آیا راه‌پله صرفا یک عنصر عمل‌کردی است که دو تراز ارتفاع را به هم متصل می‌کند؟ یا این‌که می‌توان از دیدی متفاوت نیز به آن نگریست؟ استودیو سوپرماشین پله‌کانی بتنی را در تایلند ساخته است که انگار دیواره‌های یک ماز را از روی زمین برداشته و در ارتفاع‌های گوناگون قرار داده‌اند. این سازه‌ی بتنی برای جشن صدسالگی گروه سیمان سیام طراحی شده که پیش از هر چیز نشان‌گر توان‌مندی این گروه در کار با این نوع مصالح است. جایی که طراحی معمارانه توان‌مندی یک شرکت مصالح ساخت‌مانی را با تاثیرگذاری بیش‌تر نمایش می‌دهد. گروه طراح ایده‌ی خود را از زمین های بازی الهام گرفته‌اند و برای استفاده‌ی هم‌زمان اعضای خانواده از چنین فضایی، پلکانی تو در تو با تجارب فضایی و چشم‌اندازهای متنوع طراحی کرده‌اند. شیب پله‌ها به گونه‌ای است که طی آن‌ها راحت‌تر صورت بگیرد، از همین رو آن‌ها اسم این اثر را «برج ده کالری» نام گذاشته اند، به این معنا که بالا رفتن از آن تنها ده کالری از شما انرژی خواهد گرفت!

زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.

در کنار برخی اتوبان‌های تهران هم چنین درختانی را می‌توانید ببینید. درختانی که به صورت ناجور در میان و گاهی روی توده‌های سیمانی و فلزی ساختمان‌هایمان قد علم کرده‌اند و کمی دقت کافی‌ست تا متوجه بشویم که درخت نیستند و یک دکل مخابراتی تزئین شده هستند! این تصاویر را دولین مارش در افریقای جنوبی گرفته است. تمدن اخیر میراث ما را می‌گیرد و به جای آن دست‌آوردهای خودش را جای‌گزین می‌کند. اقوامی که هنوز ریشه در میراث خودشان دارند در چنین شرایطی مجبورند به هر صورت که شده میراث‌شان را بازنمایی کنند. حتی با تزئین مزورانه‌ی یک ستون فلزی به شکل درختی شکوه‌مند.... 

غافل از این که این یک فریب است. و یک تهاجم به حریم میراث ما. تهاجمی که کمی بعد حساسیت ما میان آهن و سیمان مرده و درختی زنده را کم‌سو می‌کند.

هم‌نشینی خوب متریال در فضاسازی داخلی این خونه دیدنیه.

این که مصالح مختلف اون چنان پرداخت نشدن که هویت و حال و هوای خودشون رو از دست بدن.

سبک نقاشی شهری که به جای رنگ از اثر تخریب روی دیوار استفاده می شه و اتفاقا هم پایدارتره و هم حس و روح خوبی هم داره کارها....

در مورد معماری هم باید گفت ملات های معماری در صورت اصلاحاتی در ترکیبات‌شون در مورد روانی مایع و زمان گرفتن شون، خیلی خوب می تونن در پرینت معماری کار کنن و صنعت هم اجازه می ده تولید ایده هایی نظیر ایده زیر رو که عبارته از دستگاه پرینت سه بعدی بزرگی که لایه لایه پلان رو شکل می ده و بالا میاره....

در مورد فرم های ساده کم‌تر اما در مورد فرم‌های پیچیده بی شک رسیدن به روزی که بشه لایه لایه فضا رو شکل داد مطلوب کمی نیست و بنابراین باید منتظر پیشرفت جدی در این زمینه باشیم...

 نمونه هایی از این گلدان های بزرگ شهری وجود داره که به واسطه تصنعی بودن متریال‌های نفتی و سعی بی جهت طراح در اضافه کردن جزئیات نقش و نقوش روی بدنه شون در قالب گیری، به کارهایی بی هویت و بدساخت بدل می شن. درصورتی که باید در طرح دادن به کیفیت ساخت و مصالح و امکانات دردسترس به لحاظ فرم‌پردازی توجه ویژه کرد.

این طرح که از متریالی های طبیعی یعنی فیبر سلولزی با پوشش سیمانی و با روش قالب‌گیری درست شده اما با انتخاب خوب طراح و انتزاعی که از تنه‌ی درخت نخل گرفته و مثل همون چیزهایی که بالا گفتم سعی نکرده مثلا عین نخل باشه (که با چنین متریالی منجر به کثافت کاری در اجرا می شه فقط!) تونسته گلدان‌هایی متناسب با ریشه‌های عمیق در حدود 106 سانتی متر،  با هویتی جدید اما مورد قبول درست کنه.