اگر بالا و پایین شهر یکی شود، و اگر فقیر و پول‌دار، متخصص و کارگر و خیلی متضادهای دیگر مجبور شوند در یک جا خانه بسازند و کنار هم زندگی کنند چه پیش خواهد آمد؟ طرحی که گروه معماری فرانسوی برای مسابقه‌ی شهرداری پاریس ارائه کرده، کنایه‌ای جالب را در قالبی طراحانه بیان کرده است. آن‌ها خانه‌های پاریس را به چند تیپ مشخص تقسیم کرده و همه را در مجتمعی یک‌پارچه گرد هم آورده‌اند. سقف‌های شیروانی و صاف، نماهای پرکار و ساده، ساختمان‌های چند طبقه و کوتاه و کلی پارادوکس دیگر در یک حجم عجیب جا گرفته‌اند. اگرچه معمارها سعی کرده‌اند با هم‌باد کردن سطوح و استفاده از گیاهان کمی این مجتمع را منسجم‌تر جلوه دهند، اما کماکان حرف اصلی این کار را تفاوت‌های فاحش و طنزآمیز آن می‌زنند.

استودیو معماری لوسیون پیچ برای بخشی از فضاسازی پیرامونی نمایش‌گاه گیاهان خطرناک در فرانسه با طراحی یک مسیر در دل بافت متراکم گیاهی تجربه حرکتی متفاوت در دل گیاهان را برای مخاطب طراحی کرده است. نکته جالب توجه در این طراحی شکل‌دادن  جداره‌های این مسیر از سوی طراحان است که به حس امنیت و ناامنی فضای پیرامونی کمک می‌کند و با عنوان نمایش‌گاه قرابت خاصی دارد. جداره‌های فرم‌یافته مسیر گاهی با تشدید پرسپکتیوها و گاهی با تنگ‌کردن مسیر، مسیری بحرانی را تجسم می‌کنند.

یادم هست کوچک‌تر که بودیم، یکی از جذابیت‌های ویژه‌ی سوارشدن هواپیما به غیر از متفاوت بودن تجربه مسافرت با آن، هدایایی بود که شرکت‌های هواپیمایی آن زمان‌ها به بچه‌های کوچک می‌دادند. حداقل آن زمان‌ها می‌دادند! و معمولا هم ماکت‌هایی در مورد پرواز و هواپیما و .... خلاصه سعی می‌کردند بچه‌ها را در طول پرواز و پس از آن راضی نگه دارند. طبعا این مساله هزینه‌های اضافی قابل محاسبه‌ای برای شرکت‌های هواپیمایی داشته و دارد که امروزه می‌بینیم حداقل در ایران کم‌تر دیگر مورد توجه قرار می‌گیرد.

طراح اوگنی کوئیتلت با نگاهی متفاوت به این موضوع هزینه‌های مالی این کار خوب را از دوش هواپیمایی فرانسه برداشته است. او با طراحی قاشق‌چنگال ویژه‌ای که با ترکیبی ساده با قطعه‌ی پلاستیکی کوچک دیگری به پرنده‌هایی انتزاعی تبدیل می‌شوند، در عین پاسخ‌گویی به نیاز عمومی مسافرین به کارد و چنگال و قاشق برای آن‌ها فرصت بازی با کودکان‌شان و برای بچه‌ها هدیه‌ای ساده و کم‌خرج دست و پا کرده است.

کارس لوورا، مستندساز فرانسوی با طی بیش از ۶۵ هزار کیلومتر مسیر در مرکز و شرق آسیا، در سفری رازآمیز و سیاحانه، موفق به ثبت و ضبط گوشه‌هایی خاص و ندیده شده از زندگی شرقی و ارائه تمام این ۶۵ هزار کیلومتر در کلیپی شش دقیقه‌ای شده است. شرق افسانه‌ای...

حرکت‌هایی چنین سیاحانه و از سر ذوق اما معطوف به فهم دقیق از تمدن مقابل، امروز دو چندان برای اهل شرق لازم است. مستندسازان جوان ما باید بروند و غرب را آن‌گونه که هست -نه آن‌گونه که نشان‌مان داده‌اند- ببینند و درک کنند و برای ما به ارمغان بیاورند.

وقتی شهر ارتفاع می‌گیره و هر روز آسمان سهم کم‌تری در زندگی‌ها پیدا می‌کنه، اون وقت شات‌های هر چند محدودی که در فضای خالی میون توده‌های عظیم ساختمون‌های شهر از آسمون به چشم آدم میان غنیمت‌هایی فوق‌العاده هستند که برای لحظاتی آدم رو محسور خودشون می‌کنن. این نگاه‌های گاه به گاه به بالای سر خیلی زیاد شبیه نگاه‌های پرخیال آدمی به ابرها و گذران و تحول فرم‌های اون‌هاست و اگر کمی با تخیل آمیخته بشه از همین فرصت اندک استفاده فراوانی می‌شه کرد.

طراح فرانسوی، توماس لامادیو همین کار رو کرده. تخیل کرده و از این فضای آسمان میان توده‌ها شخصیت‌هایی خیالی اقتباس کرده و با اضافه کردن تصویرسازی تخیلاتش به تصاویر واقعی شات‌های داستانی زیر رو خلق کرده

گروه معماری TEN به درخواست مسئوولان امر، تصمیم گرفتند برای یادبود صدوپنجاهمین سال‌گرد نبرد معروف پوئبلا که در اون سربازان مکزیکی، در پنجم می ۱۸۶۲ متجاوزین فرانسوی رو شکست می دن و از مکزیک بیرون می‌کنن، سایت اون نبرد رو به صورت منظرسازی متفاوتی طراحی کنن.

در این طراحی علاوه بر طراحی نمادین دو جبهه جنگ در سایت با استفاده از فراز و نشیب‌های حساب شده سعی در القای این تقابل کردند و با ترکیب هدف‌مند شبکه‌ی درختان با بستر طراحی شده به طور نمادین حضور سربازان خودشون رو در اون جنگ پاس‌داشتند...... نفس این مساله یعنی طراحی منظر و لنداسکیپ به عنوان یادبود یک مساله مورد توجه من قرار داره

بی دلیل مترادف ذهن ما شده که تا صحبت از یادبود و یادمانه به یاد مجسمه هایی بزرگ و پراحساس و غالبا پر انرژی بیافتیم و اصلا یک سایت معماری رو به عنوان یاد یک موضوع نتونیم بپذیریم در حالی که سایت های منظرسازی معماری به واسطه حضور و استفاده کار از اون‌ها به مراتب می‌تونن بهتر و بیشتر و اثرگذارتر معرف و یاد یک مساله ی تاریخی یا یک رخ‌داد فرهنگی اجتماعی باشند.

خوش ذوقی آلیان لابویلن، در انتخاب تصاویر انعکاس یافته در آب به عنوان سوژه‌ی عکاسی و گرفتن شات‌هایی که در اون‌ها لغزانی یا کیفیت آب در بیان روایتی که در هر تصویر قابل خواندنه داخل شده، روایت‌هابی خیال انگیز و شاعرانه رو رقم زده.

اگرچه این عکاس فرانسوی وقتی این تصاویر رو در کنار حوض‌چه می‌گرفت مطمئن بود این هایی که خارج از آب هستند بچه‌هاش هستند و واقعی هستند و تصویر درون آب خیالی بیش نیست و اگرچه فیزیک و مدل‌هاش هم این ادعا رو تصدیق می‌کنن، اما در عالم خیال و شاعرانه‌گی واقعا حق با کدومه؟ آیا تصویرهای درون آب تصاویر ما هستند یا ما تصاویر اون ها هستیم؟ :)

همون طور که مطلعین منادی های آزادی بیان و گردش آزاد اطلاعات و اخبار، در اقدامی یک‌باره (و البته پیش‌بینی شدنی از جانب هر کس که منطق بی منطق این‌ها رو شناخته) پخش سرویس‌های خبری و تلویزیونی ایران رو از ماه‌واره هات برد قطع کردند. خیلی نمی‌خوام این‌جا به این موضوع بپردازم و شکوا کنم اما طرحی خوب در یکی از بلاگ‌های ایرانی بود که حیفم آمد این جا منتشر نکنم. البته گویا پوسترها کار یک طراح خارجیه و خوش ذوقی این دوست مون لوگوی  پرس رو جایگزین لوگوی تو پوستر کرده... به هر تقدیر انتخاب خوبی بود. متن نوشته خود اون بنده خدا رو هم این جا بازنشر می کنم:

"در راستای اقدام احمقانه اروپایی ها از جهت برداشتن کانال های ایرانی از روی ماهواره هاتبرد برای رو کم کنی سران اروپایی و آمریکا به همه آن ها نشان خبرنگار افتخاری شبکه PressTv اهدا می گردد. با آرزوی توفیق بیشتر در زمینه سانسور و نقض حقوق بشر برای همه این خونریزها."

باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در حال ارسال خبر برای PressTV از کنار کاخ سفید