مدتهاست دارم به این اتود فکر می کنم؛ به این که چرا ما خونه هامون رو درست مثل لگوهای اسباب بازی نمی سازیم؟با قطعاتی بزرگتر و متنوع تر اما بدون سازه های چنانی فولادی و بتنی ؛ بدون مسیرهای غیرقابل بازگشت ساخت و ساز. مثل یک بازی؛ یک عمل شادی آور. چرا خود افراد خانواده نتونن با همکاری هم خونه شون رو بالا ببرن؟
نه که جواب این چراها و نشدن ها رو ندونم ها! اما همون نگاهی که برای من امروز به این چراها پاسخ می ده، همون نگاه می گه : "می شه! "
این لگوهای زیستی طبیعی داغ دلم رو تازه کرد.
- ۰ نظر
- ۲۰ بهمن ۹۰ ، ۱۳:۲۸