ساخت چنین نمونهای اگر در جهان پست مدرن امروز رخ می داد ، در حکم یه مجسمه میتوتست تعابیر فلسفی یا هنری به خودش بپذیره. این غول جسیم و پرجرم چهطور می تونه شفاف و مانند موجودات ریز تحت اقیانوسی نورگذرا باشه!؟
اما وقتی متوجه باشی که این موجود دقیقا میوهی شکوه عصر مدرن در 1939 ترساییه، اون وقت تنها می تونی بگی چه ماکت آموزشی خوبی! چه خوب می شه نحوهی کار قطعات درون اتومبیل رو یادگرفت.
یاد بحثهای دکتر ایمانی می افتم در موضوع فرم در دوران معاصر و رابطهی میان فرم با محتوا و سیر اون تا معنا در عصر پسامدرن.
- ۰ نظر
- ۱۳ مهر ۹۰ ، ۰۰:۰۰