ساختمان پرچین، غرفه‌ای طراحی آتلیه‌ی آلمانی اندرو کمپ و الیور تیل، نوع نوآورانه‌ای از معماری سبز است که در پی کشف شفافیت و سیالی و بازنمایی متفاوت حضور طبیعت در زندگی‌ست. معماران با ساخت فضایی محصور با سازه‌ای خلاصه شده و پوشاندن تمام وجوه فضا به الگوی پرچین‌های باغ و باغ‌چه‌ها، در عین استفاده از شاخ و برگ زائد درختان (قمیش) با تلفیق این پرچین‌ها و گیاهان رونده‌، به پرده‌ای شفاف و سبز در پیرامون یک فضای یک‌پارچه دست‌ پیدا کرده‌اند.

معماری با طبیعت گاهی خیلی ساده‌تر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنیم. چیزی که مانع ماست خیلی‌ وقت‌ها عادات و بایدها و نبایدهایی هستند که در اثر معاشرت با این سبک زندگی به شدت ماشین‌زده بر خودمان تحمیل کرده‌ایم.

این فضای عظیم سه هزار و دویست مترمکعبی که در بالاترین نقطه ارتفاعی معادل هشت متر داره بدون استفاده از فلز یا استراکچر صنعتی که تنها و تنها با الگویی حصیری و از الیاف طبیعی بافته و تنیده شده...

این یعنی ظرفیت عظیم مواد طبیعی. ظرفیتی که خیلی راحت از کنارش عبور کردیم و خودمون رو محتاج صنعت نو و مواد و متریال جدید کردیم. به راستی چه نیازهای جدی ای که توسط یک چنین الگویی و با چنین ساختی توسط بامبوی طبیعی برآورده نمی شه اما ما به سمت متریال های صنعتی نفتی و معدنی سوق داریم و معمولا اولین جوابی که برای حل مسائل در ذهن مون میاد با استفاده از اون‌طور متریال‌ها ست...

طرح های خوبی که در در دنیا داره با به کاربردن گیاه بامبو انجام می شه  یکی از دوستان رو به صرافت کشت بامبو در داخل ایران انداخته بود. حتی دیگری می گفت ایران هم کشت می شه و .... اما واقع اینه که ما در ایران بیش از بامبو حصیرهای ساده و قمیش داریم. قمیش همین شاخ‌های کوچیک و به ظاهر بی کاربرد درختان بلند رو می گن که معمولا در باغ‌ها حفاظ‌های دور تا دور رو تشکیل می دن.

طرح خوب زیر که یکی از بهترین های چند وقت اخیر عرصه‌ی طراحی معماری بود به نظرم در کنار کاربردهای خوب متریال و ایده های خوب فضایی و ساختاری که در طرح کتابخونه داده، نماسازی خوب و ساده‌ای رو با استفاده از همین قمیش‌ها اجرا کرده که خیلی خیلی در دسترس ما در ایران هم هست اتفاقا.