نیمه‌ی تمیز سورئالیسم در هنر به جای پرداخت‌های مسرفانه به مقوله‌های شهوانی و امیال نفسانی، در پی ایجاد سوال و ابهام و گاهی تعلیق در مخاطب از طریق رد تصویر‌های ذهنی معمولی زندگی و ایجاد امکان‌های بعید و گاهی نامانوس در ذهن ماست. بازی‌های هوش‌مندانه و گاهی اگرچه کاریکاتوری اما قابل پذیرش با واقعیت ملموس به ارائه صورت‌هایی متفاوت از واقعیت می‌انجامد که حتی در مواردی ممکن است رویه‌ای معمولی اما نادرست را به چالش بکشاند و از این منظر سورئالیسم تمیز چه بسا بتواند کمکی شایان به رشد ما باشد.

جوزف کولاروسو در مجموعه «بعید» خود، با ارائه صحنه‌هایی نا‌آشنا از زندگی معمول، به قول خودش تصویر زندگی‌ بی‌جان سورئالی را نمایش می‌دهد که چندان هم غیرممکن نیست. چه بسا اگر جور دیگری به پیرامون‌مان نگاه کنیم، همه چیز جور دیگری بشود.

عکاسی‌های سورئال جان ویلیام کیدی عکس‌هایی صرفا هنری با نگاه‌ بیان سورئال صرف نیست. این عکاسی‌ها را می‌توان با کاریکاتورهای اجتماعی مقایسه کرد؛ آن‌جا که کاریکاتوریست با بیانی بزرگ‌نمایی‌شده به رفع یک ناهنجاری اجتماعی یا ایجاد یک نگاه نو در مخاطب اقدام می‌کند. کیدی در طراحی این گونه تصاویر به دنبال نوعی مطالعه روان‌شناسی بر روی مخاطب است. مطالعه‌ای بر روی نسبت میان واقعیت و درک در مخاطب که از طریق آشنایی‌زدایی‌های معمولی به دست می‌آید.

 در عکاسی های  Kevin Twomey نگاه های منتقدانه و گاهی سورئالیسی موج می زنه. رگه هایی از نقد و ابهام و خشونت و خشم  و تنفر و طنز و کنایه....

راستش اول بار که این مجموعه رو دیدم مطمئن شدم که خوبه در یانون دیزاین با هم ببینیم‌شون اما الان که وقت پابلیش کردنش رسیده خیلی هم راغب به گذاشتن ش نیستم :) خلاصه ببخشین اگه خیلی ارزش دیدن نداشت احیانا.