حتما خاصیت منشوری را از کتب دبیرستان یادتان هست. وقتی نور سفیدی از میان منشور عبور داده می‌شد و به صورت یک طیف هفت رنگ از آن بیرون می‌آمد. نور با شکست‌های متعدد درون حجم شیشه‌ای، تبدیل به امواج با چند طول موج متفاوت می‌شود و چشم ما هر طول موج را به یک رنگ می‌بیند! اما این خاصیت اعجاب انگیر را فقط باید به آزمایش‌گاه منحصر دانست؟ درست است که این تجربه را گاهی با بازتاب کریستال‌های لوستر در اماکن مختلف تجربه کرده‌ایم،‌ اما طرح ۱۰۱.۸۶ درجه، با نگاهی طراحانه کریستال‌هایی را با این روی‌کرد بازآفرینی کرده است. ویلی و جانسن که یکی مهندس مکانیک و دیگری طراح است، با تولید قطعات شیشه‌ای از کریستال‌هایی خاص، تجربه‌ای متفاوت را از این قانون طبیعی رقم زده‌اند. با روی هم قرار دادن این قطعات و تاباندن نور به آن‌ها، هر نقطه از آن‌ها رنگی خاص را به نمایش می‌گذارد و با حرکت دادن این شیشه‌ها از مقابل هم شاهد حرکت رنگ‌ها نیز خواهیم بود. آن‌‌ها برای کاربردی‌تر کردن این خاصیت، ساعتی شیشه‌ای نیز طراحی کرده‌اند که با حرکت عقربه‌ی آن تغییر رنگ می‌دهد و شکل و شمایلی رویایی به خود می‌گیرد.

از این طراح مدتی پیش در فضای اینترنت ایده لگوهای شیشه‌ای مطرح شد و نمونه‌هایی کوچک هم از ترکیب‌هایی که به دست آورده بود، عرضه شد. در تلاشی متفاوت که گامی به جلو در توسعه این طرح از جناب طراح به حساب می‌آید، توبیاس توستسن با ترکیب ۷۰۰۰ واحد لگوی طراحی شده‌ی شیشه‌ای لوستری برج گونه درست کرده که به نحو سحرآمیزی در ترکیب با نور و شکست‌های آن جلوه می‌کند.

یک میز عجیب و غریب که در زیر نور به خصوص نور ویژه آفتاب جلوه‌هایی رویایی از خودش بروز می‌ده.

میز از قرارگرفتن یک صفحه شیشه‌ای بر روی مجموعه‌ای نامنظم از منشورهای شیشه‌ای رنگانگی ساخته شده. با انعکاس نور در منشورها فضای اطراف میز به طرز عجیبی مملو از انعکاس‌های کوچک و بزرگ رنگی می‌شه. آدمی منتظر خواهد موند تا نوری بیاد و شکست در شکست و ... خلاصه فضایی رویاگون تجربه کنه.

یک رنگین کمان مصنوعی !
رنگین کمانی که دور تا دور این ساختمون روزی دوبار هر بار به قدر پانزده دقیقه شکل می گیره. به لحاظ فنی کار سختی انجام شده و به لحاظ هنری کاری فوق العاده....
اما

کم پست هایی این جا با هم ندیدیم که هر کدوم به نحوی دست برد به محدوده قدرت الاهی (در پهنه‌ی  توانایی ها و اندیشه های جهان سنت) به حساب میامدن.
نمی خوام بی دلیل بگم این ها به این قصد این کارها رو می‌کنن. دارم از امری ناخودآگاه حرف می زنم به نوعی....
به شخصه فکر می کنم این ها آخرین تقلاهای بشریه انگار...

لوستری که با وجود خلاصه بودن عناصرش با استفاده از عدسی خلاصه شده و قانون شکست نور، خیلی پرانرژی و جدی در فضا بروز می کنه و نوری چندبرابر رو به فضا می‌ده در عین حال هم منبع نورش به طور مستقیم چشم آدم رو خیره نمی کنه.

تا حالا ته لیوان های شیشه ای بلوری رو نگاه کردین؟ دیدین که ضخامت شیشه ته لیوان چه طور تصویرها رو کج و معوج می کنه و شکست نور توش موجب می شه که مثل یک عدسی عمل کنه.

فرض کنین شرکت سازنده بیاد و تا حدودی این شکست ها رو محاسبه کنه و نقاط کانونی نور رو تا حدودی تنظیم کنه ، اون وقت می شه با هاشون بازی کرد و حتی تلسکوپ های دوکانونی ساده ای ایجاد کرد. این یعنی می شه از یه چیزهای بی خود و به ظاهر اضافی چقدر بهره برد.