تعلیق بصری در یک فضا منجر به عدم شناخت ابعاد فضایی می‌گردد؛ به طوری که از یک فضای کوچک و محصور حتی می‌توان حسی بی‌نهایت گرفت. کانداس سیسمان با استفاده از ظرفیت فوق‌العاده نور و تاریکی و با کمک آینه‌ها و عدسی‌های محدب درون یک کانکس فلزی کوچک را به بی‌نهایتی حسی گره زده است. او با نصب ردیفی از عدسی‌ها و چشمه‌ی نور خطی قدرت‌مندی در روی این محور مرکزی درون کانکس، مخاطب را در تاریک و روشنی وهم آور و به شدت قوی قرار می‌دهد که تجربه‌ی فضایی گسترده‌تری از آن‌چه به واقع درون فضای فیزیکی کانکس هست، پیدا می‌کند.

برخی سایت‌ها هستند که به دلایل مختلف امکان گسترش معماری در روی زمین رو از طراح می‌گیرن. چه به بهانه های میراث فرهنگی و طبیعی چه به دلایل پاس‌داشت کالبدی یا وظیفه‌ای موجود که ساخت و ساز روی زمین به وضعیت موجود لطمه می زنه.
از طرفی ساخت در زیرزمین همیشه با مسائلی از قبیل تامین نور و هوای تازه روبه‌رو می شه و خیلی وقت ها طراحان مجبورن برای تامین چنین چیزهایی فضاهای خالی بزرگ (اصطلاحا ووید void) ایجاد کنن و مسائل دیگه! اما در این جا با اتودی ویژه روبه‌رو هستیم.

نورگیرهای محدبی که در شبکه‌ای منظم فضای بزرگ سالن زیر رو مثل روز روشن کردند و اگرچه در معماری سنتی حمام های خودمون و حتی در برخی شبستان‌های زیرین مساجد و بناهای دوران اسلامی در ایران خودمون هم این نگاه طراحانه وجود داشته اما به مدد فن‌آوری‌های امروزی، طرحی که با هم می بینیم تونسته نوری باورنکردنی رو به فضای پایین برسونه و حتی به جرات می شه گفت از بسیاری فضاهای مشابه که روی تراز هم‌کف هم ساخته می شه، سالنی پرنورتر رو برامون ایجاد کرده.
نکته جالب توجه دیگه این که ساخت خوب این کار، حس این رو ایجاد می کنه که واقعی نیست! احساس می کنی سالن پایین تصویرسازی رایانه ای شده! و این یعنی رویایی تر بودن ساخت نسبت به رندرهای دیجیتال!

لوستری که با وجود خلاصه بودن عناصرش با استفاده از عدسی خلاصه شده و قانون شکست نور، خیلی پرانرژی و جدی در فضا بروز می کنه و نوری چندبرابر رو به فضا می‌ده در عین حال هم منبع نورش به طور مستقیم چشم آدم رو خیره نمی کنه.

به سادگی عکاسی ماکرو رو به گوشی های تلفن همراه هدیه داده! اون قدر ساده که خنده تون می گیره اول بار که می بینیننش!

تا حالا ته لیوان های شیشه ای بلوری رو نگاه کردین؟ دیدین که ضخامت شیشه ته لیوان چه طور تصویرها رو کج و معوج می کنه و شکست نور توش موجب می شه که مثل یک عدسی عمل کنه.

فرض کنین شرکت سازنده بیاد و تا حدودی این شکست ها رو محاسبه کنه و نقاط کانونی نور رو تا حدودی تنظیم کنه ، اون وقت می شه با هاشون بازی کرد و حتی تلسکوپ های دوکانونی ساده ای ایجاد کرد. این یعنی می شه از یه چیزهای بی خود و به ظاهر اضافی چقدر بهره برد.