مایکل آنجلوی ایتالیایی می‌گفت من مجسمه نمی‌تراشم؛ من تنها مجسمه زندانی درون صخره سنگی را به ندا و فریاد خودش از بند سنگ رها می‌کنم... یعنی من درون سنگ را کشف می‌کنم و گویا می‌کنم. حالا هنرمندان ایتالیایی مورنو رانی و پائولو اولیان، آمده اند تا همه حتی غیرهنرمندان را نیز در این احساس هنرمندانه شریک کنند. آن‌ها با طراحی گل‌دانی که درون صفحات موازی سنگی با استفاده از تعبیه شیارهایی حساب شده مخفی شده است، این امکان را به خریدار گل‌دادن می دهند که با شکستن اتفاقی گوشه های سنگ‌ها گل‌دان اتفاقی خودش را کشف کند

 Baptiste Debombourg هنرمندیه که اون طور که از کارهاش برمیاد ، روی تعلیق موجود در شکست و ترس نهفته در منظرهای نیمه تخریب شده کار می کنه و سعی داره این تعلیق رو به مخاطب بچشونه؛ چیزی که مشخصا یکی از دست‌مایه های معناگرایی پسامدرنه....

سوای این نگاه ، به طور به خصوصی کار اول موجود در این پست خوب از آب دراومده؛ انگار شیشه ها و پنجره ها مثل موج دریایی فرو ریختند و داخل فضا رو پر کردند.... کار اول رو دوست داشتم..

 

هر کدوم از آثار زیر انگار کوچک شده و یخ زده لحظه ای از زمان و مکانه که با دقت درشون می تونین به قدر یک رمان گاهی و غالبا در اندازه های یک داستان کوتاه روایت داشته باشین در مورد هر اثر.

حالا بیایید با این پست برخوردی کمی چالش انگیز بکنیم.
اگرچه در تمام مدل‌های مینیاتوری زیر اشاراتی طنز و لطیف وجود داره که آدمی رو علاقه‌مند بهشون بکنه اما وجه مشترک تمام این آثار کوچیک بودن خارج از معمول و تصورشونه. آیا ما این کارها رو "زیبا " می دونیم چون کوچیک و غیرمنتظره هستند یا لطیفه ها و نگاه طنزآمیزشون موجب می‌شه که برای ما جذاب باشند و ارزش‌های هنری پیدا کنن؟

 این آگهی تلویزیونی نگاه جالبی داشت، اما مهم‌تر از نگاه‌ش ساخت خوب ش به  لحاظ فنی بود.
شیشه رو خوب درآورده.

 عکاس محترم با منجمد کردن مواد غذایی مختلف و شلیک به اون ها، تونسته چنین صحنه های اعجاب انگیزی رو در سرعت های بالا ثبت کنه؛ صحنه هایی که در اون ها "شکستن" و "خرد شدن" مواد غذایی لرزون و نرم و نازک رو می بینین .