وقتی یک شخص دو یا چند حیطه‌ی تخصصی را دنبال می‌کند، ذهنی متشکل از هر دو نوع روی‌کرد یا رفتار دارد. مثلا وقتی یک عکاس علوم تجربی هم بداند، حتما آزمودن تاثیرات شیمیایی عناصر مختلف بر روی عکس‌هایی که می‌گیرد برای‌ش جذاب خواهد بود!.. سئونگ هوان عکاسی کره‌ای است که از قضا میکروبیولوژیست هم هست. او پیش از اقدام به گرفتن عکس بر روی فیلم‌های عکاسی‌اش قارچ‌هایی را کشت می‌کند که باعث تغییر ظاهر فیلم‌ها می‌شوند، اتفاقی که شاید ما را یاد عکس‌های سوخته‌ی دوربین‌های آنالوگ بیندازد! اما به خلاف آن تجربه‌ی تلخ ما، هوان هو به دنبال خلق تجربه‌ای نو در عکاسی پرتره است. او با این فرآیند تصاویری انتزاعی ایجاد می‌کند که البته به خاطر نظم حاکم بر واکنش‌های شیمیایی دارای طیف منظمی از رنگ‌‌ها هم هست. این ویژه‌گی آخر، زیبایی خاصی را هم با خود به هم‌راه آورده است.  

همه ما تجربه برخورد با یک کپک سبز رنگ روی قطعه‌ای نان یا سایر مواد خوردنی را مخصوصا در سنین کودکی به خاطر داریم. به خصوص بار اولی که اعجاب‌مان را برمی‌انگیخت و جلوتر می‌رفتیم و دقیق‌تر می‌شدیم و از جذابیت‌ها و هندسه و ساختار عجیب این «چیز» عجیب و یک‌شبه متولد شده در عجب می‌ماندیم. اما متاسفانه مانند سایر چیزهای این دنیا کمی که بزرگ می‌شویم به کل همه‌ چیز برای‌مان عادی می‌شود....

کم‌تر کسی مثلا به کپک به عنوان یک اثر هنری یا چیز زیبای دوست‌داشتنی نگاه می‌کند. کپک‌ها همیشه تناظر معنایی روشنی با آلودگی داشته‌اند و آلودگی در مقابل پاکی و زیبایی. اما آنتوان بریدیر ناهمیاس چنین کرده است. او با انتشار تصاویری عجیب از کپک‌های کشت‌شده به دست او در آزمایش‌گاه، زیبایی این آلودگی قدیمی را به چشم ما آورده است. آلودگی جادویی.