مانوئل کازنتینو با تثبیت یک دوربین با کادربندی خاص بر منظره ای ساده و با عکاسی های مکرر در آب و هواها و حال و هواهای مختلف این منظره مجموعه ای زیبا را عرضه کرده است که عظمت طبیعت را در پشت یک خانه کوچک نشان می دهد.

آن چه مجموعه کازنتینو را ویژه می کند همین مجموعه بودن آن و تقابل میان این منظره هاست. شاید اگر یکی از این تصاویر را می دیدیم احساس ویژه ای نسبت به آن نداشتیم اما با تقابل تغییرات بزرگ در پشت این خانه کوچک مساله تغییر می کند. چنین تلاش هایی گاهی از ایده ای ساده یک مجموعه شاخص می سازد. 

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند. 

کلیسای ساگرادا فامیلیای آنتونی گائودی یکی از عجایب معماری تقریبا معاصر اسپانیاست که به نوعی یکی از عجایب معماری معاصر جهان هم به شمار می‌آید. آنتونی گائودی از معدود معماران ریشه‌دار در سنت معماری سرزمینی خود بود که در اقدامی شروع به ساخت کلیسایی عظیم و با دیتیل‌های فراوان هنرمندانه و نوآورانه کرد که به دلیل پرکاری فراوان بنا تا انتهای عمر معمار و تا امروز هم ساخت بنا تمام نشده است.

عکاس کلمنت کلما در عکاسی‌های خود تلاش کرده تا حق مطلب را در حق ساگرادافامیلیا ادا کند و عظمت آن را بتواند از دریچه عکاسی نشان دهد.

اون چیزی که باعث ابهت و عظمت و مانایی معماری های گذشته شده به نظرم در کنار نگاه امروز ما به گذشته و در کنار بزرگی ابعاد و مقیاس برخی از اون معماری‌ها، رازآمیزی برآمده از تناسبات و هندسه و البته خودبسندگی اون بناهاست.

به واقعیت یا عدم واقعیت هولوکاست و تردیدهای پیرامون‌ش کار خاصی ندارم، چرا که امروز همه مون خوب می‌دونیم واقعه اصلی هرچه بوده دست‌خوش حجم عظیمی مظلوم‌نمایی و دروغ شده، اما این بنا که به یادبود اون واقعه در چندسال اخیر در ایتالیا و توسط یهودی‌ها طراحی و اجرا شده بسیار بسیار حال و هوای ابهت معماری‌های جهان سنت رو داره. و این همه مرهون هندسه و رازآمیزی ناشی از تناسبات و البته خودبسندگی این بناست. طراحان به هیچ وجه سعی نکردند چیزی بزرگ یا خاص و با جلوه‌هایی ناشی از متریال‌های متفاوت یا کنتراست‌های رنگی فجیع عرضه کنن، اون طور که در معماری دوران معاصرمون به شدت رواج داره! اون‌ها تنها سعی کردند در تعلیقی رازآمیز بنایی حداقلی و به شدت تحت کنترل هندسه ارائه بدن.

نتیجه معرکه و دیدنیه....

به جهان میکروسکوپیک پا بگذارین و به عظمت خداوند هستی بخش هستی که ریزترین ذرات این عالم به دست قدرت لایزال او این رو و اون رو می شن شهادت بدین...

سبحانک سبحانک....

 رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونه‌ها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرم‌شونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمون‌شون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)

در میان این همه مذخرفات که در یانون‌دیزاین با هم می بینیم :) چرا که نه!؟ یک بار هم که شده مردمک‌های چشمان مون رو باز کنیم به روی عظمت قدرت لایزال خداوندی! خداوندی که از تمام ساخته های بشری، از تمام نیرو و قوت نظامی و سیاسی دولت های بزرگ، از همه‌ی  اون چه موجب ترس آدم های ضعیفی مثل من می شن، بزرگ‌تر و عظیم‌تر و شایسته‌‌تره برای ترسیدن از او....