نقاشی‌های آب‌رنگی این نقاش اندونزیایی، فضایی آرام، ساکت و تامل برانگیز را خلق می‌کند که بدون داشتن هیچ رنگی انگار از رویاهای مبهم نقاش حرف می‌زنند. هشت پرده نقاشی که در آن‌ها کودکی هر بار در مقابل یک حیوان قرار گرفته و هر دو در موضعی منفعل نسبت هم و در فاصله‌ی زیادی نسبت به ناظر دیده می‌شوند. شاید اگر از موضع روان‌شناختی به نقاشی‌های الیزابت نگاه کنیم،  الیدانتو با خلق این آثار و تصویر کردن کودکی شجاع و آرام در مقابل موجوداتی عظیم الجثه، می خواهد بر ترس نهفته ‌ای که از گذشته با خود داشته است غلبه کند.

طی تهاجم اخیر رژیم صهیونستی به باریکه‌ی غزه، بارها تصاویر دردناک و باورنکردنی از مردم و کودکان مظلوم این باریکه را دیده‌ایم. هر بار با دیدن تصاویر غمی بر دل‌مان می‌نشست و تاسف می‌خوردیم از این مظلومیت تاریخی در میان آن سکوت جهانی... اما پرواضح است که اگر مقاومت همین مردم مسلمان نبود رژیم کودک‌کش اسرائیل وادار به عقب‌نشینی در برابر خواسته‌های مقاومت نمی‌شد. معمولا در بحبوحه‌های این‌چنینی رسانه‌های جهان معاصر نقشی بسیار جدی بازی می‌کنند و می‌توانند با خروجی‌های هنرمندانه خود به کلی نگاه خیلی‌ها را نسبت به وقایع عوض کنند.

در جنگ غزه هم خبرنگارها و عکاسانی بودند که با نگاه خاص خود به این اتفاق می‌پرداختند. محمد سالم نیز فوتوژورنالیستی فلسطینی است که در میان خرابی‌های شهر، تصاویر تمرین پارکور چند جوان را ثبت کرده است. این‌گونه تصاویر را عادت داشتیم که در فضاهای شهری مدرن و لوکس ام‌روزی ببینیم. اما این جوانان ساکن غزه، با تبدیل خرابه‌های ساخت‌مانی به ابزاری برای ورزش، با زبانی تاثیرگذار خرابی‌های ظالمانه‌ی این جنگ را به بازی گرفته‌اند و حرف‌های بسیاری را به دشمن متجاوز خود فهمانده‌اند. محمد سالم با انتخاب شات‌هایی که خرابی‌ها و آتش و دود نقش پیش‌زمینه و فرعی را بازی می‌کنند بر ایحاد این حس تاکید کرده است.

با رشد ابزارها و توسعه‌ی بی‌محابای اون‌ها، ارزش‌گذاری در برخی قالب‌های هنری هم تغییراتی کرده. امروزه با توجه به فن‌آوری‌های روزبه‌روزی که در توسعه‌ی عکاسی و فیلم‌برداری داره به کار می‌ره و در دسترس قرارگرفتن انواع ابزارها در دست بخش عمده جامعه و نه فقط نخبه‌گان هنری، اگرچه هنوز فن عکاسی و "خوب عکس گرفتن" موضوع مهم و مورد توجهیه اما چیزی که امروز می تونه یک آلبوم عکس رو هنرمندانه کنه و عکسی رو به عکس هنری تبدیل کنه نه تنها و نه لزوما شاتی مناسب با تنظیم نور و کادر و تناسبات و ... که قدرت بیان و نکته ایه که تصویر سعی داره اون رو بیان کنه.

یعنی با گذر سریع تکنولوژیکال از فرم و سودای فرم و فرم‌زدگی در عکاسی دوباره فرصت بلند شدن پیام و محتوا در مقابل فرم فراهم شده . مجموعه عکس‌های زیر شات‌های چندان ویژه‌ای نیستند. ایده‌ی عکاسی جدیدی هم نیستند. اما با متمم نامی که برای آلبوم انتخاب شده، نیویورکی تاریک و سنگین و سرد رو تصویر می‌کنن. تصویری که در ذات این پایتخت تمدن نو وجود داره و در تمام ارکان این تمدن حتی.

تصویری که صدالبته به واسطه‌ی رنگ‌ها و شلوغی‌ها و تبلیغات فراوون غافل کننده، لازمه عکاسی باشه تا بتونه اون رو برای ما آشکار کنه.. نیویورک غرق در ظلمت رو....