برای طراحی یک بنا، وقتی که در مجاورت ساخت‌مان‌های دیگر قرار گرفته، معمولا ویژه‌گی‌ همسایه‌‌های سایت عاملی تاثیرگذار است. چیزی که شاید در مسکونی‌سازی ایران خودمان چندان به آن توجهی نمی‌شود. معمار ژاپنی، دایسوکه، خانه‌ای مسکونی را در یکی از محلات توکیو طراحی کرده که به طور ویژه به این موضوع توجه داشته است. با وجود کم‌بود فضا در این پروژه دایسوکه سعی کرده تا فضاهای متفاوت را با ایده‌ای خلاقانه از هم جدا کند. او در خانه‌های معمولی منشوری یک شکست عمودی ایجاد کرده و با دور کردن این دو قطعه از هم، دو فضای متفاوت با حریم‌های خاص و هم‌چنین دو حیاط کوچک مجزا را شکل داده است. اما برای حفظ هندسه‌ی بنا، وهم‌چنین هم‌خوانی با سطح ساخت‌مان‌های مجاور، دیواره‌های حیاط را با همان فرم قبلی خانه و با پوششی شفاف پوشانده است و به این ترتیب از نمای بیرونی به نظر می‌رسد که خانه به دو نیم تقسیم شده!

خانه‌های در پس پرده، گونه‌ی جدیدی از ساختمان‌های مسکونی در سئول هستند که قرار است در توسعه‌ی محله‌ای جدید ساخته شوند. این خانه‌ها با هدف تامین فضای خصوصی و حریم شخصی برای ساکنان هر آپارتمان توسط دفتر معماری OBBA طراحی و ساخته شده‌اند. در طراحی این خانه‌ها، آسانسور به عنوان نیای واجب برای معماری درنظرگرفته نشده‌است. معمار کره‌ای با آجرهای سفید و خاکستری هویت بنا را از بافت قدیمی متمایز کرده است و با به کاربردن مشبک‌ آجری بخشی از فضای داخل را از نگاه بیرون مصون ساخته است.

غرفه بس نام مجموعه‌ای فرهنگی در ویتنام است که توسط معماران H&P که یک استودیوی بومی در ویتنام است، طراحی شده است. کل مساحت مجموعه ۱۲۳ مترمربع است. این یعنی قطعه زمینی بسیار کوچک در بافت شهر که طبعا در اطراف ما نیز و در دل هر محله وجود دارد. این مجموعه فرهنگی یک مکان ارتباطات اجتماعی و فعالیت‌های خودانگیخته است که تقریبا همیشه درهای بازی به سوی شهر دارد. فضا طوری طراحی شده است که یک فضای بسته و خفه نیست و با وجود عرصه ی کم بنا، تجربه‌های متعدد و گوناگونی از تجربه‌ی فضایی برای مخاطب دارد. واحدهایی بسیار ساده ساخته شده از مصالح بومی و با تهویه‌ی طبیعی به سمت فضایی مرکزی رو کرده‌اند که در عین استقلال هر واحد این ظرفیت را دارند که با هم کار کنند.

با دیدن نمونه‌هایی این چنین که از حداقل زمین و مصالح و روش‌های ساخت صنعتی و امروزی بهره دارند اما خیلی خوب خلا فضاهای مورد نیاز شهری در ابعاد محلی را پر می‌کنند بیش از همیشه به آینده‌ای نه آن‌چنان که فوتوریست‌ها از آینده ترسیم کرده‌اند امیدوار می‌شوم. راستی قرار بود مسجد هم خانه مومنان باشد. همیشه درهایش باز باشد. محل تعاملات اجتماعی بین مومنان باشد. قرار نبود با فرمایش و دستور و حقوق بگیری درب مساجد به روی مردم بسته شود و گاهی آن هم به بهانه ادای فریضه‌ای آن هم برای ساعاتی محدود درهای خانه خدا را بگشایند...........قرار نبود.