برای یک رستوران مدیترانه‌ای در نیویورک، مانتزالین صفحه‌ای توری‌مانند از طناب ساخته است که دو قسمت رستوران را از هم جدا می‌کند. طبق گفته‌ی طراح ایده‌ی ابتدایی از میوه‌های انگور و زیتون، به خاطر حضور در سنت مدیترانه‌ای گرفته شده است. هم‌چنین با توجه به تاریخ ماهی‌گیری در یونان، طناب به عنوان ماده‌ی اصلی به کار رفته است. مانتزالین از هنر بافندگی که به خصوص مورد علاقه‌ی خانم‌هاست، این‌بار در ابعاد بزرگ و در قالب معماری استفاده کرده است. به گونه‌ای که با ایجاد شبکه‌ای ضخیم از چند ردیف طناب ساختار اصلی آن را شکل داده و فضای خالی بین آن را نیز با ردیف‌های نازک‌تری از طناب به هم متصل کرده است. به این شکل او یک صفحه‌ی یک‌پارچه‌ی مشبک  را حدفاصل دو فضا کرده است.

شاید اگر به دور و بر خودمان دقیق‌تر شویم، نمونه‌ی هنرها و صنایع دستی که با بافندگی سر و کار دارد را به وفور ببینیم. از حصیربافی در شمال و جنوب کشور برای تهیه وسایل گرفته تا کلاف کردن چوب‌های نازک برای ساخت کپر در روستاها و نمونه‌هایی دیگر. حال باید از خودمان بپرسیم که آیا طراحان داخلی نباید به فکر توسعه و استفاده از این تکنیک‌های بومی در نیازهای روزمره‌مان باشند؟

در بعضی افسانه‌ها زندگی انسان‌های نخستین را به روی درختان و مانند حیوانات تصویر می‌کنند. هرچند این تصویر از ابتدای زندگی بشر هیچ اصالتی ندارد و اصولا آن‌چه دانش‌مندان غربی تلاش‌ دارند به زور هم که شده صحیح جلوو بدهند، مدت‌هاست از درجه اعتبار افتاده است اما سودای زندگی بر روی درخت حتی برای بشر جدید هم خیلی زیبا و دوست‌داشتنی‌ست. در زندگی روی درخت یک جور حس یکی‌شدن با طبیعت وجود دارد که بشر صنعتی در کنتراست با زندگی ماشینی خود به صورت فزآینده‌ای به این احساس نیاز دارد. برای همین مسابقاتی نیز گاه‌به‌گاه معطوف به حل این مناقشه برگزار می‌شود.

دفتر طراحی پندا در طرحی که برای مسابقه‌ای با همین موضوع ارائه داده است با استفاده از ترکیب یک سازه‌ی مثلثی بومی امریکای لاتین با استفاده از پروفیل‌های چوب بامبو و ترکیب توسعه یافتنی مدولارها در راستای ایجاد یک فضای مسکونی روی درختان تا چندین طبقه فضای معماری، به نوعی تصور ما را از خانه درختی توسعه داده است. خانه‌های درختی آینده می توانند در عین ترکیب‌شدن با درختان سازه‌هایی محدود و یک طبقه نباشند.