خیلی وقت‌ها پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم و به سادگی از کنارشان می‌گذریم اما گاهی درنگ کردن و تعمیق در آن‌ها برای ما نشانه‌هایی را آشکار می‌سازد که پیش‌تر از آن بی‌خبر بوده‌ایم..

روبن وو به سراغ کشف پدیده‌های طبیعی در سرزمین‌های بکر آمریکای شمالی رفته است. اگرچه او چیز جدیدی را کشف نکرده و تنها عوارض خاص جغرافیایی را به گونه‌ای ثبت کرده که انگار تازه پیدا شده‌اند!. او با نورپردازی در شب در مناطقی کاملا تاریک و بدون نور مصنوعی تواسته پرتره‌هایی را از صخره‌ها و برجسته‌گی‌های این منطقه ثبت کند. وو برای این نورپردازی از دراون‌ها یا همان هلی‌کوپترهای کوچک کمک گرفته، وسیله‌ای که کاربردهای متنوع‌ش را هر روز بیش‌تر نمایان می‌کند. 

چند روزی هست که فستیوال نور لومیر در لندن آغاز شده و تا فردا هم ادامه خواهد داشت. این فستیوال شبانه میزبان ۳۰ اثر هنری نوری است که در ۳۰ نقطه‌ی مهم شهر اجرا می‌شوند. نکته‌ی جالب در برگزاری این فستویال اجرای آن توسط یک شرکت مستقل است که به طور تخصصی اجرای چنین مراسماتی با محوریت آثار هنری را انجام می‌دهد. به غیر از چند اثر خاص که مجسمه‌هایی نورانی بودند،‌ بیش‌تر این آثار به سمت نورپردازی متحرک و حتی ویدیو مپینگ رفته‌اند. در این بین اینستالیشن‌های مفهومی و بعضی مبل‌مان شهری به شکل دیگری خودنمایی می‌کنند. تاریکی شب حس و حال این اشیا را تغییر داده و لطفات نور فضا را تا حدی رویایی می‌کند.

سوای از ظرفیت‌های هنری‌ای که اجسام نورانی در خود دارند، بد نیست کمی به تغییراتی که این عنصر عجیب در زندگی شهری ما داده است فکر کنیم. شهرهای بزرگ ام‌روزی گاهی شب و خاموشی را اصلا تجربه نمی‌کنند.

اگر هم راننده‌گی کرده باشید هم دوچرخه‌سواری، حتما برای‌تان پیش آمده که هنگام تغییر مسیر با دوچرخه ناحودآگاه بخواهید راه‌نما بزنید! طرح بابایف آذربایجانی به این نیاز پاسخ گفته و به سواری‌های پیرامون کمک می‌کند که از نیت دوچرخه‌سوارها آگاه شوند. در طرح او یک پروژکتور کوچک به پشت دوچرخه اضافه شده که به واسطه‌ی یک نرم‌افزار موبایلی قابلیت پخش آیکون‌های کنترل شده بر پشت دوچرخه‌سوار را دارد. 

اگرچه این دوچرخه از لحاظ اصول زیبایی‌شناسی چنگی به دل نمی‌زند اما استفاده از حجم بدن کاربر به عنوان مکمل طرح، نگاهی نو و قابل تحسین است.

...

گیسوان تو شبیه‌ است به شب؛‌ اما نه

شب که این قدر نباید به درازا بکشد...

...

(نظری)

آسمان شب شهرهای بزرگ به دلیل آلودگی فراوان نوری و آب و هوایی معمولا آسمانی بی روح و عمق و ستاره‌ست. فکر کنم از این منظر حداقل در تراز شهرهای بزرگ دنیا هستیم و حتی از اون ها پیشی گرفتیم. به طوری که تهران ما هم ابرشهری عظیمه و هم یکی از بی‌روح‌ترین آسمان‌ها رو داره..... و اگر نبودند مردمانی بزرگ حتی یک لحظه ماندن در چنین شهرهایی ظلم به خود آدمه

تنها شاید به وسیله‌ی روش‌های خاص عکاسی و آشکارسازی و استفاده از لنزها و وسایل خاص بشه عمق این آسمان رو واکاوید و اون رو آشکار کرد! تیری کوهن با روش‌هایی خاص و ابزاری خاص تونسته از آسمان شهرهایی بزرگ با جلوه‌ای متفاوت و به شدت تاثیرگذار تصاویری ویژه تهیه کنه که در ادامه می‌بینیم.