«رفتن تا آسمان» نام یک اینستالیشن است که می‌خواهد سر ما را کمی به سمت بالا بچرخاند. در دنیایی که همه‌ی جاذبه‌های‌ش انسان را در عرض و در سطح به دنبال خود می‌کشد، شاید گاهی مجبور شویم با یک تلنگر هنری به بالا اشاره کنیم و یادمان بیاید که برای زمین خلق نشده‌ایم..

بوروفسکی این مسیر عمودی خود را در شهرهای مختلفی اجرا کرده است. به خصوص در شهرهای بزرگ و شلوغ‌تر مثل نیویورک و سئول، این اینستالیشن معنایی دیگر پیدا می‌کند. انگار که ساخت‌مان‌های بلند خط آسمان را بالا کشیده‌اند و این انسان‌ها سعی در رهایی از حصارشان دارند. بوروفسکی مجسمه‌های مصمم خود را، با فولاد ضد زنگ و رزین ساخته است.

آسمان شب شهرهای بزرگ به دلیل آلودگی فراوان نوری و آب و هوایی معمولا آسمانی بی روح و عمق و ستاره‌ست. فکر کنم از این منظر حداقل در تراز شهرهای بزرگ دنیا هستیم و حتی از اون ها پیشی گرفتیم. به طوری که تهران ما هم ابرشهری عظیمه و هم یکی از بی‌روح‌ترین آسمان‌ها رو داره..... و اگر نبودند مردمانی بزرگ حتی یک لحظه ماندن در چنین شهرهایی ظلم به خود آدمه

تنها شاید به وسیله‌ی روش‌های خاص عکاسی و آشکارسازی و استفاده از لنزها و وسایل خاص بشه عمق این آسمان رو واکاوید و اون رو آشکار کرد! تیری کوهن با روش‌هایی خاص و ابزاری خاص تونسته از آسمان شهرهایی بزرگ با جلوه‌ای متفاوت و به شدت تاثیرگذار تصاویری ویژه تهیه کنه که در ادامه می‌بینیم.