به این طرح نگاه کنین، نمونه خوبی از یک ایده بسیار شایع که در قالب موارد بد اجرا می شه و ارزش‌های خودش رو از دست می ده
البته این کار هم ممکنه زمان ساخت به همون مشکلات برخی کارهای داخلی بربخوره و چیز خوبی از آب درنیاد اما فعلا که به عنوان طرح خوب نشون می ده

کاربرد تایپوگرافی و به خصوص سیاه مشق به صورت حجم در فضای شهری و معماری تجربه ای متداوله . به نظر در تناسب با صنعت امروز، این گونه آثار در فضای معماری و شهری، در صورتی که درست طراحی و اجرا بشن می تونن کار بخشی از تزئینات سنتی رو بگیرن و به آثاری تبدیل بشن که تا مدت ها برای مخاطب حرف داشته باشه.

مدتی بود می خواستم این طرح ها  رو از  jaume plensa  بگذارم و به خصوص ایده ساخت حجم با استفاده از شبکه دوربرشده ی کلمات و حروف رو مطرح کنم. خط ما منظورم خط عربی-فارسی ما و به خصوص خطاطی های ما خیلی خیلی ظرفیت بیشتری هم برای این کار داره. مثلا الگوهای سیاه مشق که ما در خطاطی داریم به نوعی تشکیل شبکه هایی کامل از حروف رو می دن که به راحتی می شه با اون ها فرم‌هایی کامل در سه بعد خلق کرد.

به نظر چنین طرح هایی می تونه (البته تاکید می کنم روی امکان نه این که بگم حتما می شه) به شکوه طرح هایی قدیمی باشه. حجم‌هایی که در عین حجم بودن خط و نوشتار و کلام هم هستند و برخوردار از رازگونه‌گی به طوری که گاهی ممکنه تا سال‌ها ظرفیت کشف رمز و راز در اون ها باشه