آن سه نفر که بودند؟ شاید سه مغ، که تحمل حضور در زیر سایه‌‌ی کوتاه پادشاهان را نداشتند. شاید هم خود پادشاهانی بودند که دوست نداشتند خلق را در زیر سایه‌ی کوتاهشان نگهﺩارند. هر که بودند به دنبال کسی ﻣﻲگشتند. کسی که همه، از پادشاه و مغ و گیاه و پرنده و ماهی و گرگ و گوسفند، آمده بودند تا در زیر سایه‌ی بلندش جای خود را پیدا کنند.
آن سه نفر که بودند؟ فارس بودند یا عرب؟ سیاه یا سفید؟ پادشاه یا مغ؟ اصلا سه نفر بودند یا کمی بیشﺗﺮ یا کمﺗﺮ؟ چه تفاوتی ﻣﻲکند؟ مهم این است که وقتی ستارهﺍی را در حال طلوع در غرب دیدند، فهمیدند گمﺷﺪه‌ی آنﻫﺎ به زودی خواهدآمد. این بود که از شرق به جایی رفتند که کلمات معنای خود را پیدا می‌کنند. رفتند تا در کنار کلمه‌ی پاکیزه‌ی خدا قرار بگیرند، و در ساختن جمله‌ی زیبای خدا نقشی بازی کنند. ...
ستایش مغان، عنوانی است که به یکی از موضوعات به‌کاررفته در پاره‌ای از نقاشی‌ها و مجسمه‌های مسیحی داده‌شده، که در ارتباط با تولد حضرت مسیح (ع) است. در طول تاریخ هنر اروپا بسیاری از هنرمندان با انگیزه‌های متفاوت درباره این واقعه به خلق اثر پرداخته‌اند.

ما نمی‌دانیم. شاید برای یک موجود کوچک‌تر مانند مورچه، یک خیار حکم گیاهی غول آسا و بلند بالا را داشته باشد که راه رفتن میان انبوهی از آنان، به مثابه‌ی گشت و گذار در جنگلی سبز باشد!... همین جذابیت تغییر ناظر تاکنون منجر به ساخت فیلم‌ها و انیمیشن‌های گوناگونی شده که دنیا را از نگاه موجودات مختلف، کوچک‌تر و بزرگ‌تر از انسان، آبی و هوایی و زمینی به ما معرفی می‌کند.

حالا که لنزهای ماکرو به ابزاری شایع میان کاربران تکنولوژی تبدیل شده است، شاید نگاه‌ها به گوشه و کنار زنده‌گی‌مان دقیق‌تر شود و انسان‌ها در روال عادی روزانه‌ی خود به کشف‌هایی تازه و شگفت برسند. تاتسویا، هنرمند ژاپنی، نه تنها این نگاه را در حد تحسین برانگیزی به محیط خود دارد، بلکه با استفاده از هنر مجسمه‌سازی خود اقدام به تکمیل این اکتشافات کرده و فضاهایی مینیاتوری و خلاق را می‌آفریند. از قضا تاتسویا هنرمند پرکاری هم هست. او برای خود تقویمی مینیاتوری خلق کرده و هر روز صحنه‌ای جدید از این دنیای مخفی را برای بیننده به تصویر می‌کشد.

به عنوان بخشی از نمایش‌گاهی هنری در شانگ‌های، هنرمند چینی کای گوجیانگ یک کشتی را با ۹۹ مجسمه‌ی پارچه‌ای حیوانات پرکرده است که با حال افسوس و اسفی به آب‌های شانگ‌های و طبیعت از میان رفته نگاه می‌کنند..... حیواناتی تشنه از بحران آب و دردمند از رفتار ما انسان‌ها

زمین خدا و تمام ساکنین مظلوم‌ش دارند به جنایت‌های نوع بشر نگاه می‌کنند. جنایتی که ما در مورد بستر پیرامون‌مان مرتکب شده‌ایم و هرچند در مقابل جنایت‌های ددمنشانه قدرت‌های بزرگ در نقاط مختلف جهان کم‌تر به چشم و حس می‌آید اما جمله جنایت‌های بشر متمدن هستند در جلوه‌های مختلف آن.

چالشی قدیمی در تعریف هنر هست که میان هنر به مثابه‌ی یک تجربه‌ی درونی و ظهور ناخودآگاه از جانب شخص هنرمند و طراحی به مثابه حساب و کتابی مشخص برای ظهوری مشخص و تعریف شده تمایز قائل می‌شود. حتی خیلی از بحث‌های بی‌خودی که امروز در میان رشته‌های هنری دانش‌گاهی برقرار است و اتهام‌زنی‌هایی که به برخی از فعالان رشته‌ها اجازه‌ی ارزش‌گذاری سایر رشته‌های هنری را بر مبنای دوری از آرمان هنر یا نزدیکی به آن می‌دهد، نیز ناشی از همین چالش است. مثلا یادم هست که در دانش‌گاه هنر نقاش‌ها فکر می‌کردند هنر تنها در نقاشی و احیانا کمی در مجسمه‌سازی خلاصه می‌شود و باقی رشته‌ها طفیلی همین دو رشته هستند. یا مثلا فعالان هنرهای بصری با فراموشی تاریخی که بر همه هنرها در ذیل معماری گذشته است، همیشه در برابر قرارگرفتن هنر معماری در کنار سایر رشته‌های هنری موضع داشتند.

به هر تقدیر این چالش قدیمی خود حتی دست‌مایه و موضوعی انتقادی برای برخی هنرمندان قرار گرفته است. هنرمندان اردنی، مثنی حسین و هادی علاالدین، در استودیو گرافیک ورشه با ارائه‌ی مجموعه‌ پوستری با استفاده از برخی فیگورهای مشهور تاریخ هنر و دیاگرام کشف روابط پنهان ریاضی و هندسی در آن‌ها، به نوعی هنر یا دیزاین بودن این آثار را به چالش کشیده‌اند و از آن‌ها به عنوان شاخص‌هایی برای انتقاد به این چالش مطرح شده استفاده کرده‌اند.