نقاشی‌های هایپررئال یا فزون واقع‌گرا جزو سبک‌های متاخر نقاشی در جهان هستند که سعی در هرچه واقعی‌تر نشان دادن سوژه‌های خود دارند. کار نقاشان این سبک تا جایی پیش می‌رود که گاهی آثارشان از خود واقعیت هم واقعی‌تر می‌شود!، برای همین گاهی عنوان فراواقعی  هم به آن‌ها می‌دهند.

امانوئل داسکانیو با سوژه قرار دادن میوه‌ها و با ایجاد چالش‌هایی مثل بارتاب نور از روی آب یا انعکاس شیشه، سعی در محک زدن خود در این سبک داشته و به نوعی اعجاب بیش‌تری را برمی‌انگیزد. آثار او با داشتن پس زمینه‌ی سیاه و چیدمان و نورپردازی حساب شده به عکاسی صحنه آرایی شده شباهت پیدا کرده است. از این جهت شاید بتوان کارهای او را در سبک فتورئال قرار داد. چرا که نقاشی‌های او به عکس شباهت بیش‌تری دارند تا واقعیت.

دیده‌اید در طبیعت چقدر خوب رنگ‌های مکمل و غیرمکمل و قاعده‌های مختلف هنری درهم‌می‌آمیزند و اصلا قوانین خودساخته ما از زیبایی بی‌اعتبار می‌شوند و کماکان طبیعت زیباست؟ تا آن‌جا که برخی معنای زیبایی را اصلا در ارتباط با همین طبیعت و نزدیکی به آن پیدا کرده‌اند. ما در دانش‌گاه‌هایمان سوادی بصری را به دانش‌جویان هنر القا می‌کنیم که تدوین چندین دهه اخیر است و هرچند از واقعیت‌های مهمی خبر می‌دهد اما به کلی در نسبت با طبیعت و روابط پنهان زیبای آن ناکارآمد است.

پروانه دلفانی، نقاش و عضو هیئت علمی هنر در دانش‌گاه زنجان، برای اثبات دگرگونی روابط هم‌نشینی رنگ‌ها در طبیعت و دگرگونی مفاهیم سواد بصری و زیبایی، دست به ساخت تمریناتی در هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی زده است که با الگوهایی ایرانی اسلامی ترکیب‌بندی شده‌اند. این تمرین اولیه کم کم به عنوان یک فعالیت هنری مستقل، یک سبک صنایع دستی نو و البته یک نوآوری هنری ارزش‌مند از سوی هنرمند پیگیری شده است.

به واقع طبیعت خدا چقدر عجیب است...

عکاسی طبیعت بی‌جان یکی از علاقه‌های خیلی از عکاسان حرفه‌ای‌ست. ولی به خاطر این‌که پس از چند سال تجربه کم‌تر موضوعی جدید به نظر می‌رسد، این عکاسان نیز برای این‌که بتوانند به حیات هنری خود ادامه دهند باید به فکر کارهای جدید و نوآوری‌های اختصاصی باشند.

کارل وارنر عکاس انگلیسی با عکاسی جزئی از تکه‌های خوردنی و بعد کلاژ آن‌ها توانسته‌است مجموعه‌های بی‌نظیری از طبیعت بی‌جان خلق کند که به شکل بسیار پر دیتیلی، مناظری طبیعی را بازنمود می‌کنند. رودخانه‌هایی از رشته‌های ماکارونی، تپه‌ها و کوه‌هایی از قطعات نان، درختانی از انواع سبزیجات و کلم و کاهو و ..... خلاصه دنیاهایی بسیار افسانه‌ای و رویایی که به دلیل ترکیب‌بندی‌های خوب و عکاسی پرجزئیات آن‌ها در عین تخیلی بودن باورپذیر هستند

همان‌طور که در دوران بعد از رنسانس به دلیل برخی نواندیشی‌ها جریان توجه به طبیعت بی‌جان در میان نقاشان مشهور منجر به خلق تابلوهای بزرگی با موضوع طبیعت بی‌جان شد، امروزه نیز در میان عکاسان یکی از موضوعات مورد توجه همین طبیعت بی‌جان است. عکاسان معمولا در کارهای طبیعت بی‌جان‌شان در پی خلق صحنه‌هایی ناب و نگاه‌هایی متفاوت به عناصر بی‌جان هستند که در پس ترکیب‌بندی و هم‌نشینی رنگ‌های متفاوت و بهره‌مندی از انعکاسات و سایه‌روشن‌های نوری مناسب و ... به دست می‌آید. 

 غیر از ایده موجود در این کارها و ساخت این اشیا و غذاها با کاغذ اون هم با چنین فرم‌های جذاب و ساخت خوبی، باید به طور ویژه به عکاسی این کارها نظر داشت.

با استفاده از نورپردازی هنرمندانه و چینش اشیا به طور حساب شده، نتیجه کارها چیزی در حدود تابلوهای طبیعت بی‌جان دوران رنسانس شده و فضاسازی کامل و روایتی داستانی رو در هر پرده به همراه داره...

 یه مقدار سرم خلوت بشه حتما دستی به سر و روی بخش‌های یانون‌دیزاین می کشم. نقدا بخش نقاشی رو کم کم باید از گرافیک ها جدا کنم.

اما در مورد این پست :) نمی دونم روم می شه یا نه که این رو یک پست نقاشی نام بدم !؟ طبیعت بی جانه مثلا!
راستش برای بچه های هنری و مخصوصا رفقای نقاشی یکی از تمرینات ابتدایی و اولیه نقاشی های طبیعت بی جانه که ریشه در اوایل دوران رنسانس غربی و اواخر قرون وسطی داره به نوعی. از این حرف های تاریخی بگذریم. طبیعت بی جان تا همین امروز هم یکی از موضوعات معمول دوستان نقاشه.
دوستان نقاش در تمرین های ابتدایی، می گیرن و چیدمانی از عناصر بی جان رو در مقابل خودشون با ترکیب بندی های متفاوت می گذارند و از اون ها نقاشی می کنند.
در این اثر نقاشی اینتراکتیو، مجموعه چیدمانی از طبیعت بی جانه که به ظاهر در ترکیب بندی مشخصی چیده شده، اما این بار با تکون دادن و زاویه گرفتن بوم نقاشی، اون ها هم بی تفاوت نمی شینن ؛ اون ها هم می ریزن و تغییر جا می دن و خلاصه همین طوری نمی شینن جلوی جناب نقاش :)