پرسید اجازه ﻣﻰدهید گوشهﻯ دامانتان را ببوسم؟

پاسخ شنید، پایین برو؛ برایم یک شاخه گل بچین، تا به سر بزنم؛ شاید آن وقت!

باید بازﻣﻰگشت. به سختی پایین رفت. گلی چید. بوییدش. چه بوی خوبی داشت!

ﻣﻰتوانست دوباره بالا رود. اما بوی گل خیلی سرمستﻜﻨﻨﺪه بود؛ آن قدر که به خود گفت، فرصت دارم؛ بگذار گل دیگری را هم ببویم.

این را بعد از بوییدن هر گل به خود گفت. فراموش کرد که برای همیشه فرصت ندارد. حتی آن ریسمان آسمانی و سودایی را که در سر داشت فراموش کرد.

یک روز صبح که از خواب بیدار شد، دید همهﻯ گلستان در آتش ﻣﻰسوزد. و از آن روز تا همین حالا دارد گل آتش ﻣﻰچیند؛ چیدنی که با سوزش همراه است.

بیایید برایش دعا کنیم، آن تار آسمانی را که همچنان آویخته است به یاد آورد.

چه نازی! این ناز کشیدن دارد!

گاهی گلستان را آتش، و گاهی آتش را گلستان ﻣﯽکند.

از آتشﻫﺎ نباید گلایه کرد؛ باید گلستان شد؛ و دوباره سوخت؛ و باز گلستان شد؛ هر گلستان از گلستان پیشین بوستانﺗﺮ؛ زیباتر؛ پرگلﺗﺮ.

 آثار هنری نمایشگاه های مفهومی این عصر، اینستالیشن‌هایی شبیه به اینه. کارهایی که فرم صرف هستند انگار و اگرچه خود هنرمند خیالاتی در باب معنا و مفهوم پشت اثر داره اما در واقع کار صرفا یک فرمه !

چقدر خوب درآورده این دودهای فیزیکال رو!

 لوستری پارافینی که با روشن شدن‌ش مانند یک شمع می سوزه  و آب می شه! هنرمند برای رسوندن پیامش حاضر شده اثرش رو حتی فدا کنه و همین سوختن و آب شدن کار تمام حرفه این اثره. اثر خیلی تاثیرگذاریه. سوختن و آب شدن و نور دادن  و روشن کردن.

مراحل ساخت و عکس های مکمل هم به نظر دیدنی و قابل استفاده هستند.