همه این عالم ممکنه فروبریزه چقدر در قدم‌ زدن های هر روزمون و زندگی معمول‌مون آروم می گیریم!؟
می دونین چیه؟ کسی آمده و گفته نام این دنیا "دارالفنا" ست. یعنی خانه نابودشونده.... خانه نابودی. یعنی نه این که ممکنه که حتما فروخواهد ریخت....

چه میزان اعتماد براتون می مونه به این دنیا؟ اگر که مخاطب این اینستالیشن بزرگ بشین....
پیش به سوی دارالبقا.
بی توجه به دارالفنا... عالمی که فروخواهد ریخت.