متاسفانه بنای مرقد امام خمینی (ره) ساخته شد. بنایی پرکار با معماری التقاطی سراسر مزورانه‌ای که تنها برای اثبات قدرت و مکنت مالی عده‌ای خاص مناسب است. طرح بنا گویا از اتود اولیه دکتر محمد تهرانی( و یا توسط پروزیر مویدعهد) شروع شده است که به فرمایش تا به این جا رسیده است. اسف‌ناک آن‌که مسئول سازنده جرات می‌کند و در برنامه زنده تلویزیونی از اصالت ایرانی-اسلامی!، از سادگی!، از عظمت الاهی! و از مشاوره طراحان برجسته! و حتی‌تر از هزینه‌های -به نسبت بنا- اندک! آن صحبت می‌کند. 

بنای قبلی مرقد امام که به صورت پیش‌ساخته و در فاصله زمانی اندک بنا شده بود الگویی کامل از معماری اسلامی انقلاب ما بود. معماری‌ که نه ارزش خود را در تکرار پرخرج فرم‌های سنتی که در سودمندی و کارایی و البته زیبایی بومی جست‌جو می‌کرد. خلوص و سادگی آن بنا اصلا مترادف شخصیت امام بود. اما بنای جدید در عین این که به مسیر صدبار تجربه شده بناهای التقاطی و بی‌هویت مذهبی حکومت‌های ثروت‌مند مذهبی تاریخ رفته است از منظر منطقی و فرم‌پردازی و زیبایی نیز یک ناقص‌الخلقه نامحترم است و به واسطه قدرت فرم‌های بدعت‌شده‌اش کم‌تر نسبتی حتی با معماری تاریخ‌گرای اسلامی دارد و بیش‌تر تنه به کاخ‌های مسرفانه اعراب خلیج می‌زند.... و صد اسف که این هیکل ناجور مسرفانه باید بر قبر امام خوبی‌ها باشد. نقطه عطف توجیهات سخیف، فرم خیمه‌های ناجور بنا است که گفته خواهد شد به نشانه خیمه عبادت ساده موسای نبی(ع) ساخته شده است که از حصیر خرما بود و موسی زیرسایه‌بان کوتاه آن به نماز مشغول بود.

هنر معماری این‌جاست که قدرت خود را پیدا می‌کند. معماری پوستر گرافیک یا فیلم سینمایی نیست که بشود سانسورش‌ کرد یا بعد از اندی از منظر چشم‌ها کنار برود. معماری عصاره تمدن‌ها و بستر تجسم یافتن ارزش‌های یک تمدن است و ما متاسفانه عنان این تجسم ارزش‌های‌مان را به دست بد کسانی داده‌ایم.