شاید مهم‌ترین عرصه‌ی طراحی خصوصا طراحی معماری، نیازهای اصلی و روزمره‌ی زنده‌گی باشد، نیازهایی که گاهی برآورده نشدن‌شان تاثیر زیادی در کیفیت زنده‌گی خواهد گذاشت. در این میان روستاییان و کسانی که دست‌رسی کم‌تری به علم روز و تحصیلات آکادمیک دارند، بیش‌ترین نیاز را به دانش‌آموخته‌گان شهرنشین خواهند داشت. مثلا در این روستا در ویتنام، زمین‌هایی مخصوص کشاورزی در کنار دریا واقع شده و وزش بادهای شدید هر بار کشاورزان را بامشکلات متعددی رو به رو می‌کند. گروه طراح می‌آیند با مواد بازیافتی هم‌چون بطری‌های پلاستیکی و استفاده از نی‌های بامبو به عنوان اسکلت و سازه، بنایی را درمیان این زمین‌های کشاورزی درست می‌کنند که با فرمی شبیه قایق‌های بادبانی ماهی‌گیران محلی، با بادبانی که به جای دریافت باد در مقابل آن ایستاده‌گی می‌کند، از این مشکل می‌کاهند. البته قرار گرفتن بامبوها در جهت افقی و جای دادن پایه‌ستون‌های بتنی در عمق زمین هم به کمک این بادبان می‌آیند. پوشش شفاف دیواره‌ها نیز باعث می‌شود که شب‌ها با روشن کردن چراغ درون بنا، محیط اطراف هم روشن شود و خود بنا نیز زیباتر به نظر برسد. خانه‌ای که حالا هم محلی است برای استراحت کارگران، هم جایی برای پرورش بذر در زمان‌های مختلف و هم مناسب برای حضور دانش‌آموزان و لمس به‌تر کار کشاورزان.

غرفه بس نام مجموعه‌ای فرهنگی در ویتنام است که توسط معماران H&P که یک استودیوی بومی در ویتنام است، طراحی شده است. کل مساحت مجموعه ۱۲۳ مترمربع است. این یعنی قطعه زمینی بسیار کوچک در بافت شهر که طبعا در اطراف ما نیز و در دل هر محله وجود دارد. این مجموعه فرهنگی یک مکان ارتباطات اجتماعی و فعالیت‌های خودانگیخته است که تقریبا همیشه درهای بازی به سوی شهر دارد. فضا طوری طراحی شده است که یک فضای بسته و خفه نیست و با وجود عرصه ی کم بنا، تجربه‌های متعدد و گوناگونی از تجربه‌ی فضایی برای مخاطب دارد. واحدهایی بسیار ساده ساخته شده از مصالح بومی و با تهویه‌ی طبیعی به سمت فضایی مرکزی رو کرده‌اند که در عین استقلال هر واحد این ظرفیت را دارند که با هم کار کنند.

با دیدن نمونه‌هایی این چنین که از حداقل زمین و مصالح و روش‌های ساخت صنعتی و امروزی بهره دارند اما خیلی خوب خلا فضاهای مورد نیاز شهری در ابعاد محلی را پر می‌کنند بیش از همیشه به آینده‌ای نه آن‌چنان که فوتوریست‌ها از آینده ترسیم کرده‌اند امیدوار می‌شوم. راستی قرار بود مسجد هم خانه مومنان باشد. همیشه درهایش باز باشد. محل تعاملات اجتماعی بین مومنان باشد. قرار نبود با فرمایش و دستور و حقوق بگیری درب مساجد به روی مردم بسته شود و گاهی آن هم به بهانه ادای فریضه‌ای آن هم برای ساعاتی محدود درهای خانه خدا را بگشایند...........قرار نبود.