چوب‌های غذاخوری شرقی یکی از جذاب‌ترین عناصر فرهنگی شرق هستند. حتی شاید بی‌راه نباشد که بگوییم غذاخوردن به کمک دو چوب نازک نوعی مراقبه روزمره در فرهنگ شرقی‌ست. نوعی دقت و تمرکز در هنگام صرف غذا که از بستر فرهنگی شرقی خود جدا نیست. اما این چوب‌ها مانند خیلی دیگر از وسایل زوج در زندگی روز‌مره مشکلاتی دارند. گم‌شدن قطعات و جورنبودن آن‌ها از جمله این مشکلات است.

استودیو طراحی ژاپنی نندو در دو طرح جداگانه چوب‌های غذاخوری ارائه داده است که در هنگامی که به استفاده درنمی‌آیند به وحدتی جالب دست پیدا می‌کنند. وحدتی که باز آن را باید ریشه‌دار در فرهنگ شرقی دانست... مخصوصا اتود اول از این دو طرح که بسیار هوش‌مندانه طراحی شده است. 

توجه به غذاها از مشهورترین روی‌کردهای هنری برای ایجاد روابط فرهنگی ملل در سال‌های اخیر است. پیتر مینزل عکاس، با سفر به دور دنیا سعی کرده‌است تا در بازسازی شات‌هایی خاص از خانواده‌های کشورها و مناطق مختلف در کنار توده‌ای از غذاهایی که آن‌ها در طول یک‌هفته می‌خورند، علاوه بر ایجاد هم‌زبانی با عنصری مشترک در بین همه اقوام یعنی غذا، به طور کنایی به فاصله‌ی فرهنگی و صدالبته طبقاتی اقوام مختلف بشری اشاره دارد.

سفره آرایی و تزئین بشقاب غذا می‌تونه گاهی تنه به تنه نقاشی بزنه،

خلاقیت این طوریه. خیلی سخت می‌شه اون رو نادیده گرفت و بهش توجه نکرد. خلاقیت‌ حتی با وجود اون که در رشته‌های هنری و خلاق به ظهور نرسه در عرصه‌ای مثل آش‌پزی نمی تونه خودش رو مخفی کنه و دست آخر در قالب سفره‌آرایی‌هایی خلاقانه به ظهور می‌رسه..... این وجه مثبت قضیه. اما واقعا حالا این نیازه که غذاها رو تزئین کنن؟ به این عنوان که رغبت به خوردن بالا بره؟ این کدوم یک از نیازهای اساسی و غیر اساسی بشریه؟